NK cross duathlon: helemaal terug.......in de modder

Tien jaar geleden was de eerste editie van de cross duathlon in Groesbeek. Ook de eerste editie van de Ameland Adventure Run. Tien jaar geleden koos ik voor Groesbeek. Dit jaar dezelfde keuze. Waarom? 1) ik ben meer cross duatleet/triatleet dan loper; 2) dit jaar NK. En omdat ik in 2012 een petitie had opgezet voor het NK cross duathlon omdat dames een kortere afstand moesten doen dan de heren, vond ik, dat ik daar ook naar moest handelen. De Adventure op Ameland is wel mijn thuiswedstrijd. En de sfeer is onbeschrijflijk. Twee jubileum edities. Kiezen uit 2 fantastische opties is een luxe probleem:). Weer een geweldige ervaring rijker.

Gedachten

Ik had een half jaar geleden niet verwacht om in december aan de start te staan bij het NK Cross duathlon. En al helemaal niet gedacht dat ik zou presteren op deze wedstrijd zoals ik nu heb gedaan. In het voorjaar 2013 hoopte ik dat ik in juni een succesvolle operatie zou hebben en mogelijk in december voor een 2de operatie zou gaan zodat ik in mei/juni 2014 mogelijk weer wedstrijden zou kunnen doen. De operatie in juni viel fysiek mee, maar het herstel naderhand was mentaal erg zwaar. Het gevoel tijdens mijn trainingen was na de operatie niet heel positief. Maar stukje bij beter werd het gevoel beter en nam de progressie in mijn prestaties toe. Ik wilde geen operatie aan mijn rechter been (waar ook een vernauwing in de liesslagader zit) en ben me gaan focussen op wat ik kan en wilde dat uitbouwen. Zo vond ik dat ik 5.5 maand na de operatie klaar was om me te meten met de besten van Nederland op het gebied van de cross duathlon. Mentaal ben ik sterker geworden en ik wist en weet zeker dat ik daardoor meer kan afzien en de pijn die ik in mijn linker been nog ervaar kan verbijten.

De wedstrijd

Een vroege start om 10:15 zorgde ervoor dat ik extreem vroeg moest vertrekken. Om 7:00 pikte ik Samme op die deelnam, later op de dag, aan het NK voor de heren. Mooi op tijd aanwezig zodat ik nog even een blik kon werpen op het parcours, her en der bij kon kletsen en info in kon winnen over het parcours, ATB op tijd in het PF en warm lopen voor de start. Groesbeek heeft een echt NK waardig parcours waar technische bikers in het voordeel zijn. De hele top stond aan de start. En dat vind ik mooi. Dan weet je werkelijk waar je staat. 10:15 klonk het startschot voor het NK dames. Volle bak rennen over 2 rondes van 3.25km. We renden het eerste stuk over het modderige motorcross parcours en zo het bos in. De eerste kilometer zat de groep dames nog dicht op elkaar, maar na de eerste pittige klim trok het veld langzaam uit elkaar. In de tweede loopronde voelde ik meer power in de benen als de eerste ronde en kon zelfs nog wat aanzetten. De enkels overleefden het wortelige parcours en de schoenen bleven aan op het zuigende motorcross parcours (itt enkele anderen). Als 7de dame wisselde ik na 6.5km lopen en anderhalve minuut van de nummer 1. Vlot had ik mijn ATB schoenen aan, helm op en sprong op mijn Fate van On Tour Rijwielen.

Start op de motorcross baan waarin een zeer steile klim me een modderig bos inleidde voor 2 rondes van 10km. Prachtige singetracks over natte, gladde wortels en door heerlijke zwarte drek. Zo zijn de parcoursen op z'n mooist. Ik reed goed. Technisch ging het perfect. Ik voelde me vertrouwd op mijn bike die strak reageerde op al het geweld. Op de eerste steile klim zag ik 2 dames afstappen, waar ik lekker door kon knallen. Dat geeft een fijne kick. Ik moest het laten lopen op lange, rechte, geleidelijke klimmen. Daar kwam ik power tekort tov andere dames. Kan ik nog aan werken:). Toen op 9km een bordje stond met "voorzichtig, gladde

wortels", wist ik dat het weer leuk ging worden. Even was ik geconcentreerd op verkeerde dingen en ging links een singletrack op waar ik eigenlijk rechts moest. Ik zag in de verte bikers waar ik vlot op afreed. Dat bleken tegenliggers. Shit. Zijn zij aan't inrijden of is het een andere startserie en zit ik niet meer op de juiste track. Dat laatste dus. K#!t%. Omdraaien en terugrijden. Terug op zoek naar waar ik vandaan kwam en kijken waar ik verkeerd gereden was. Een aantal dames waren me inmiddels gepasseerd en ik moest weer aan de bak om ze terug te pakken. Ik kon bij Ingrid van lubek aanhaken en met haar meerijden. Ook Annemiek sloot aan en met z'n drieen reden we het grootste deel van de 2de ronde. Ik had geen idee meer van mijn positie in het veld. Vooraf had ik mezelf het doel gesteld om een top-10 te rijden. Maar ja, zat ik op een 13de positie of op een 8ste? Gewoon eigen race blijven rijden. Ingrid reed de laatste kilometer van het biken bij me weg, ik reed Annemiek los en zo konden we alleen nog verschil maken tijdens de laatste run.

Wederom een zeer vlotte wissel en begon ik op een 20-25 seconden achterstand van Ingrid aan de laatste run. Ik wilde alles geven; voelde wel pijn, maar ook voldoende power. Ik nam Ingrid als mikpunt om het uiterste uit mezelf te halen. Heel gestaag kwam ik meters dichterbij. Tijdens de klim na 1-1.5km zat ik op de hielen, maar moest bovenaan de klim de benen wat losschudden waardoor ik weer wat meters verloor. Hoofd op en de benen maar helemaa leeglopen. Ik kreeg de dame voor Ingrid in het vizier en nam dit als volgend mikpunt. Ik passeerde Ingrid en focuste op Laura Hak. Maar ik kon niet dichterbij komen. Laatste stuk over de motorcross baan. Dat is echt verrot gaan met hele steile klimmetjes en door de zuigende modder. Maar......ik redde het om als 10de dame te finishen in een tijd van 2:03:15. Fout rijden heeft me een plekje gekost. Stom, maar jammer. Maakt het verschil met de andere atleten kleiner. Helemaal tevreden! Samme haalde een mooie 3de plek bij de H45+ en Arie goud bij H40+ (en 4de oveall). We hebben de eer van de Friezen weer goed hooggehouden. Op naar nieuwe uitdagingen in 2014. Maar eerst komende zondag de Noord-Nederlandse Crosskampioenschappen in Oranjewoud (6km cross) en de Oliebollenloop (10km) op Oudjaarsdag. Vor die tijd de beentjes maar weer helemaal soepel laten masseren door Hans. Kan ik weer bouwen. Echt zo lekker dat het juiste gevoel in mijn been weer terugkomt. Geeft bergen met motivatie, inspiratie en energie.

1 Linda van Vliet 1:52:41
2 Riikka Vreeswijk-Kelja 1:56:50
3 Judy van den Berg 1:57:23
4 Lindy van Anrooij 1:58:17
5 Judith Visser 1:59:30
6 Jip Veelenturf 1:59:46
7 Lucie van Genugten 2:00:17
8 Dieuwertje Poort 2:00:30
9 Laura Hak 2:02:45
10 Silvia Brouwer 2:03:15

Bedankt John Veenstra en Samme Steenstra voor de prints!

Mildam Cross (10km): weer een beetje sneller

Een lekker ochtendprogramma. Na een uurtje zwemtraining (8:00-9:00) rustig prepareren voor de crossloop in Mildam. Een van de uitdagendere crosslopen uit het crossciruit van AVHeerenveen. Vandaag even een keer niet langs de lijn op het voetbalveld van een van mijn 3 voetballende kids, maar een laatste prikkel voor het NK Cross duathlon volgende week. Mooi zacht weer, weinig wind en soms een spatje motregen.

De modder op het parcours viel mee. Na een kwartiertje inlopen en hier en daar wat geklets mochten we om 11:00 knallen. Ik herinnerde me de wedstrijd van vorig jaar. Toen liep ik de eerste 2km goed en moest ik vervolgens vanwege brandende pijn in mijn linker bovenbeen mijn tempo laten terugvallen. Dat was toen mijn laatste wedstrijd voordat ik in de medische molen terecht kwam. Ik was erop gebrand om sneller te lopen dan vorig jaar. Toen liep ik 46:53. Wanneer ik sneller zou lopen dan zou dat betekenen dat de operatie iets goeds heeft gebracht. En als ik op de tijd van 2011 uit zou kunnen komen (toen liep ik 45:41), dan zou het helemaal super zijn.

