Exact acht weken geleden werd ik geopereerd aan de vernauwing in mijn linker liesslagader. Een reconstructie van het vat met patch. Na 4 weken rust (niet sporten) en 4 weken voorzichtig opbouwen van om de dag een kwartiertje lopen of fietsen naar iedere dag 1-2 uur sporten op rustig duurtempo, mag ik nu alles weer doen op gebied van sport. Toch liep het even heel anders dan gehoopt. Van weken in tranen, volledige deceptie naar dansend door het huis met een grote lach door hoop.
Herstel
Na spannende weken wachten op de operatie, was het 27 juni zover. De operatie heb ik in mijn vorige blog beschreven. Het herstel na de reconstructie van mijn liesslagader verliep zeer goed. De wonden heelden heel goed en op enige zenuwbeschadiging na die irritatie geeft aan de binnenzijde bovenbeen, had ik weinig pijn. Een dubbele wortelkanaalbehandeling een week na mijn operatie liet me weer inzien wat echt pijn was :). En met een antibiotica er bovenop voor een ontstoken wortelpunt, deerde niets mij, behalve een verder spoedig herstel. Tweeenhalve week na de operatie vertrok ik met Theo en de kids voor vakantie naar Kroatie. Mooie omgeving voor verder herstel. Geheel volgens het herstelschema begon ik 4 weken na mijn operatie met 15 minuten rustig lopen. Best spannend hoor. Tot die tijd had ik alleen gewandeld. Een beetje onwenning trok ik m'n loopschoenen, liep de camping af, en begon in een rustig tempo de weg langs de camping af te draven (9-10km/hr). Voelde goed. Na 5 minuutjes even stoppen en enkels draaien en verder met nog eens 10 minuten. Met een brede grijns kwam ik bij de tent. Geslaagd! Na een dag 'rust' mocht ik het weer proberen. Ging weer oke. Verder om de dag een beetje rustig borstcrawlen in de zee. Maar de 3de keer lopen voelde minder goed. En ook na terugkomst in Nederland gingen de 'trainingen' niet zoals gewenst. Toen ik voor het eerst weer op de fiets zat op Ameland (5.5 week post-operatie) en ik even aanzette, sprongen de tranen in mijn ogen. Het voelde gewoon echt niet goed. Ook de rustige duurloop van 5km de volgende dag liet mij achter met een onbestemd gevoel. Training op training gaven de klachten die ik voor de operatie ook had. Waarom?
Heel veel tranen
Drie weken slechte nachten; niet in slaap kunnen vallen of vroeg wakker worden (soms om 4:00) met tranen in de ogen. Ik beleefde Jacobs nachtmerrie (haha, deze was ook te makkelijk om niet te maken). Stukje bij beetje verloor ik de hoop om mijn "Way of Life" weer op te kunnen pakken. Ik had me netjes gehouden aan mijn herstelschema, slikte dagelijks mijn bloedverdunners en leefde zo gezond ik kon. Die eerste weken waren ook zo goed gegaan. Maar nu. Nu voelde ik de pijn/verzuring alweer opkomen tijdens het lopen op een tempo van 10km/hr. En ook met het fietsen voelde ik al te vlot mijn bilspier. Ik wilde net als Theo Bos, Kenny van Hummel, Annemiek v Vleuten, Steven Kruijswijk, Laurens ten Dam, Maarten Nijland, Bart Brentjes, Vera Koedooder e.a.,ook dat succesverhaal beleven. "Nieuwe benen" die weer doen wat ik wil zonder belemmering, pijn, krachtsverlies.
