Winnaar van eerste editie Renkumse Cross Triathlon: kilometer zwemmen binnen 11 minuten

Iedere sporter/triatleet kent het wel: vaste patronen in de dagen voor de wedstrijd. Weloverwogen trainen en eten om tijdens de wedstrijd in goede vorm te zijn. Afwijken van de vaste patronen kan ook mooie verrassingen geven. Zo ervoer ik tijdens de cross triathlon in Renkum. Een geweldige nieuwe cross traithlon in Nederland.

Vooraf

Dit jaar voor mij als piek het WK cross triathlon in Zittau en opvolgend 4 weken daarna het NK cross triathlon op Ameland. In overleg met Marcel Swart (mijn trainer) werd het schema hiervoor ingevuld. Zo ook de periode tussen beide evenementen. In vorm blijven en geen extreme belastingen. Maar de cross triathlon in Renkum leek me wel een leuke uitdaging vanwege niet extreme belasting. Daarom overleggen of deze wedstrijd in mijn planning kon. Goed, maar niet op maximale intensiteit. Er waren ook andere opties:

Nederland kent 3 crosstriathlons (Kijkduin, Vlaardingen en Ameland) die al een aantal jaren op de kalender staan. Daar kwam Valkenburg bij met een 'korte' afstand en vorig jaar hadden Renkum en Assen beiden een try-out. Betekent dit jaar 6 cross triathlon op de Nederlandse kalender. Het is mooi om deze toename te zien. Wel erg jammer dat Valkenburg, Assen en Renkum allen exact in hetzelfde weekend vielen. Voor mij was de keuze eenvoudig: Assen en Valkenburg hadden beiden een relatief korte afstand, wat ik minder uitdagend vind. Daarbij is valkenburg voor een korte afstand wel een eind reizen. Renkum had wat langere afstanden. En sporten tegen de rand van de Veluwe is natuurlijk erg aantrekkelijk. Maar bovenal waardeer ik het initiatief van Joost Christiaansen, als een van Nederlands beste cross triatleten, om de organisatie van dit evenement uit te voeren.

Maar goed. Nu vergiste ik mij afgelopen week en had ik de wedstrijd in Renkum op de zondag 31 augustus in mijn planning gezet en kwam ik er vrijdag 29 augustus achter dat de wedstrijd op zaterdag 30 augustus was. Oeps! Gelukkig had ik de donderdag heel erg rustig aan gedaan tijdens de looptraining van AVHeerenveen in het bos #NOT. De afspraak op vrijdag met de masseur voor mijn geblesseerde kuit en achillespees liet ik ook doorgaan. Terwijl ik nooooooit de dag voor de wedstrijd mijn benen laat masseren. Wat moest dit gaan worden op zaterdag 30 augustus in Renkum. En tegelijkertijd dacht ik: de wedstrijd is als intensieve training gepland. Een mooi moment om eens wat anders te proberen. Bovendien voelde het lichaam verder prima. Ik zou wel zien.

De wedstrijd

Een unieke start. Eerst een kilometer stroomopwaarts met de boot de Rijn op met alle (90) deelnemende triatleten. Dat gaf een leuke sfeer. Varen langs alle boeien waarlangs we straks terug mochten zwemmen. Na 1km mochten we van het dek het water inspringen. Dan even wachten totdat we met z'n allen bij de blauwe boei zouden zijn en dan starten. Maar de stroming was zo pittig dat vele triatleten al voorbij de blauwe startboei dreven. En je moest je best doen om terug te zwemmen naar de startboei. En hup, toen mochten we gaan. 1 kilometer zwemmen met de stroom mee. Het was goed opletten. Ik dreef iets te ver af naar rechts en kwam tegen de golfbreker. Niets heftigs, maar gaf wel aan dat met de stroming niet te sollen viel. Binnen 11 minuten had ik de kilometer afgeraffeld (normaliter doe ik echt wel 16-16:30 over de kilometer hoor!). En nog eens een minuut later zat ik op de ATB richting de bossen van Renkum.