In lekker tempo gestart en gekeken waar ik mijn juiste plekje kon vinden op de singletrail. Want extra energie verbruiken om van het pad af te gaan is zonde. Ik kon goed tempo pakken en bleef bij Jan vd Heide hangen. Hij had een goede dag en na een paar kilometer werd het gat met hem steeds groter (in mijn nadeel :(). Ik voelde mijn linker onderbeen licht verzuren bij de kuit en langs het scheenbeen. Niet versneller dus. Die onderbenen moeten in de modder en natte stukken hard werken. Ik liep lang in derde positie en kon vanaf kilometer 6 als dame in tweede positie lopen. Dit tempo vasthouden, dan moest ik als tweede dame kunnen finishen. Toch rond de 8.5km even een dip. Teveel last van verzuren in mijn linker bovenbeen. Blijft toch gek hoor. Dan wil en kan mijn rechter been nog wel een stapje sneller, maar stokt mijn linker been. Het is nu eenmaal zo. En wie weet wordt dat in de toekomst nog beter. Ik keek op mijn horloge en zag dat ik een mooie finishtijd zou gaan halen. Behalve een verbetering van de tijd van vorig jaar (met bijna 2 minuten) zou ik ook nog zeker sneller finishen dan 2011. Wauw! Geslaagde missie. Ik klokte 45:06. Dik tevreden.

Dat was een mooie laatste proef voor het NK Crossduathlon in Groesbeek volgende week. In juni dit jaar niet verwacht dat ik dit jaar nog wedstrijden zou doen. Laat staan het NK. Maar, hoewel het nog zeker niet goed gaat met mijn linker been, gaan de tempo's naar behoren. Rustig trainingsweekje ligt voor de boeg. En volgende week knallen in Groesbeek:) Zin in!

Met dank voor de foto's aan Toli

Nacontrole: Slechte uitslagen, goede prestaties!?.....op naar 2014

Vijf maanden na de operatie aan mijn linker liesslagader laat de uitgebreide medische controle in het Maxima Medisch Centrum Veldhoven zien dat de reconstructie van de liesslagader er goed uitziet maar de bloedtoevoer naar het been nog erg te wensen over laat. Ondanks tegenvallende onderzoeksresultaten uit de test, gaan de trainingen en wedstrijden voortvarend. Het seizoen 2014 is daarom op grote lijnen ingevuld. De O-see Challenge in Duitsland, waar zal worden gestreden om het WK Cross triathlon, zal een van de hoogtepunten moeten worden naast het NK Cross triathlon op Ameland. In aanloop een fijne planning met mooie uitdagingen.

2013

Dit jaar doet zijn 'naam' eer aan. Na haperingen in 2012 kon ik aan het begin van 2013 niet weten wat me te wachten stond. "Obstacles are things a person sees when he takes his eyes of his goals" kopte ik nog aan het begin van het jaar 2013. Terugkijkend denk ik dat ik beter kan zeggen dat een doel ervoor zorgt dat je obstakels beter kunt overwinnen. Pijn met sporten, het inleveren van fysieke vermogens, de diagnose vaatvernauwing, de mogelijkheid voor wel/niet opereren, de operatie en het herstel hebben veel verdriet veroorzaakt, maar mij ook zoveel sterker gemaakt. Ik hield een doel: Mijn "Way of Life" doorzetten. En dat kan!

Controle 27 november 2013 (exact 5 maanden na operatie)

Een maand eerder dan normaal in het protocol, mocht ik weer naar het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Het onderzoek en de test die ik 13 maart dit jaar deed, herhalen om te kijken of de reconstructie van mijn linker liesslagader geslaagd is. Bevindingen: In rechter (niet geopereerde) been is wederom/nog steeds ruis hoorbaar die duidt op vernauwing. Deze vernauwing is niet erger geworden en laat ik voor wat het is. Tijdens de echo is het geopereerde gebied in de linker lies uitgebreid bekeken. Het ziet er allemaal prima uit. Het vat is wat wijder geworden door de operatie en verschilt niet meer van het rechter been. De aanhechtingen van de patch lopen vloeiend over in de slagader. Bovenin de buikholte lijkt het vat nog aan de nauwe kant. Zie foto. Het is te riskant om in dat gebied te opereren. Onder dit vernauwde stuk is al over een lengte van 12cm een reconstructie gemaakt. En met deze 'afwijking' zal ik moeten leren sporten/leven:). Geen knik meer in het vat. Echo werd verder goed bevonden.

Fietstest

Ik mocht wederom een maximale fietstest uitvoeren. Het moment van verzuren deed zich veel later aan dan voor de operatie. Ook was ik in staat om een flink aantal Wattages meer weg te trappen dan voor de operatie. So far so good. Direct na de maximale fietstest bloeddruk in bovenarm en beide enkels meten (terwijl benen hoog op krukje staan). Gedurende 3 minuten elke halve minuut een meting. Evenals voor de operatie was er nog een behoorlijk verschil in de bloeddruk in mijn arm en in mijn been. Voor de operatie had ik een drukverschil van 100mm Hg. Nu was het iets gereduceerd tot een drukverschil van 80mm HG. Nog verre van optimaal. Linker en rechter been verschilden 40 mm HG in druk. Dus doorbloeding links is nog steeds niet goed.

Zenuwpijn

Helaas bijft de zenuwpijn aan de voor- en binnenzijde van mijn bovenbeen ook nog aanwezig. Als ik er over heen wrijf voelt het alsof je een pleister van je huid trekt. Vervelend. Maar het hindert het sporten niet heel erg. Natuurlijk hoop ik dat de zenuwen in de lies, die de pijn veroorzaken, nog verder herstellen. Maar ook met alle ongemakken die er (nog) zijn, ben ik meer dan blij dat de operatie mij weer een stap verder heeft geholpen. 

Genoeg hoop

Belangrijker dan de medische bevindingen zijn mijn ervaringen. Hoewel er een lange periode is geweest waarin ik ervoer dat de operatie bij lange na niet het gewenste effect had gegeven (nog steeds vroegtijdige verzuring en naderhand meer spierpijn linker been), voel ik 5 maanden na de operatie dat er nog steeds progressie zit in mijn herstel. Mijn duurtrainingen kan ik zonder vervelende pijntjes doen. Dat is echt een hele grote vooruitgang. Dat mijn linker been tijdens intensieve trainingen eerder verzuurd is wel te verteren. Mijn fysieke prestaties zitten weer dicht aan tegen wat ik voorheen kon. De sensaties blijven nog wel iets achter. Daar kan ik wel mee leven. Hoewel mijn rechter liesslagader ook vernauwd is (gaat van een doorsnee oppervlakte van 64mm2 naar 36mm2) heb ik besloten daar niets aan te laten doen. Het mentale proces na de operatie was me daar te zwaar voor. Als ik kijk naar wat ik nu kan, dan ben ik daar super blij mee. Daarbij komt dat ik zeker nog 6-12 maanden verder zou kunnen herstellen van de operatie. Dan moet ik flink blijven trainen zodat het vat goed opgerekt kan worden en de bloedtoevoer nog beter wordt. Voor nu wil ik genieten van mijn trainingen en wedstrijden (en dat gaat goed); doelen zetten voor komend jaar.

Planning 2014

In mijn trainingen heb ik wel een zeer vast ritme. Dat is ook nodig om het sporten goed af te stemmen op mijn gezin en mijn werk. Plannen is het toverwoord om je trainingen efficient en effectief uit te voeren. Ik ben blij dat Johan Neevel over mijn schouder meekijkt of de inhoud en periodisering goed past. Daardoor blijf ik scherp in wat ik doe. De grote lijnen voor komend jaar:

Eindelijk: Fate op haar donder in Nijverdal (4 maanden post-operatie)

Nijverdal was 10 jaar geleden het decor van mijn eerste (cross) triathlon de Goldrush. Ik kijk nog altijd uit naar de revival:) Daarom blijft Nijverdal, naast de prachtige bossen, een bijzondere omgeving. Niet voor niks mijn eerste duathlon op deze bodem na mijn operatie. En gelukkig met gevolg.

Vooraf
Op 21 januari 2013 stond de cross duathlon Nijverdal gepland. Ik moest de wedstrijd afzeggen omdat ik in die tijd erg last had van mijn linker been. Het was, na het afzeggen van de Adventure en de Oliebollenloop, de eerste duathlon die ik moest afzeggen. Dat deed toen erg veel pijn. Ik zat toen in de beginfase van mijn lichamelijke onderzoeken bij sportartsen en wist nog niet wat er aan de hand was. Ik was best wel 'blij' toen de wedstrijd vanwege hevige sneeuwval werd afgelast. En dacht dat ik zo een nieuwe kans kreeg voor deze mooie cross duathlon. De cross duathlon werd verplaatst naar november en ik schreef me dan ook direct in voor de nieuwe datum. Niet wetende wat me die opvolgende maanden te wachten stond (vele medische onderzoeken en uiteindelijk operatie aan liesslagader).