Controle 8 weken post-operatie
8 Weken post-operatie stond een telefonische afspraak gepland. Maar ik wilde gewoon naar Veldhoven voor controle. Ik wilde horen waarom mijn klachten nogsteeds aanwezig waren. Ik wilde een echo, liefst MRI want ik dacht dat er littekenweefsel was gegroeid aan de binnenzijde van vaatwand bij de (aan)hechting. Of zou er nog een bloedstolsel kunnen zitten die de doorvoer van het bloedbelemmerde? Ik zette mijn telefonische afspraak om in een fysieke afspraak. Maar wat zou het mij brengen? Misschien zou ik wel te horen krijgen dat mijn lichaam inderdaad zelf littekenweefsel zou hebben gevormd aan de binnenzijde van de slagader, waardoor ik dan weer met exact hetzelfde probleem zat als voor de operatie. En een heroperatie is zo risicovol dat ik daar zeer zeker niet voor in aanmerking zou komen. Lieve Theo, pap, mam en vele (sport)vrienden om me heen: bedankt voor de steun in al mijn onzekerheid. Volgens mij kon iedereen wel gek worden van mij. De week voor de controle liep ik beroerd. Het voelde echt niet goed, al kon ik na 25min inlopen mijn tempo wel iets verhogen van 10 naar 11km/hr. Maarja, dat was voor mijn operatie ook zo. Toch voelde mijn ATB training de week voor de controle best aardig. Ik mocht tot een HR van 140 en daarmee had ik (itt lopen) geen last. En toen ik het weekend voor de controle met iets hogere intensiteit mocht fietsen (tot HR 150) voelde het wederom comfortabel. 40km/2 uur biken verder kreeg ik iets van kriebels met hoop. Maarja, probleem zat ook meer in lopen.
Maandag 19 augustus controle. Ik wilde 's morgens gaan lopen. De sensaties van mijn lichaam in me opnemen zodat ik een goede beschrijving aan de sportarts Dr. Schep kon geven. Maar die ochtend verbaasde ik mezelf. Ik begon met lopen......en wel heel langzaam begon de spanning bij scheen/kuit op te komen. Maar minder sterk. Ineens kon ik het weer een beetje. Mijn been liep weer:) Ik liep met dezelfde HR dan de vorige looptrainingen, maar ineens ging ik wel 1km/hr sneller (ja, ik weet dat alleen een ervaren loper zich hierbij een voorstelling kan maken). Dan wat uitdagen. Want, hoewel ik de afgelopen weken maar tot een HR van 140 mocht, kon ik vanwege gevoel van verzuring ook iet heel veel meer. Maar nu ging ik naar 12km/hr HR150 en ik kon het! Ja, normaal vind ik dit tempo met deze HR bij mezelf niet direct veelbelovend. Maar nu........ Nu gaf het hoop. Ik ervoer verbetering. Wow. Mijn afspraak met Dr. Schep in Veldhoven volgde die middag. Het leverde me wat aanvullende info op. Maar mijn ervaring van die ochtend en dag ervoor waren het meest voornaam voor mij. En de ervaring was goed. Ik kreeg weer hoop.
De opvolgende dag mijn eerste looptraining weer bij AVHeerenveen. Na inlopen, loopscholing, core stability volgend 3 versnellingen van 100m, 3x 150m en 3x 200m. Blijft anaeroob. Toen ik het programma hoorde (10x400m) trok ik mijn eigen lijn en besloot 4x1000m te doen. Ik wilde weer ervaren wat mijn aerobe systeem kon. En weer ging het goed. Ik kon tussen de 13.3-13.8km/hr mijn tempo's lopen. Amazing. In die zin dat mijn been 'gewoon weer deed wat ik wilde'. Natuurlijk moet dat tempo nog flink omhoog. Maar het gegeven dat ik 4 weken helemaal niets heb gedaan en pas 3.5 weken rustig opbouw, en ook voorgaande maanden nooit meer extensieve intervallen kon draaien, doet me beseffen dat het zeker de goede kant opgaat.