Vlak voor me had ik Dagmar Krijnen zien vertrekken. De enige dame 'van betekenis' (met alle respect voor het overige damesveld) met wie ik die dag zou mogen strijden. Zij is de betere fietser en ik de betere loper. We begonnen met een aanlooproute van 2.5km gevolgd door 3 rondes in de Renkumse bossen van 6km en daarna het aanloopstuk weer terug. Vol op de trappers en kijken hoe het zou gaan. Dagmar verdween op het asfalt uit mijn zicht en ik wist dat ik de achterstand op het biken zo klein mogelijk moest houden. De benen voelden fijn. Het was nog steeds wat vreemd om zo snel uit het water te zijn:). In de bossen was het modderig en de miezer die uit de lucht kwam vallen maakte het parcours alleen maar selectiever. Mijn voordeel. Eerste stuk van de ronde veel valsplat omhoog. Ging lekker. Bochten lagen vol met bandensporen; omgeploegd zand. De afdalingen waren leuk. Niet heel spannend. Je kon lekker tempo houden. Wel alert blijven voor de gladde boomstronkjes die er lagen. Uitproberen of de grote plassen die er lagen diep waren of niet. Leuk; een spel. Vlak voor het eind van de eerste ronde kreeg ik Dagmar al in het vizier en wist ik dat ik de wedstrijd kon winnen. Ik had de juiste fietsbenen? Mijn benen hadden het hele seizoen nog niet zo goed gevoeld als nu. Was dit nu toch het piekmoment waar ik naartoe had gebouwd, maar eigenlijk 2 weken te laat kwam? Was het een moment van toeval? Waren mijn afwijkende voorbereidingen (2 dagen voor de wedstrijd nog een pittige looptraining en een dag voor de wedstrijd masseren) optimaal geweest? Ik zal het voorlopig niet weten. Maar het ging heerlijk. Ik haalde Dagmar in en begon aan mijn tweede ronde. Omdat het ophield met zacht regenen, werd het parcours natter en natter. Goed opletten want de grip in de scherpe bochtend veranderde met het kwartier. Na ruim een uur mocht ik mijn ATB terugplaatsen in het PF en verruilen voor mijn crossschoentjes.

Was ik even blij dat ik crossschoenen had, want het loopparcours was een grote glibber- en glijpartij geworden. Een uiterst selectief parcours waarin de kleigrond vermengd met grote hoeveelheden water uit de lucht zorgde voor het steeds wegglijden van iedere stap die je maakt; daarbij de nodige klimmetjes en leuke singletracks. Het was een zwaar laatste onderdeel. Ik hoefde niet maximaal te gaan, dat wist ik. Maar het ging zo lekker dat ik deze prikkel toch even wilde ervaren. Geen risico's voor kuit en achilles die het nodige al wel hadden te voortduren om staande te blijven:) Twee looprondes van 5km. En dan na 2:03:51 de finish als eerste dame. Net als Arie de Jong (ja, weer een Friese dubbelslag) mijn eerste winst op een cross triathlon. Heerlijk onder de bagger. Maar gelukkig was er heeeel veel water om af te spoelen.

Dank aan Joost Christiaans en organisatie en alle vrijwilligers voor dit mooie event. Dank aan Marcel Molendijk voor de mooie foto's.

WK Cross Triathlon Zittau: Een smerige wedstrijd

Het werd een ode aan de modder. Door een hele nacht regen voor de wedstrijddag en de nodige druppels uit de lucht tijdens de wedstrijd was het strijdtoneel van het WK cross triathlon in Zittau een spectaculaire uitdaging. Een waanzinnige ervaring waarvan ik vorig jaar nog droomde het ooit weer te mogen beleven.

Theo en ik vertrokken heerlijk rustig met z'n tweetjes op donderdag richting Tsjechie. Kids bij opa en oma op Ameland (Pap, mam, Karel en Tineke: "wederom dank voor de zorg, aandacht en leuke tijd voor de kids"). Pensionnetje op 12km vanaf Zittau (lees: wedstrijdterrein). Na 7-8 uren autorijden was het fijn nog even op de ATB te stappen bij aankomst om nog een stukje parcours te verkennen. Loopparcours per ATB (10km) en aanlooproute en weer terug van ATB parcours. Het echte werk (klimmen en technische afdalingen) vernam ik in woorden van verschillende Nederlandse triatleten die het parcours wel volledig hadden verkend.