Na mijn operatie 27 juni, stelde ik niet direct doelen. Eerst herstellen en dan langzaam beginnen met trainen. Hoewel het herstel heel wisselend ging, kreeg ik al gauw weer de drang om wedstrijdjes te doen. Dat was eerst de Tri-Ambla in een duo met pap waarbij ik mezelf verbaasde op het lopen (10 weken na de operatie). Vervolgens de 4 mijl in Gorredijk, waarover ik in eerste instantie niet heel tevreden was, maar terugkijkend gewoon op dat moment niet meer van mijn lichaam had mogen vragen. Drie weken geleden pakte ik een 11km crossloop in Nijverdal. Die ging er goed en ik kwam zelfs op het tweede treetje op het ere schavot. En nu kon ik eindelijk voor de eerste keer dit seizoen mijn triathlonpas gebruiken voor de cross duathlon in Nijverdal.

De wedstrijd

Met een groepje triatleten van AVHeerenveen vertrokken we naar Nijverdal. Het weer leek aangenaam al liet de buienradar heftig weer zien halverwege de wedstrijd. Afwachten maar. Rustig inlopen, spanning inademen, parc fermee doorlopen en..... Opstellen voor de start. Beetje vooraan. Maar was dat niet te opportunistisch? In het veld niet veel dames die ik kende. Wat dat betreft is het cross triathlon veld me wat meer bekend dan de cross duathlon. Afwachten dus. Ik startte voor de eerste run van 5km (2* rondje 2.5km) in juiste tempo en binnen 300 meter betekent dat al een pittige singletrack over boomwortels omhoog. Voelde goed en ik liet wat heren passeren. Langs het Ravijn was het goed opletten waar je je voeten plaatste vanwege de boomwortels. Zo dicht op elkaar is dat wat lastiger en is een enkel snel verzwikt. Bij de dames ging ik aan kop en kwam bij de beruchte afdaling door het mulle zand waar je vervolgens een zelfde steile helling door het mulle zand weer omhoog mocht. Oeh, pittig. Wederom over boomwortels naar de tweede afdaling en richting PF voor ronde twee. Ik werd ingehaald door Annemiek. Ze had een mooi pas die er atletisch uitzag en ik deed geen poging tot aanhaken. Begin tweede ronde hield ik haar in het vizier en zag ook hoever de dame achter me lag. Wat er op de ATB zou gebeuren moest ik afwachten. Ik kende de fietskwaliteiten van de andere dames niet. Dus eigen wedstrijd houden.

Na 25 minuten wisselde ik mijn loopschoenen voor fietsschoenen en mocht voor het eerst mijn Specialized Fate in een wedstrijd op haar donder geven. Wat had ik hier naar uitgekeken. Afgelopen jaar kreeg ik van On Tour Rijwielen een super ATB. Maar vanwege mijn vernauwing in de liesslagader had ik er het hele seizoen geen wedstrijd op kunnen rijden. Nu mocht ik. Heerlijk. Het biken ging fijn (2* ronde van 10km). Niet volle bak. Eerste ronde behouden gebiked. Bij ingaan van de tweede ronde kreeg ik gezelschap van een atleet die mij erg graag meetrok over het parcours. Mooi in het wiel gebleven. Soms zakte zijn tempo en ging ik toch voorbij. Dan passeerde hij mij weer zodat ik mooi werd meegezogen. Halverwege de tweede ronde begon het te onweren. Het deed de adrenaline alleen maar stijgen; gaf een extra kick. Anderzijds het besef dat ze nu ook de wedstrijd zomaar stil konden leggen. Met een gedegen tweede positie zou ik dat wel enorm balen vinden. Maar goed.....flink doorfietsen. Al werd het met al de regen erbij wel erg koud. Ik verloor de directheid in het sturen en daardoor de grip in de bocht en mocht even modder happen. Nog een tweede val bij een inhaalmanouvre. Niks heftigs en snel weer door. Met iets teveel achterstand op nummer 1 en meer dan voldoende voorsprong op nummer 3, kon ik aan een steady laatste ronde lopen. Nummer 1 inhalen was geen optie en om van nummer 3 te verliezen moest er ook iets raars gebeuren. Zo kon ik 2.5 minuut na Annemiek finishen als tweede dame; 4 minuten voor nummer 3. Altijd weer leuk.

Nabeschouwing Een podiumplek is altijd plezierig. Toch vond ik het meest voornaam hoe mijn been zou voelen en op welk tempo ik mijn wedstrijd kon doen. Liever een goede prestatie en naast het podium, dan een mindere prestatie en op het podium. Tijdens de wedstrijd kon ik voldoende tempo houden. Toch verzuurde mijn linker been eerder, voelde ik de pijntjes, maar kon ik behoorlijk maximaal gaan. Dat stemde me tevreden. Kijkend naar de eindtijd, de vergelijking met andere triatleten en de voorgaande cross duathlon Nijverdal kan ik concluderen dat ik weer dicht op mijn oude niveau zit. Toch voelt het nog niet zo vanwege de sensaties in mijn linker been. Rechts is nog sterker........ Maar ik mag niet zeuren. De operatie is pas 4 maanden geleden. Het gaat vast nog beter worden. Genoeg vertrouwen en heeeeeeeeeel veel zin :)

Bedankt John Veenstra en Bart Broens voor de foto's

Stukje bij beter.......

Het is testen, herstellen en wachten......en trainen, voelen en nadenken........en voorzichtig plannen maken en vertrouwen krijgen. En dat vertrouwen werd weer positief beinvloed afgelopen weekend toen ik tijdens een goed bezette Ravijnloop als 2de dame mocht finishen op de 10.8km. Mijn vooraf beoogde tijd kunnen halen en daarmee was ik zeker tevreden. Of het 100% goed ging? Nee, dat niet. Maar de tijd zal uitwijzen of ik volledig ga herstellen en hoe mijn lichaam op de trainingen gaat reageren.

Sportarts nummer 5

Hoewel de Tri-Ambla 7 september boven verwachting goed ging, gingen de trainingen daar opvolgend wat wisslend. Krap 3 weken later in Gorredijk de 4 mijl gelopen om te kijken wat "wedstrijdspanning" kan doen mijn mijn tempohardheid. Daar te hard gestart met als resultaat dat mijn linker (geopereerde been) na 2 km flink verzuurde. Uiteindelijk wel een gemiddelde loopsnelheid van 13.7km/hr kunnen halen. Achteraf gezien toch best tevreden. Wat mag ik vragen van mijn lichaam 3 maanden na de operatie?

Omdat de trainingen wat wisselend verliepen en ik nog teveel last had van, hoofdzakelijk, mijn scheenbeenspier, besloot ik toch maar even langs de sportarts te gaan. Na anamnese doorverwezen naar het MCL wegens vermoeden voor een compartimentssyndroom. Een provocerende test volgde met vervolgens een drukmeting in het voorste compartiment van mijn onderbeen. Er bleek een verhoogde druk. Maar de druk was niet alarmerend hoog, waardoor we in overleg besloten mijn verdere herstel van de operatie (27 juni) af te wachten.

Ravijnloop 12 oktober (15 weken post-operatie)

Na de 4 mijl in Gorredijk leken de klachten in mijn linker onderbeen wat te verbeteren. De verzuring die in mijn linker (geopereerde been) optreedt, komt nog steeds eerder dan de verzuring in mijn rechter been. Maar het verschil lijkt kleiner te worden. Ik vond het weer tijd voor een nieuwe test. Op 12 oktober was er de Woutersbergcross in Oranjewoud. Maar vanwege 3 voetballende kids ben ik altijd een deel van de dag kwijt aan het supporteren. Ik koos daarom voor een crossloop in Nijverdal. Dat paste beter in mijn schema. Na een vroege zwemtraining en het supporteren van Jona's wedstrijd, reed ik zaterdagochtend 12 oktober naar Nijverdal. Beetje afhankelijk van het parcours, zou ik tevreden zijn met een finishtijd van 50 minuten. Rustig opwarmen en stukje parcours verkennen en om 14:15 van start voor 2 rondes van 5.4km. Ik had me voorgenomen de eerste 2 km behouden te lopen. Daar hield ik me aan en mijn benen voelden goed. De ronde was niet heel zwaar. Stukje verhard en via trap (30? treden) het bos in. Daar wat boomwortels en zand, geleidelijk klimmen en laatste 2.5km dalen en recht. Na een ronde klokte ik 24:30. Dat tempo vasthouden met eventueel iets verval zou leiden tot een tijd van 50 minuten (mijn doel). Hoewel ik, zeker bij de geleidelijke klim, de verzuring in het linker been al wel voelde, was mijn rechter been sterk genoeg. Niets forceren, dan zou het goedkomen. So I did. In 49:04 finishte ik als 2de dame. Behalve het behalen van mijn doel was een podiumplek een extra opsteker. Ik kreeg een mooie cadeaubon. Betekende voldaan weer richting vertrouwde bodem.