Gebedje en wellness
Of het papa's rozenkransgebed is geweest, of het dagje Welness met mam...... ik weet het niet. Misschien toch nog een stolsel? Maar ineens ging het beter na/in dit weekend. Nu ga ik weer dansend door het huis. Wakker worden 's morgens voelt weer heerlijk. Ik kan weer lopen en fietsen met een goed gevoel; zonder snelle verzuring, pijn en frustratie. Voor nu ben ik super blij. Meer dan blij. Want ik kon mijn hoofd nergens meer bijhouden in de drie weken dat het niet lekker liep en voelde me zo verdrietig. Wetende dat toen ik nog niet geopeerd was, nog een kans had dat het goed zou komen. Maar toen het na de operatie niet goed ging, wist ik dat ik mijn kans gehad had. Gelukkig durf ik nu weer te dromen. Leuke wedstrijdjes doen in de toekomst wanneer ik daar weer aan toe ben. De Tri-Ambla doe ik als trio (duo) met pap. Eerst weer zorgen dat de basis wordt uitgebreid en het tempo erin komt. In het hoofd zit het in ieder geval goed. De wil is er altijd geweest. Maar tussen willen en kunnen zit een wereld van verschil.
Bedankt!!!!
Graag wil ik iedereen die mij gesteund heeft zo enorm bedanken. Alle bezoekjes, telefoontjes, kaartjes, berichtjes, kadootjes etc. lieten zoveel medeleven zien. Dat voelde super. Ik hoop, dat het weer helemaal goed gaat komen en dat ik straks mijn blog weer kan vullen met mooie sportervaringen:). That's my "Way of Life".
Veel liefs, Silvia
De opvolgende dag mijn eerste looptraining weer bij AVHeerenveen. Na inlopen, loopscholing, core stability volgend 3 versnellingen van 100m, 3x 150m en 3x 200m. Blijft anaeroob. Toen ik het programma hoorde (10x400m) trok ik mijn eigen lijn en besloot 4x1000m te doen. Ik wilde weer ervaren wat mijn aerobe systeem kon. En weer ging het goed. Ik kon tussen de 13.3-13.8km/hr mijn tempo's lopen. Amazing. In die zin dat mijn been 'gewoon weer deed wat ik wilde'. Natuurlijk moet dat tempo nog flink omhoog. Maar het gegeven dat ik 4 weken helemaal niets heb gedaan en pas 3.5 weken rustig opbouw, en ook voorgaande maanden nooit meer extensieve intervallen kon draaien, doet me beseffen dat het zeker de goede kant opgaat.
Gebedje en wellness
Of het papa's rozenkransgebed is geweest, of het dagje Welness met mam...... ik weet het niet. Misschien toch nog een stolsel? Maar ineens ging het beter na/in dit weekend. Nu ga ik weer dansend door het huis. Wakker worden 's morgens voelt weer heerlijk. Ik kan weer lopen en fietsen met een goed gevoel; zonder snelle verzuring, pijn en frustratie. Voor nu ben ik super blij. Meer dan blij. Want ik kon mijn hoofd nergens meer bijhouden in de drie weken dat het niet lekker liep en voelde me zo verdrietig. Wetende dat toen ik nog niet geopeerd was, nog een kans had dat het goed zou komen. Maar toen het na de operatie niet goed ging, wist ik dat ik mijn kans gehad had. Gelukkig durf ik nu weer te dromen. Leuke wedstrijdjes doen in de toekomst wanneer ik daar weer aan toe ben. De Tri-Ambla doe ik als trio (duo) met pap. Eerst weer zorgen dat de basis wordt uitgebreid en het tempo erin komt. In het hoofd zit het in ieder geval goed. De wil is er altijd geweest. Maar tussen willen en kunnen zit een wereld van verschil.
Graag wil ik iedereen die mij gesteund heeft zo enorm bedanken. Alle bezoekjes, telefoontjes, kaartjes, berichtjes, kadootjes etc. lieten zoveel medeleven zien. Dat voelde super. Ik hoop, dat het weer helemaal goed gaat komen en dat ik straks mijn blog weer kan vullen met mooie sportervaringen:). That's my "Way of Life".
Veel liefs, Silvia
