Iedere sporter/triatleet kent het wel: vaste patronen in de dagen voor de wedstrijd. Weloverwogen trainen en eten om tijdens de wedstrijd in goede vorm te zijn. Afwijken van de vaste patronen kan ook mooie verrassingen geven. Zo ervoer ik tijdens de cross triathlon in Renkum. Een geweldige nieuwe cross traithlon in Nederland.
Vooraf
Dit jaar voor mij als piek het WK cross triathlon in Zittau en opvolgend 4 weken daarna het NK cross triathlon op Ameland. In overleg met Marcel Swart (mijn trainer) werd het schema hiervoor ingevuld. Zo ook de periode tussen beide evenementen. In vorm blijven en geen extreme belastingen. Maar de cross triathlon in Renkum leek me wel een leuke uitdaging vanwege niet extreme belasting. Daarom overleggen of deze wedstrijd in mijn planning kon. Goed, maar niet op maximale intensiteit. Er waren ook andere opties:
Nederland kent 3 crosstriathlons (Kijkduin, Vlaardingen en Ameland) die al een aantal jaren op de kalender staan. Daar kwam Valkenburg bij met een 'korte' afstand en vorig jaar hadden Renkum en Assen beiden een try-out. Betekent dit jaar 6 cross triathlon op de Nederlandse kalender. Het is mooi om deze toename te zien. Wel erg jammer dat Valkenburg, Assen en Renkum allen exact in hetzelfde weekend vielen. Voor mij was de keuze eenvoudig: Assen en Valkenburg hadden beiden een relatief korte afstand, wat ik minder uitdagend vind. Daarbij is valkenburg voor een korte afstand wel een eind reizen. Renkum had wat langere afstanden. En sporten tegen de rand van de Veluwe is natuurlijk erg aantrekkelijk. Maar bovenal waardeer ik het initiatief van Joost Christiaansen, als een van Nederlands beste cross triatleten, om de organisatie van dit evenement uit te voeren.
Maar goed. Nu vergiste ik mij afgelopen week en had ik de wedstrijd in Renkum op de zondag 31 augustus in mijn planning gezet en kwam ik er vrijdag 29 augustus achter dat de wedstrijd op zaterdag 30 augustus was. Oeps! Gelukkig had ik de donderdag heel erg rustig aan gedaan tijdens de looptraining van AVHeerenveen in het bos #NOT. De afspraak op vrijdag met de masseur voor mijn geblesseerde kuit en achillespees liet ik ook doorgaan. Terwijl ik nooooooit de dag voor de wedstrijd mijn benen laat masseren. Wat moest dit gaan worden op zaterdag 30 augustus in Renkum. En tegelijkertijd dacht ik: de wedstrijd is als intensieve training gepland. Een mooi moment om eens wat anders te proberen. Bovendien voelde het lichaam verder prima. Ik zou wel zien.
De wedstrijd
Een unieke start. Eerst een kilometer stroomopwaarts met de boot de Rijn op met alle (90) deelnemende triatleten. Dat gaf een leuke sfeer. Varen langs alle boeien waarlangs we straks terug mochten zwemmen. Na 1km mochten we van het dek het water inspringen. Dan even wachten totdat we met z'n allen bij de blauwe boei zouden zijn en dan starten. Maar de stroming was zo pittig dat vele triatleten al voorbij de blauwe startboei dreven. En je moest je best doen om terug te zwemmen naar de startboei. En hup, toen mochten we gaan. 1 kilometer zwemmen met de stroom mee. Het was goed opletten. Ik dreef iets te ver af naar rechts en kwam tegen de golfbreker. Niets heftigs, maar gaf wel aan dat met de stroming niet te sollen viel. Binnen 11 minuten had ik de kilometer afgeraffeld (normaliter doe ik echt wel 16-16:30 over de kilometer hoor!). En nog eens een minuut later zat ik op de ATB richting de bossen van Renkum.
Vlak voor me had ik Dagmar Krijnen zien vertrekken. De enige dame 'van betekenis' (met alle respect voor het overige damesveld) met wie ik die dag zou mogen strijden. Zij is de betere fietser en ik de betere loper. We begonnen met een aanlooproute van 2.5km gevolgd door 3 rondes in de Renkumse bossen van 6km en daarna het aanloopstuk weer terug. Vol op de trappers en kijken hoe het zou gaan. Dagmar verdween op het asfalt uit mijn zicht en ik wist dat ik de achterstand op het biken zo klein mogelijk moest houden. De benen voelden fijn. Het was nog steeds wat vreemd om zo snel uit het water te zijn:). In de bossen was het modderig en de miezer die uit de lucht kwam vallen maakte het parcours alleen maar selectiever. Mijn voordeel. Eerste stuk van de ronde veel valsplat omhoog. Ging lekker. Bochten lagen vol met bandensporen; omgeploegd zand. De afdalingen waren leuk. Niet heel spannend. Je kon lekker tempo houden. Wel alert blijven voor de gladde boomstronkjes die er lagen. Uitproberen of de grote plassen die er lagen diep waren of niet. Leuk; een spel. Vlak voor het eind van de eerste ronde kreeg ik Dagmar al in het vizier en wist ik dat ik de wedstrijd kon winnen. Ik had de juiste fietsbenen? Mijn benen hadden het hele seizoen nog niet zo goed gevoeld als nu. Was dit nu toch het piekmoment waar ik naartoe had gebouwd, maar eigenlijk 2 weken te laat kwam? Was het een moment van toeval? Waren mijn afwijkende voorbereidingen (2 dagen voor de wedstrijd nog een pittige looptraining en een dag voor de wedstrijd masseren) optimaal geweest? Ik zal het voorlopig niet weten. Maar het ging heerlijk. Ik haalde Dagmar in en begon aan mijn tweede ronde. Omdat het ophield met zacht regenen, werd het parcours natter en natter. Goed opletten want de grip in de scherpe bochtend veranderde met het kwartier. Na ruim een uur mocht ik mijn ATB terugplaatsen in het PF en verruilen voor mijn crossschoentjes.
Was ik even blij dat ik crossschoenen had, want het loopparcours was een grote glibber- en glijpartij geworden. Een uiterst selectief parcours waarin de kleigrond vermengd met grote hoeveelheden water uit de lucht zorgde voor het steeds wegglijden van iedere stap die je maakt; daarbij de nodige klimmetjes en leuke singletracks. Het was een zwaar laatste onderdeel. Ik hoefde niet maximaal te gaan, dat wist ik. Maar het ging zo lekker dat ik deze prikkel toch even wilde ervaren. Geen risico's voor kuit en achilles die het nodige al wel hadden te voortduren om staande te blijven:) Twee looprondes van 5km. En dan na 2:03:51 de finish als eerste dame. Net als Arie de Jong (ja, weer een Friese dubbelslag) mijn eerste winst op een cross triathlon. Heerlijk onder de bagger. Maar gelukkig was er heeeel veel water om af te spoelen.
Dank aan Joost Christiaans en organisatie en alle vrijwilligers voor dit mooie event. Dank aan Marcel Molendijk voor de mooie foto's.