Stukje bij beetje lijkt het beter te gaan met mijn been. De afgelopen 2 weken wel meer zenuwpijn gehad. Deel van het geopereerde gebied heb ik nog helemaal geen gevoel. Daar kan ik zo in knijpen of hete thee overheen gooien zonder dat ik iets voel. Ik merk wel dat dat beter begint te worden. Gelukkig belemmert dat mijn sporten niet. Het gegeven dat mijn linker been nog steeds eerder verzuurd dan mijn rechter been is wel balen. Maar het verschil met rechts wordt steeds kleiner. En ik heb de hoop dat mijn linker been straks hetzelfde funktioneert als mijn rechter (wetende dat rechts ook vernauwd is; maar dat hindert niet heel erg veel). Als de vooruitgang door blijft gaan zoals de afgelopen weken, dan ben ik zeker tevreden over het resultaat van de operatie. Na de operatie heb ik 4 weken rust gehad, daarna 4 weken gedoceerde opbouw en sinds 7 weken train ik weer optimaal. Het plezier in het sporten is in ieder geval helemaal terug. De planning voor het wedstrijdprogramma van 2014 is al grotendeels opgesteld. Zo heerlijk om die plannen te maken. Dan raak ik alleen maar enthousiaster. Op 27 november mag ik naar Veldhoven voor mijn uitgebreide controle. Ik ben heel benieuwd wat de metingen en MRA dan zullen laten zien. Vrolijk verder.......!

Tri-Ambla: Amelands bloed stroomt rijkelijk door de vaten

Eigenlijk was de titel van mijn vorige blog net zo toepasselijk geweest voor dit blog omdat de dag begon met tranen en eindigde met dansen. Tranen om de angst dat mijn benen nooit meer zouden kunnen wat ze ooit deden en dansen omdat pap met z'n topband een geslaagde dag af mocht sluiten.

Week voor de Tri-Ambla
Het herstel na de operatie/reconstructie van mijn liesslagader L been (10 weken voor de Tri-Ambla) verliep heel wisselvallig. Gingen de eerste 4 weken vlekkeloos (ik mocht toen nog niet sporten), de opvolgende weken verloor ik de hoop dat de operatie geslaagd was en dat ik ooit weer pijnvrij op m'n oude niveau zou kunnen sporten. Maar 7.5 week na de operatie verbeterde de functie van mijn been en leken de spieren weer meer bloed te krijgen waardoor ik toch wat intensiever kon fietsen en lopen. Toch verloor ik weer hoop en werd ik verdrietig toen de anderhalve week voor de Tri-Ambla de trainingen weer moeizamer gingen. Soms alweer verzuren bij een HR van 140. Op dinsdag 3 september deed ik een duurloop. De eerste 4km gingen erbarmelijk slecht. Net toen de tranen me midden op straat in de ogen schoten, merkte ik verlichting en werd het lopen beter. Ik begon tempo te maken en na 10km kwam ik uiteindelijk toch nog enigszins tevreden thuis. Wat was er gaande? Woensdag een rustige 40km op de ATB en donderdag rust.

Tussen tranen en dansen......zit een smile van oor tot oor
Nadat we vrijdag nog met een clubje van AVHeerenveen + aanhang een rondje hadden gebiked over het parcours, was zaterdag de dag van de waarheid. Ik had niet de wedstrijdspanning die ik normaal ervaar. Niet gek, want de insteek van de wedstrijd was totaal anders. Ik ging met pap een trio (duo) doen. Ik zwemmen (1500m), hij biken (36km ATB) en ik lopen (12km cross). Immers, de operatie was pas 10 weken terug en ik had maandenlang niet intensief getraind. Ik keek wel uit naar het zwemmen. Ondanks dat ik 5 weken volledige rust had gehad en pas weer sinds 2 weken intensief mocht trainen, was ik op het zwemmen niet veel tempo kwijt geraakt. Maar over het lopen was ik echt heel onzeker. Gezien de afgelopen weken verwachtte ik al vroeg te verzuren, waarmee het lopen een grote frustratie zou worden. Voor de start van de wedstrijd vlogen mijn emoties dan ook alle kanten op. Ik sprak zoveel bekenden. En iedereen vroeg natuurlijk even hoe het ging en wat mijn verwachtingen waren. Af en toe schoot ik even helemaal vol en biggelden de tranen over mijn wangen. Ik overwoog even om mijn zwembril al een half uur voor de start op te zetten zodat ik medesporters niet onnodig hoefde te confronteren met mijn strijd :) Het werd niet het gevecht met de elementen van de natuur dit keer, maar (zoals Elsbeth het zo mooi zei) "vechten met de elementen in jezelf". En die strijd moest gewonnen worden!

Zwemmen
Om 11:00 het startschot. Nog nooit was de Waddenzee zo glad en brachten slechts de spartelende triatleten het water in verroering. Het zwemonderdeel was mijn eigen wedstrijd in de wedtrijd. Omdat ik voor dit onderdeel mijn benen beperkt nodig had, kon ik hier volop meestrijden, met als doel zoveel mogelijk clubgenootjes voor te blijven en een nette zwemtijd in het damesveld neer te zetten. Dat lukte zeer goed. In een tijd van 24:06 had ik de Waddenzee doorgeploegd en zette tempo richting het Parc Fermee op de dijk om pap mijn transponder te geven.

Fietsen
Vreemd om met alle adrenaline in het lichaam ineens 'stil te staan' en pap zijn onderdeel te laten doen. Maar ook een super gevoel. Gewoon een keer als team met pap een wedstrijd volbrengen. Mijn tranen van voor de start van de wedstrijd waren gedroogd en mijn onzekerheid leek door de Waddenzee van me afgespoeld. Ik voelde me goed en besloot in alle rust te supporteren bij de start van de korte afstand. Sfeer meepakken. Aansluitend fietste ik naar het Parc Fermee voor de fiets-loop wissel. Een gezellig kippenhok waar ik mooi het verloop van de wedstrijd kon volgen en mentaal kon voorbereiden op 12km crossloop. Pap redde het om de 36 zware kilometers binnen de 2 uur af te leggen. Heel knap, gezien hij weinig getraind had en de voorgaande 2 weken wegens een ontsteking aan het evenwichtsorgaan erg ziek was en veel op bed heeft gelegen #respect. Het strand bleek een ware slachting.

Lopen
Ik mocht de wedstrijd afmaken door 2 pittige rondes van 6km te lopen. In mijn hoofd de rondetijden van vorig jaar (31:12 en 32:03 = 1:03:15). Gezien de operatie 10 weken terug, de restverschijnslen van de operatie en maandenlang zonder intiensieve training, zou ik echt superblij zijn wanneer ik de looptijd van 2012 zou kunnen evenaren. Misschien een beetje ijdele hoop? Ik haalde de transponder van papa's enkel en deed 'm om m'n eigen enkel. Ik pakte het startnummer en verliet het Parc Fermee. Spannend. Wat zouden mijn benen doen? Bij welke HR zou ik ze gaan voelen? En hoe lang kon ik door de pijn heen lopen? Ik hoorde het piepje op mijn horloge dat aangeeft dat de 1ste kilometer afgelegd was. Wonderlijk genoeg voelde ik maar beperkte verzuring en krachtsverlies links in mijn onderbeen. M'n HR zat al op 160 en ik verbaasde me erover dat het zo goed voelde. Ik ging via het mulle paardenpad het bos in. Hier begonnen de korte klimmetjes. Maar ik pakte ze zonder al teveel problemen en tikte nog voor de 2km een HR van 171 aan. Ik herkende mijn eigen benen weer. Dit was het moment en de juiste plek waar het moest gebeuren. Mijn liesslagader liet het Amelandse bloed rijkelijk stromen en voorzag mijn been van de juiste hoeveelheid zuurstof. Ongekend. Ik kwam in een flow. Ik kreeg met het verstrijken van de afstand meer en meer vertrouwen. De eerste ronde klokte ik in 28:42! Shit, dat was tweeeenhalve minuut sneller dan vorig jaar (toen had ik natuurlijk wel gebiked). Maar er zat nog voldoende power in en ik begon aan mijn tweede ronde. Ik kon het tempo goed houden en ook het gevoel in mijn benen bleef (relatief) goed. Toen ik 9km had afgelegd bedacht ik me dat ik binnen het uur kon lopen. Altijd doelen bijstellen als dat mogelijk is. Ik hield m'n tempo vast en begon aan de laatste kilometer. Pikte papa op in de laatste 200m. Die vroeg me of we Jan nog even moetsen 'pakken'. Nou nee. Ik vond het helemaal goed zo. De 12km legde ik af in 58:30. Gewoon even 5 minuten sneller dan vorig jaar. Papa en ik finishten als team in een eindtijd van 3:23:06. Ik was volledig in vervoering. Natuurlijk hebben we met de clan van AVHeerenveen (e.a.) 's avonds gezellig onze gezamelijke sportervaringen gevierd. Ieder z'n eigen belevenis:) Het was fijn om dit te hebben beleefd.