The day before

Op vrijdag stond een rustdagje gepland en dus gingen Theo en ik de toerist maar even uithangen en genieten van de mooie omgeving van Zittau. 's Middags startbescheiden halen en briefing. Belangrijkste: wij (agegroupers) mochten wel in wetsuit en elite triatleten niet (watertemp 21.3); daarnaast je materiaal/atributen in PF max 50cm R/L van fiets anders strafseconden. Prima. Omdat de pasta party organisatorisch niet goed gepland was gingen we met een grote Nederlandse crew richting de pizzeria nabij Zittau. Na de nodige koolhydraten was het richting pension en spulletjes voor de volgende dag gereed maken.

Gezien het toch al natte parcours en de verwachte regen besloot ik de avond voor de wedstrijd toch mijn Nobby Nic nog om het voorwiel te zetten; Achter de Rocket Ron,......en zo had ik weer de gelukkige combi waarmee het in Frankrijk ook goed was gegaan. Never change a winning team, zal ik maar zeggen. Wetsuit, cap, zwembril, sport bh, tripakje (voelde een beetje als clubverraad zo in de Nederlandse trisuit), sokken, fietsschoenen, loopschoenen, helmpje, startnummer, camelbag, sportvoeding, reservebandjes, CO2patronen........check, check, dubbelcheck en dan naar bed. Onrustige nacht. Meestal slaap ik wel goed de nacht voor een wedstrijd. Nu was het anders. En ik droomde.........ik droomde dat er iets niet in orde was met het wiel van mijn ATB. En vlak voor de wedstrijd moest ik een nieuw wiel hebben..........#stress. In de momenten dat ik wakker was hoorde ik de regen zachtjes tikken tegen het raam en wegstromen door de regenpijp. Dat kon echt wel eens nat gaan worden.

De wedstrijddag

Ik was ruim voor de wekker wakker en nam een douche om 6:45. Wedstrijdkleding aan en wat warms erover heen. Camelbag vullen. Ik pakte het wiel dat in onze kamer stond en die ik de avond ervoor had voorzien van de Nobby Nic..............stond ie leeg. Shit, droom, stress. Voor de zekerheid een andere binnenband erin, wisselen en klaar voor ontbijt. Met een wat hoger spanningsniveau dan normaal verorberde ik 3 stukken meergranenbrood met jam en mok thee en een glas grapefruitsap. Ready! Om 7:50  richting Zittau (kwartiertje rijden) en een kleine anderhalf uur voor de start (9:30) aanwezig. Mooi alle tijd. Spulletjes die niet nodig waren bij Theo stallen, PF verkennen, water voelen, beetje kletsen en dan komt het startschot dichterbij.

De start

Er waren verschillende startseries tijdens het WK. De eerste om 8:00 van de paratleten en om 8:15 van de junioren. De 87 agegroup dames mochten om 9:30 van start gevolgd door 2 herenstarts van jongere en oudere agegroupers. In de middag mochten de elite atleten van start (zo'n 30 dames en 70 heren). Om 9:15 liep ik richting de start. Mooi vooraan om de juiste plek op het poton te kunnen kiezen. Teveel naar rechts zou echt nadelig zijn. Wachten tot 9:25 totdat we onze positie op het poton in mochten nemen. Leuk om zo de start eens te beleven. Vlak voor de start dreunde de  Om 9:29 klonk de Heartbeat sound door de luidsprekers. Suspense was killing. En knal, we mochten weg. Klaar voor 2 rondes van 750m zwemmen met landgang. Ik startte mooi in het midden en kon recht op de eerste boei afzwemmen. Juiste positie en direct goed in de slag. Het is altijd wel zorgen dat de ademhaling weer zo vlot mogelijk het juiste ritme krijgt. Dat ging ok. En na zo'n 300m had ik de juiste slag, de juiste ademhaling en een mooi tempo te pakken. Nu lekker doorzwemmen weer richting de kant waar drommen met mensen stonden te joelen. Prima eerste ronde (750m). Hup over het strandje en klaar voor een tweede duik. Kostte weer even tijd om na het stukje rennen de ademhaling weer onder controle te krijgen. Als 16de dame kwam ik uit het water na 25:05. Gauw PF in voor een solide wissel. Ondanks sokjes aan, camelbag op en fietshandschoentjes aan, weer een zeer vlotte wissel. Klaar voor het onderdeel met de grootste risico's: ATB-en.

