En de strijd heeft lang geduurd. Een jaar: 4 maanden dokteren; 2 maanden wachten op de operatie en 6 maanden rusten, herstellen en opbouwen. Na de winst in 2012 tijdens de try out van de Feanster Crossduathlon (FCD), moest ik vorig jaar lijdzaam toekijken vanwege vernauwde liesslagader. Mijn trainingen en ook wedstrijdjes geven aan dat ik flinke progressie heb gemaakt. Maar medische uitslagen van mijn nacontrole geven nog steeds aan dat de doorbloeding in mijn linkerbeen niet optimaal is. Toch met voldoende vertrouwen aan de start.
Om 11:00 in de kou bij de korte afstand (4 crossloop, 10 ATB, 2 crossloop) papa staan aanmoedigen. Mooi om te zien, maar met een gevoelstemperatuur van -5 erg fris. Daarom op tijd begonnen aan mijn warming up en me focussen op de komende inspanning. Door de kou voelde ik een trekkende pijn in buik- en liesstreek van de littekens die zijn overgebleven van de operatie (27/6/2013). Dat maakte de focus alleen maar scherper. Laten weten waarom ik me heb laten opereren. Het maximale uit je lichaam kunnen halen en genieten van wat dat met zich meebrengt.
Om 13:00 was de start van de midden afstand cross duathlon (8 crossloop, 20 ATB, 4 crossloop). Mijn inziens zou het een strijd worden tijden Geke en mij. De eerste run bestond uit 4 rondes van 2km. Ik startte voorin het veld, maar werd al tamelijk vlot ingehaald door een dame. Met het idee van een tweede positie in het damesveld hield ik een steady tempo en zag ik ook dat ik wat marge t.o.v. Geke opbouwde. Hoewel Geke een sterkere fietser is dan ik, wist ik dat dit meer technishe parcours in mijn voordeel zou zijn. Ik volbract de eerste run van 8km in 36 minuten en zag voor mij hoe de eerste dame het PF inging, maar er niet uitkwam. Hmmm, toch een duo? Maar ze had een startnummer voor individuele atleten.
Op de ATB mochten we 4 rondes van 5km biken. De organisatie van de FCD had in Heerenveen (zo plat als een pannenkoek) wederom een zeer uitdagend parcours weten uit te zetten. Er werd veel van je stuurtechniek gevraagd; bochten, aanzetten en knallen. Ik kon fijn tempo maken en een heel aantal heren voor me nog inhalen. Dat gaf een goed gevoel. De dame die voor me had gelopen, was in geen velden en wegen te bekennen. En ik ging er daarom maar een beetje vanuit dat zij niet was gestart met biken. Tijdens het passeren van andere atleten op het parcours ging dan ook iedereen netjes opzij wanneer ik riep "eerste dame wil voorbij". Met een mooi steady tempo van 17 minuten per rondje (in de training ging dat toch sneller:() zag ik dat mijn afstand t.o.v. Geke was toegenomen en wist ik dat ik van haar niets te vrezen had.
Bij de wissel van fietsen naar lopen zag ik toch de dame uit de eerste run weer voor mij lopen. De afstand was te groot om haar in 4km in te halen. Ik wist dat mijn eigen wedstrijd heel goed ging. En wie de onbekende dame voor mij dan was, wist ik niet. Hoewel ik vanuit het publiek wel feedback kreeg op mijn voorsprong op Geke, kreeg ik niet te horen dat ik eerste dame lag. En daarom liep ik mijn laatste run ook met de gedachte dat ik op een tweede positie lag. Pas in de laatste kilometer kreeg ik te horen dat ik eerste dame was. Toen ging er wel even een vreemde kronkel door mijn lichaam. Mijn voorsprong op Geke was zo ruim dat ik niet meer volle bak naar de finish hoefde te knallen. Natuurlijk deden mijn benen al wel pijn. Maar de misselijkheid in mijn maag/darmen hoefde ik niet extra te provoceren in de laatste honderden meters naar de finish. In ruim 2 uur mocht ik als Fries kampioene over de meet. Super! Geweldig! Er brak iets.......
Wat een heerlijke wedstrijd. En ja, zo'n wedstrijd voelt nog meer bijzonder wanneer het een wedstrijd van je eigen club is, waar je eigen clubgenoten organiseren, meestrijden en surporteren; waar Theo, Maud en pap en mam aan het parcours staan; in de achtertuin van je eigen woonstekkie. Mooie promo tevens voor onze nieuwe sponsor Polarisonline.nl die ervoor zorgde dat alle triatleten van AVHeerenveen er de komende jaren weer gepast in AVHeerenveen style kunnen strijden. Onvergetelijk! Wat voelt dit fijn:)
Bedankt John en Wim voor de foto's.