Bedankt Anja Brouwer voor de mooie foto's. Triatleten AVHeerenveen e.a. aanwezigen, het was wederom een super geslaagd weekend!

Nieuwe benen part 1: tussen tranen en dansen

Exact acht weken geleden werd ik geopereerd aan de vernauwing in mijn linker liesslagader. Een reconstructie van het vat met patch. Na 4 weken rust (niet sporten) en 4 weken voorzichtig opbouwen van om de dag een kwartiertje lopen of fietsen naar iedere dag 1-2 uur sporten op rustig duurtempo, mag ik nu alles weer doen op gebied van sport. Toch liep het even heel anders dan gehoopt. Van weken in tranen, volledige deceptie naar dansend door het huis met een grote lach door hoop.

Herstel

Na spannende weken wachten op de operatie, was het 27 juni zover. De operatie heb ik in mijn vorige blog beschreven. Het herstel na de reconstructie van mijn liesslagader verliep zeer goed. De wonden heelden heel goed en op enige zenuwbeschadiging na die irritatie geeft aan de binnenzijde bovenbeen, had ik weinig pijn. Een dubbele wortelkanaalbehandeling een week na mijn operatie liet me weer inzien wat echt pijn was :). En met een antibiotica er bovenop voor een ontstoken wortelpunt, deerde niets mij, behalve een verder spoedig herstel. Tweeenhalve week na de operatie vertrok ik met Theo en de kids voor vakantie naar Kroatie. Mooie omgeving voor verder herstel. Geheel volgens het herstelschema begon ik 4 weken na mijn operatie met 15 minuten rustig lopen. Best spannend hoor. Tot die tijd had ik alleen gewandeld. Een beetje onwenning trok ik m'n loopschoenen, liep de camping af, en begon in een rustig tempo de weg langs de camping af te draven (9-10km/hr). Voelde goed. Na 5 minuutjes even stoppen en enkels draaien en verder met nog eens 10 minuten. Met een brede grijns kwam ik bij de tent. Geslaagd! Na een dag 'rust' mocht ik het weer proberen. Ging weer oke. Verder om de dag een beetje rustig borstcrawlen in de zee. Maar de 3de keer lopen voelde minder goed. En ook na terugkomst in Nederland gingen de 'trainingen' niet zoals gewenst. Toen ik voor het eerst weer op de fiets zat op Ameland (5.5 week post-operatie) en ik even aanzette, sprongen de tranen in mijn ogen. Het voelde gewoon echt niet goed. Ook de rustige duurloop van 5km de volgende dag liet mij achter met een onbestemd gevoel. Training op training gaven de klachten die ik voor de operatie ook had. Waarom?

Heel veel tranen

Drie weken slechte nachten; niet in slaap kunnen vallen of vroeg wakker worden (soms om 4:00) met tranen in de ogen. Ik beleefde Jacobs nachtmerrie (haha, deze was ook te makkelijk om niet te maken). Stukje bij beetje verloor ik de hoop om mijn "Way of Life" weer op te kunnen pakken. Ik had me netjes gehouden aan mijn herstelschema, slikte dagelijks mijn bloedverdunners en leefde zo gezond ik kon. Die eerste weken waren ook zo goed gegaan. Maar nu. Nu voelde ik de pijn/verzuring alweer opkomen tijdens het lopen op een tempo van 10km/hr. En ook met het fietsen voelde ik al te vlot mijn bilspier. Ik wilde net als Theo Bos, Kenny van Hummel, Annemiek v Vleuten, Steven Kruijswijk, Laurens ten Dam, Maarten Nijland, Bart Brentjes, Vera Koedooder e.a.,ook dat succesverhaal beleven. "Nieuwe benen" die weer doen wat ik wil zonder belemmering, pijn, krachtsverlies.

Controle 8 weken post-operatie

8 Weken post-operatie stond een telefonische afspraak gepland. Maar ik wilde gewoon naar Veldhoven voor controle. Ik wilde horen waarom mijn klachten nogsteeds aanwezig waren. Ik wilde een echo, liefst MRI want ik dacht dat er littekenweefsel was gegroeid aan de binnenzijde van vaatwand bij de (aan)hechting. Of zou er nog een bloedstolsel kunnen zitten die de doorvoer van het bloedbelemmerde? Ik zette mijn telefonische afspraak om in een fysieke afspraak. Maar wat zou het mij brengen? Misschien zou ik wel te horen krijgen dat mijn lichaam inderdaad zelf littekenweefsel zou hebben gevormd aan de binnenzijde van de slagader, waardoor ik dan weer met exact hetzelfde probleem zat als voor de operatie. En een heroperatie is zo risicovol dat ik daar zeer zeker niet voor in aanmerking zou komen. Lieve Theo, pap, mam en vele (sport)vrienden om me heen: bedankt voor de steun in al mijn onzekerheid. Volgens mij kon iedereen wel gek worden van mij. De week voor de controle liep ik beroerd. Het voelde echt niet goed, al kon ik na 25min inlopen mijn tempo wel iets verhogen van 10 naar 11km/hr. Maarja, dat was voor mijn operatie ook zo. Toch voelde mijn ATB training de week voor de controle best aardig. Ik mocht tot een HR van 140 en daarmee had ik (itt lopen) geen last. En toen ik het weekend voor de controle met iets hogere intensiteit mocht fietsen (tot HR 150) voelde het wederom comfortabel. 40km/2 uur biken verder kreeg ik iets van kriebels met hoop. Maarja, probleem zat ook meer in lopen.

Maandag 19 augustus controle. Ik wilde 's morgens gaan lopen. De sensaties van mijn lichaam in me opnemen zodat ik een goede beschrijving aan de sportarts Dr. Schep kon geven. Maar die ochtend verbaasde ik mezelf. Ik begon met lopen......en wel heel langzaam begon de spanning bij scheen/kuit op te komen. Maar minder sterk. Ineens kon ik het weer een beetje. Mijn been liep weer:) Ik liep met dezelfde HR dan de vorige looptrainingen, maar ineens ging ik wel 1km/hr sneller (ja, ik weet dat alleen een ervaren loper zich hierbij een voorstelling kan maken). Dan wat uitdagen. Want, hoewel ik de afgelopen weken maar tot een HR van 140 mocht, kon ik vanwege gevoel van verzuring ook iet heel veel meer. Maar nu ging ik naar 12km/hr HR150 en ik kon het! Ja, normaal vind ik dit tempo met deze HR bij mezelf niet direct veelbelovend. Maar nu........ Nu gaf het hoop. Ik ervoer verbetering. Wow. Mijn afspraak met Dr. Schep in Veldhoven volgde die middag. Het leverde me wat aanvullende info op. Maar mijn ervaring van die ochtend en dag ervoor waren het meest voornaam voor mij. En de ervaring was goed. Ik kreeg weer hoop.

De opvolgende dag mijn eerste looptraining weer bij AVHeerenveen. Na inlopen, loopscholing, core stability volgend 3 versnellingen van 100m, 3x 150m en 3x 200m. Blijft anaeroob. Toen ik het programma hoorde (10x400m) trok ik mijn eigen lijn en besloot 4x1000m te doen. Ik wilde weer ervaren wat mijn aerobe systeem kon. En weer ging het goed. Ik kon tussen de 13.3-13.8km/hr mijn tempo's lopen. Amazing. In die zin dat mijn been 'gewoon weer deed wat ik wilde'. Natuurlijk moet dat tempo nog flink omhoog. Maar het gegeven dat ik 4 weken helemaal niets heb gedaan en pas 3.5 weken rustig opbouw, en ook voorgaande maanden nooit meer extensieve intervallen kon draaien, doet me beseffen dat het zeker de goede kant opgaat.