ATB

Vanuit het PF langs de hordes publiek richting steile houten brug. Ik vloog er redelijk vlot over en kon beginnen aan de aanlooproute van zo'n 6-7km. Langzaam omhoog over afsvalt- en scotterpaden; op weg naar het echte werk. De ATB route van 36km had 2 flinke klimmen. De eerste klim was de meest pittige. 500m de lucht in. Vanaf kilometer 13 was er geen ontkomen aan en moest je wel afstappen. Lopen: ik heb er een hekel aan als dat met de fiets aan de hand is. Het was zwaar. Losse grove stenen vermengd met modder in een steile berg voor je. En de regen erbij maakte het niet eenvoudiger. Op bijna 15km lag de top en mocht ik de afdaling in. Makkelijkere stukken, moeilijkere stukken. Het wisselde elkaar af en was zeker wel te doen. De eerste mannen kwamen al van achter voorbij. Dat maakte het meer opletten op het parcours, met name in de afdalingen. Van kilometer 27 tot 29 was het weer flink klimmen. En ook hier de fiets weer af omdat het te steil, stenig en modderig was om te klimmen.

En toen de laatste echte afdaling. Tricky. Dit zou de pittigste moeten zijn. Ik ging er voorzichtig in. Werd ingehaald door een atleet met meer skills en lef en moest even aan de grond met de voeten. Stukje naar beneden en zoeken naar de juiste baan om weer op te stappen. Ging prima. Heerlijk! Had de afdaling nog wel een keer willen doen.....en dan helemaal goed. Maar ja, het was een wedstrijd en geen training. Dus hup door naar het PF na 2:28:49 biken. (foto technische klim onbekende triatleet)

Lopen

Vlot de loopschoenen aan en sponsje aangepakt om de ergste modder van het gezicht te boenen voordat de run echt van start ging. Het loopparcours was niet heel zwaar. 9km rondom het meer bij Zittau met 'slechts' 100hm. Maar door de vele regen waren de korte stukjes bij heuveltjes naar beneden net glijbanen. Tja en daar moet je ook weer omhoog. Met wat leuke hindernissen (trappetjes, strobaal, bochtjes, watertje) was het een leuke loopronde. Van afstand de finishzone zichtbaar. Ja, daar moet ik heen. Niet kapot, wel vermoeid. Met een mooie laatste run van 44:19 een heerlijke finish in de zon. Voldaan. Een 11de plek in de sterkst bezette agegroup. Zeker tevreden.

Epiloog

Na Frankrijk was dit de 2de Xterra dit jaar. Vorig jaar rond deze tijd onzeker of ik deze belevenissen ooit zou mogen ervaren. Nu ruim een jaar na mijn operatie aan de vernauwing van de liesslagader weet ik wat ik weer kan. Wat fantastisch dat ik dit mag beleven. Waar de beperkingen liggen weet ik. Maar

de mogelijkheden zijn groter. Ik heb genoten. Ik droom verder. Het maken van mooie herinneringen heb je tenslotte zelf in de hand. Ik heb er weer een bij! Na het WK hebben Theo en ik nog een dagje duathlon in Praag gedaan (lopen en fietsen) onder het mom "omdat we er toch zijn". Voorzichtig samen verder gedroomd.........

More to come:)

Op naar cross triathlon Renkum en NK cross triathlon Ameland!