Gebedje en wellness
Of het papa's rozenkransgebed is geweest, of het dagje Welness met mam...... ik weet het niet. Misschien toch nog een stolsel? Maar ineens ging het beter na/in dit weekend. Nu ga ik weer dansend door het huis. Wakker worden 's morgens voelt weer heerlijk. Ik kan weer lopen en fietsen met een goed gevoel; zonder snelle verzuring, pijn en frustratie. Voor nu ben ik super blij. Meer dan blij. Want ik kon mijn hoofd nergens meer bijhouden in de drie weken dat het niet lekker liep en voelde me zo verdrietig. Wetende dat toen ik nog niet geopeerd was, nog een kans had dat het goed zou komen. Maar toen het na de operatie niet goed ging, wist ik dat ik mijn kans gehad had. Gelukkig durf ik nu weer te dromen. Leuke wedstrijdjes doen in de toekomst wanneer ik daar weer aan toe ben. De Tri-Ambla doe ik als trio (duo) met pap. Eerst weer zorgen dat de basis wordt uitgebreid en het tempo erin komt. In het hoofd zit het in ieder geval goed. De wil is er altijd geweest. Maar tussen willen en kunnen zit een wereld van verschil.

Bedankt!!!!
Graag wil ik iedereen die mij gesteund heeft zo enorm bedanken. Alle bezoekjes, telefoontjes, kaartjes, berichtjes, kadootjes etc. lieten zoveel medeleven zien. Dat voelde super. Ik hoop, dat het weer helemaal goed gaat komen en dat ik straks mijn blog weer kan vullen met mooie sportervaringen:). That's my "Way of Life".

Veel liefs, Silvia

Renner of schaatser? Triatleet!

Inmiddels de tweede dag na de operatie. Dus even wat belevenissen op rij.

De operatie

Donderdagochtend om 9:00 met Theo naar Veldhoven vertrokken. Ruim de tijd voor de operatie die om 12:30 gepland stond. Opname om 11:00 ging vlot. Lichaam was wat koud (36.4) en HR mooi laag (52). Om 12:30 lag ik er wel klaar voor en kreeg Theo wel trek in een lunch. Hmm, ja ik ook, maar moest natuurlijk nuchter de operatie in. Het duurde uiteindelijk nog tot 13:45 voordat ik naar de OK werd gereden. Daar was het niet heel eenvoudig om een infuus te prikken omdat de aders vernauwden vanwege de 'kou'. Ook de echo die Dr. Bender maakte om te kijken welke adres in het been hij kon gebruiken voor de reconstructie, liet zien dat de vaten allemaal 'erg slank'  waren. Brrrr, ja, por die temperatuur hier maar wat omhoog:)

Uiteindelijk lag ik om 14:30 op de OK en kon het feest beginnen. Waar ga je over dromen? Welke reisbestemming kies je uit voor je droom? Ik kan leukere dromen bedenken hoor! En weg was ik. Ruim 3 uur later was de operatie achter de rug en werd ik naar de recovery gereden. Ik was vlot bij. En behalve dat ik bezopen sprak, voelde ik me prima. Weinig pijn en happy:)

Dag 1 na operatie

De eerste nacht erg onrustig geslapen. Zullen de indrukken van de dag zijn geweest. 's morgens een erg lage bloeddruk (58/92), maar die steeg in de loop van de dag wel weer iets. Weinig pijn gehad. Geen morfine nodig gehad, want met 500mg naproxen en 1000mg paracetamol (4 x per dag) was er niets aan de hand. Ik mocht 's morgens direct mobiliseren. Dat viel ook 100% mee. In gedachten kon ik me de pijn van het mobiliseren na de keizersnee (bevalling Maud 12 jaar geleden) nog herinneren. Nu was het vele malen minder pijnlijk. Ik mocht direct door naar de douche om me zelf even te wassen. Dat bleek toch iets teveel van het goede. En al klappertandend (nee, ik had het dit keer niet koud) hielp de verpleegster me met aankleden. Lekker het bed in en voor het eerst in 36 uur weer vast voedsel. Voorzichtig 2 beschuitjes met jam genomen en die smaakten heerlijk. Catheter mocht er vlot uit en de naproxen kon worden gestopt. Op de gang werd ik in de middag al even streng toegesproken dat ik toch echt de verpleging moest bellen om een lepeltje te halen ipv zelf aan de wandel gaan. Ok, ik luister:).

Dag 2 na operatie

Gelukkig een betere nacht dan de eerste. En gelukkig mijn oordoppen mee, want mijn lieve kamergenoten zorgen voor een ware houtzagerij. Mijn buurvrouw (82) heeft een omleiding in de benen gehad en mijn buurman heeft z'n onderbeen laten amputeren. Vanochtend na de vaste controles (goede temperatuur en ietsje lage bloeddruk) ook wondcontrole gehad. Die zagen er prima uit. De buikwond is al droog en daar hoeft geen pleister meer op. De wond in de lies en op mijn bovenbenen hebben nog even tijd nodig om te drogen, maar zien er ook goed uit. Er komt nog weinig vocht uit de beenwond en daarom mag de drain er straks ook uit. Dat maakt me weer wat mobieler. Steeds met dat bloedzakje de gang op is ook niet zo charmant. Dr. Bender is zelf even wezen kijken en heeft me zijn bevindingen over de operatie verteld. Het vat in mijn lies was over een lengte van 8-9cm behoorlijk verhard door littekenweefsel. Daar is nu een reconstructie over 12cm geplaatsts. In de lies is het vat ingekort waardoor de knik is verdwenen en vervolgens is het vat ahw 'gespalkt'. De verpleegster vroeg me vanochtend al: "gij bent zeker een schaatser?". Ik: "nee". "Ohh, want de schaatsres komen hier altijd voor deze operatie in de zomer en de renners komen in het najaar en de winter". "Nee, ik ben triatleet". Nou ik ben erg benieuwd welk resultaat dit over een paar maanden oplevert. Tot nu valt het allemaal 100% mee. Straks even een wandelingetje over de afdeling maken. Ik voel me goed, maar een triathlonnetje stel ik, voor nu, nog even uit:)

Countdown: the week before.....

Weken lang keek ik uit naar het telefoontje voor een operatiedatum. Ik kon me het moment van euforie al helemaal voorstellen. Toen ik dan daadwerkelijk de operatiedatum te horen kreeg, bleek dat wel een datum met een zwart randje. Donderdag 27 juni. Hierdoor zou ik het 40 jarig huwelijksfeest van m'n ouders (29 juni) moeten missen omdat ik voor herstel 5 dagen in het ziekenhuis moet blijven. Er waren geen andere passende opties. Dagen en nachten liggen piekeren over de datum. Maar goed, over een week is de eerste operatie achter de rug. Het komt nu erg dichtbij allemaal. Dat ik het feest van pap en mam nu mis geeft wel een verdrietig gevoel.

Afgelopen weken nog aardig kunnen trainen al ging de frequentie wel naar beneden. Het ontbreken van een doel zorgt voor een andere motivatie. Althans, dat is mijn ervaring. Ik train nu omdat ik fit de operatie in wil gaan en omdat ik het gezellig vind om met clubgenootjes de sport te beleven. Maar de werkelijke beleving is anders en haalt het ultieme genieten van de sport wel weg. Tja, een duurloop met tempo 10 km/hr is voor mij niet uitdagend. En als ik daarbij ook nog ongemak en pijn ervaar, dan verdwijnt het plezier wat eerder. Maar in het anaerobe systeem ben ik sterk. Dus daar haal ik dan ook mijn voldoening maar uit tijdens het lopen. Zwemmen blijft ook heerlijk. Helemaal nu het buitenwater ook weer op temperatuur is. En fietsen? Vooral als het lekker weer is:)

Prettig of niet, maar met m'n werk heb ik het huidig zo druk dat ik amper stilsta bij de operatie die gaat komen. Voor mij wel een aangename focus. Ik zie dan ook niet tegen de operatie op. Ben gewoon heel erg benieuwd. Vooral benieuwd naar het herstel natuurlijk. Aanstaande maandag voor de tweede maal bloedprikken zodat ze de juiste zakken bloed klaar kunnen zetten voor de operatie. De envelop ligt klaar met buisjes ligt klaar. Hmmm, iets confronterend. Anderzijds een standaard procedure. Woensdag ochtend (de dag voor de operatie) krijg ik te horen op welk tijdstip de operatie plaats zal vinden. Dan brengt Theo me donderdagochtend naar het Maxima Medisch Centrum in Eindhoven. Het wordt wel heel 'echt' nu ik daar zo bij stilsta.

Herstellen in Kroatie

Vragen voor na de operatie heb ik al keurig opgesomd. Het herstelschema dat ik heb gekregen is te algemeen. Daar kan ik dus niet heel veel mee.  Tweeenhalve week na de operatie mag ik langzaamaan weer wat beginnen met bewegen. We zitten tegen die tijd heerlijk in Kroatie op de camping aan de kust. Kan ik eens een andere dimensie van de vakantie ervaren. En dat is heel veel RUST. Sporten mag dan nog niet en dat zal ik in de combinatie met vakantie dan maar als gunstig zien. Al kijk ik er zo enorm naar uit om straks weer eens echt lekker te gaan knallen:)

Operatie 2

Wanneer ik goed herstel van de operatie/vaatreconstructie kan/mag ik na 2 maanden weer alles doen wat ik wil. Dan is het conditie opbouwen en kijken of de vaatreconstructie aan de linker zijde het gewenste resultaat heeft gegeven. Omdat ik aan de rechter zijde ook een vernauwing heb van minimaal 25%, moet ik ervaren in hoeverre deze mij nog hindert in mijn sportbeoefening. Wanneer deze hinder te groot is, dan zal ik in december of januari voor een tweede operatie gaan. Dat is allemaal nog even afwachten.

Winnaars hebben een plan, verliezers excuses

Na mijn telefonisch consult op 28 maart 2013 met Dr. Schep (Sportarts)(ik wilde echt niet wachten tot juni) werd ik uitgenodigd voor aanvullend onderzoek. Op 17 april reed ik wederom naar het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Ditmaal voor een MRA die 3D mijn vaatsysteem in beeld zou brengen. De beelden en nabesprekeing met Dr. Schep bevestigden de vernauwing in beide liesslagader (links en recht) en lieten tevens een knik zien aan de linker zijde. Hierop volgend doorverwezen naar Dr. Bender (vaatchirurg).

Vandaag (3 mei) naar het Maxima Medisch Centrum in Eindhoven. Eerst met stethoscoop de ruis in de liesslagaders weer vastgesteld en aan de hand van de MRA beelden de beperkingen van mijn liesslagaders bekeken en besproken. De vernauwingen links en rechts waren goed zichtbaar en ook de knik in de linker liesslagader was goed te zien. En dan komt het verder plannen.

In de linker liesslagader, ter hoogte van de lies, zit een knik (nr 2). Deze knik is 'eenvoudig' te opereren. De moeilijkheid en het risico zitten in de vernauwing (aangeduid met 1 op het plaatje). De vernauwing (1)zit meer in de buikholte. Hier zal een reconstructie van het vat gemaakt moeten worden. Daarvoor zal de chirurg een stuk vat uit m'n bovenbeen halen en met een patch op de beschadigde plek plaatsen.

Op dit alles was ik natuurlijk al wel voorbereid. Nu komt het allemaal dichterbij en wordt het concreet. Na het ondertekenen van de aanvaarding van de risico's ben ik doorgegaan voor een pre-operatieve screening (POS): vragenlijsten invullen, gesprek met POS-verpleegkundige, bloedruk meten, bloed prikken en de procedures van opname en operatie besproken.

De wachtlijsten zijn momenteel minimaal en daarom is er een zeer grote kans dat ik binnen 2 maanden al geopereerd kan worden. Dat klinkt me als muziek in de oren hoor. De vernauwing aan de rechter zijde wordt voorlopig nog niet aangepakt. Eerst kijken hoe mijn linker liesslagader reageert op, en herstelt van de operatie.

Operatie

Voor de operatie staan 3 uren gepland. Daarna moet ik 5 dagen in het ziekenhuis blijven (in Eindhoven) en mag ik heel rustig met een oefenprogramma beginnen. De eerste 4 weken na de operatie mag ik niet sporten en daarna mag ik weer zwemmen en rustig het fietsen opbouwen. Maar dan kijk ik al wel weer erg ver vooruit. Tja, daar heb je een plan voor he:)

Voor nu probeer ik met de beperkingen die ik heb, lekker in conditie te blijven. Lekker biken, lopen en natuurlijk zwemmen. Keep up the good spirit! Morgen even heerlijk biken op Ameland en van 5-15 mei naar Portugal om lessen te verzorgen binnen de Europese Bachelor "Physical Activity & Lifestyle". Studenten inspireren in een heerlijk sportklimaat:)

Nieuwe benen: een stapje dichterbij

Het is ruim 2 weken geleden dat ik het vervelende nieuws kreeg dat ik endofibrose heb in beide liesslagaders. Een vernauwing die (meest waarschijnlijk) voortkomt uit een te hoge mechanische belasting op mijn liesslagaders doordat een gebogen fietspositie leidt tot het knikken van de liesslagader (external iliac artery). Daarbij een verhoogde bloedstroom tijdens het sporten wat zorgt voor extra belasting op de vaatwanden en kan zorgen voor beschadiging; een ongunstige anatomie en mogelijke (erfelijke) metabole verstoringen kunnen leiden tot dit probleem. Mijn liesslagaders zijn aan de binnenzijde kapot en littekenweefsel heeft zich gevormd aan de binnenzijde van de vaten waardoor er minder bloed door kan stromen en mijn benen tijdens het sporten te weinig bloed krijgen en ik daardoor vroegtijdig verzuur en geen kracht meer heb. Maar hoe nu verder?

 

Onderzoeksresultaten

Ik ben enorm geschrokken van de ernst van mijn blessure. De testgegevens van het onderzoek door Dr. Schep gaven mij voldoende inzicht en de verklaring waarom mijn benen (vnl links) ‘het niet meer deden’. In mijn rechter liesslagader (het been dat nog ‘redelijk’ werkt) was al een ruisje hoorbaar bij gestrekt been. Er bleek een vernauwing van 25%. Mijn ‘slechtste’ been (links) liet na een maximaal test een bloeddruk zien van 88/52 terwijl de bloeddruk op datzelfde moment in mijn arm 188/85 was. Na het onderzoek was ik dagen lang verdrietig. Meerdere malen per dag in tranen. Het was nog te vroeg om te relativeren. Zoveel telefoontjes, berichtjes, bezoekjes en gesprekjes van/met familie, vrienden, sportmaatjes, collega’s. Super lief. Maar ik moet er wel zelf mee dealen en beslissingen maken. Ik ben alle onderzoeken op het gebied van (exercise induced) endofibrose gaan lezen. Maar wetenschappelijke literatuur kent weinig nuances. Nadat ik voldoende feitenkennis had opgedaan ben ik naar persoonlijke ervaringen gaan zoeken. Ik verzamelde een grote lijst met namen van (hoofdzakelijk) renners die ook met liesslagader problemen kampten. Op weblogs was al veel info te lezen, maar met een aantal heb ik persoonlijk contact gehad om zo persoonlijke evaringen te verwerken in mijn keuze. Speciale dank aan Monique Zeldenrust, Annemiek van Vleuten en Petra Dijkman.

Ik weet wat ik wil

Een week na de uitslag van het onderzoek belde ik naar het Maxima Medisch Centrum, waar ik ben onderzocht. Ik zou eind juni een telefonisch consult hebben met Dr Schep. Maar drieënhalve maand wachten leek me toch te lang. Ik vervroegde de afspraak met een maand. Ondertussen trainingen doen waarbij ik me goed voel (conservatieve therapie). Ik weet dat ik met 2 zwemtrainingen, 2 fietstrainingen en 3 looptrainingen nog steeds veel meer sport dan de gemiddelde Nederlander. Op de frequentie van mijn sporten lever ik dan ook weinig in. Ik lever in op de duur en de intensiteit. Met zwemmen hoef ik niets aan te passen. Hoewel ik wel hinder ervaar in een intensieve beenslag, doen mijn armen echt wel wat ik wil. Op een progressieve 800m zwom ik afgelopen week nog 12:48. Plak er 200m aan en ik zit op 16 minuten op de kilometer. Zo snel heb ik nog nooit gezwommen (met dank aan Johan Neevel). Fietsen doe ik alleen in de basis omdat ik al verzuur bij een hartslag van 140 (en max 2uur). Met lopen doe ik zeer rustige duurlopen met korte versnellingen of heuvelop training en anaerobe training (200tjes of 400tjes). Het blijft zoeken naar wat goed voelt in het lijf en daarmee in het hoofd. Normaliter als ik me even klote voel of een drukke dag heb gehad op het werk, trek ik de loopschoenen aan om even te knallen in het bos. Lekker het hoofd leegmaken. Nu kan ik dat niet meer en word ik direct geconfronteerd met mijn beperkingen.

Risico’s

In de 2 weken die na de diagnose zijn gepasseerd is mijn motivatie om te opereren alleen maar toegenomen. Alle info op wetenschappelijk gebied en ervaringen van verschillende renners hebben ervoor gezorgd dat ik weet wat een operatie mij kan brengen en tevens wat de risico’s zijn. Ik wil een operatie zodat ik weer kan sporten op het niveau waar ik afgelopen jaren op heb gesport. De enige onzekerheid zit in het vertrouwen dat Dr. Bender (vaatchirurg) heeft in de operatie. Dat wil ik zo snel mogelijk weten. Geprikkeld door een gesprekje met Mark en na een ATB tochtje met Jan, Bote en Marianne had ik de juiste geest te pakken en heb bij thuiskomst de telefoon in de hand genomen. Ik heb het Maxima Medisch Centrum gebeld en gevraagd om een vervroegd telefonisch consult met Dr. Schep om vervolgonderzoek uit te voeren en te kijken naar de mogelijkheden om te opereren. Ik zou direct de volgende dag worden gebeld. Fijn!

Omdat mijn liesslagaders van binnen beschadigd zijn, is het alleen mogelijk dat er bij mij een vaatreconstructie (met patch) plaats kan vinden om mijn belemmeringen weg te halen. Er wordt dan een ader ergens anders uit het been gehaald en op de plaats van de liesslagader geplaatst. Bij andere vormen van vaatproblematiek kan het inkorten van een vat of het verplaatsen van het vat nog wel werken. Helaas is dat bij beschadiging niet mogelijk. Er zit littekenweefsel, en littekenweefsel verdwijnt niet. Dus mijn klachten zullen ook niet verdwijnen wanneer ik de sport wil bedrijven zoals ik dat de afgelopen jaren heb gedaan. Het is uit onderzoek bekend dat 80-90% van de renners die een zelfde operatie hebben ondergaan tevreden zijn over het effect van de reconstructie en zij kunnen over het algemeen terugkeren op het niveau waarop ze zaten. De complicaties die worden gemeld tijdens/na de operatie zijn minimaal. Met dien verstande dat het wel een operatie aan de slagader is en een complicatie wel fataal kan zijn. Het grootste risico zit in de onzekerheid van de lange termijn effecten (mijn interpretatie). Er is slechts 1 studie bekend waarin gekeken is naar de korte- en middenlange termijn effecten. Die zijn gunstig. Maar wat doet zo’n vat na 20-25 jaar? Je plaatst natuurlijk wel een ader op de plaats van een slagader. En de eigenschappen van de vaatwanden van een ader zijn anders dan de eigenschappen van de vaatwanden van een slagader. Ja, dat is een risico. Anderzijds, wanneer ik de stenose laat zitten in mijn liesslagader geeft dit een verhoogde kans op atherosclerose en trombose. Immers zit er een ruw oppervlakte aan de binnenzijde van de vaatwand waar allerlei vetstofjes aan kunnen gaan plakken. Er zijn case-studies bekend van atleten waarbij dit gebeurd is.

MRA (Magnetic Resonance Angiography)

Vandaag dus een telefonisch consult met Dr. Schep gehad en de volgende stap is om de beschadigde vaten 3D in beeld te krijgen en de mogelijkheden voor een operatie te bespreken. Dat zal in april of mei gebeuren. Ik zie hier erg naar uit omdat de onzekerheid of ik kan worden geopereerd hiermee zal worden weggenomen. Indien de vaatchirurg (dr Bender) heil ziet in een operatie dan kan ik weer wat meer hoop krijgen. In Nederland is Dr. Bender de enige vaatchirurg die deze operaties uitvoert. Hij werkt zeer nauw samen met Dr. Schep (de enige sportarts binnen Nederland die de onderzoeken op het gebied van vaataandoeningen bij sporters uitvoert). Nog even een maand geduld dus om te zien wat de uitslag van de MRA is en dan hopen dat Dr Bender mij ‘nieuwe benen’ kan geven. Bij Shimano zijn ze in ieder geval niet meer verkrijgbaar:).

Tranen bij het verlossende woord: “vaataandoening” (ergste variant)

Het 'verlossende' woord

Eerlijk gezegd keek ik uit naar 13 maart. Na maanden van onderzoeken en therapie wist ik bijna zeker dat het onderzoek door Dr. Schep (sportarts) zou bevestigen dat een vaatprobleem de beperkingen in mijn sporten veroorzaakte. Als ik de oorzaak zou weten, dan zou ik ook gerichter aan de slag kunnen met de oorzaak. En de oorzaak bleek ook een vaataandoening te zijn. ,,Bij de lichtste variant is het bloedvat intact, maar is deze op een verkeerde plek gefixeerd, waardoor er afknikking plaats-vindt bij heupbuiging. De oplossing hier bestaat uit het losmaken van de slagader van het bot’’, aldus Schep. ,,De tweede variant is een verlengde bekkenslagader. De ingreep hier bestaat uit het inkorten ervan. De ernstigste variant is een vernauwing van de bekkenslagader. Hierbij kan er een vernauwing van wel 50% of meer optreden. In dat geval zal alleen een complete vaatreconstructie effectief kunnen zijn. Er wordt een deel van een ader gebruikt om het probleemgebied te ‘repareren’. Dit is echter wel het uiterste redmiddel.’’ En toen kreeg ik te horen dat zowel de rechter als linker bekken slagader (iliac artery) vernauwd waren. Dat het ook nog de ergste variant was deed mentaal wel heel erg pijn.

November 2012

In november begonnen de klachten wat vaag met kramp en vroege verzuring in kuit (en langs scheenbeen) tijdens het lopen op de baan. Ik hoopte op aanpassingsklachten. Ik had in 2012 een intensief en zeer goed seizoen gedraaid. Mooie klasseringen in cross du- en triathlons. Na de Tri-Ambla half september 2012 mijn jaarlijks terugkerende rustperiode van ruim 2 weken. Half oktober de baan weer op en het volume van de trainingen weer omhoog brengen. In voorbereiding op de Adventurerun ook de intensiteit van de looptrainingen wat omhoog en dus schreef ik de klachten in november toe aan intensivering van de trainingen. Maar de klachten gingen niet weg en werden erger. Begin december merkte ik dat mijn benen tijdens een intensieve crossloop al na 2km verzuurden terwijl mijn hartslag liet zien dat dit eigenlijk nog niet zo hoorde te zijn. Ik meldde me af voor de Adventure en deed even een stapje terug in het trainingsvolume en de intensiteit. Met de Kerstcross in Oranjewoud wilde ik voelen hoe het gesteld was met m’n benen. Maar na 2km ben ik uitgestapt omdat de benen weer veel eerder dan verwacht verzuurden. De opvolgende week ben ik naar de fysio gegaan. Ik dacht aan een overbelasting in de bilspier die mogelijk een bloedvat (en zenuwen) afkneep. Deels gelijke klachten had ik namelijk in het voorjaar van 2012 ook gehad en ik was toen met succes van de klachten afgekomen. Hoewel ik (achteraf) klachten uit het afgelopen jaar nu heel goed kan plaatsen onder de diagnose die nu gesteld is.

Fysiotherapie

In december werd gestart met dry needling. Heel pijnlijke behandeling aan de bilspier, regio piriformis. Ook pijnlijke plekken in quadriceps en hamstring meegenomen. Twee behandelingen en iets teruggeschroefde trainingen gaven nog geen verlichting. Ik wilde natuurlijk progressie zien. Veel te graag. Maar wist ook dat ik geduld moest bewaren. Soms ging een training even heel erg lekker en dat gaf weer moed. Meestal voelde het niet goed en dat maakte me erg onzeker. Werk ik aan de juiste oorzaak, of is er misschien meer aan de hand? De omega wave test in december had laten zien dat mijn sympatisch zenuwstelsel (gaspedaal) overprikkeld was en dat mijn parasympatisch systeem (rempedaal) erg slecht functioneerde. Maar ik vond de link tussen een ‘slecht’ functionerend autonoom zenuwstelsel en mijn klachten niet direct in relatie tot elkaar. Bovendien voelde ik me fysiek oke en gingen mijn zwemtrainingen enorm goed. Zo goed dat ik zomaar in een training een PR zwom op de 1000m. Naar mijn idee moest het toch een lokaal probleem zijn. Ik besloot een afspraak bij de sportarts te maken en mijn spieren intensief te laten masseren.

Diagnose

Half januari naar de sportarts. Die merkte een geblokkeerd SI gewricht. Ik kon me niet vinden in de diagnose omdat het voor mij niet alle klachten verklaarde. Maar omdat SI blokkade en overbelasting piriformis veel samengaan, zou het wel kloppen. Daarom naast dry needling ook de onderrug en het SI gewricht laten kraken en tevens stevig aan de slag met core stability. Daarbij wekelijks naar de masseur, die vaak na 2 uur nog niet klaar was met mij. Met het vorderen van de weken bleven de pijnlijke plekken in de piriformus en gluteus minimus. Verder bleven de klachten die mij belemmerden in het sporten en kregen ze meer en meer een vast patroon:

Beperkingen

Lopen: gevoel van strakke kous om kuit na 500m lopen. Dan stoppen, losschudden en oprekken. Dit herhalen na iedere 500m tot een kilometer op 2. Dan proberen tempo iets op te voeren boven de 11km.hr. Dan voelde ik vroege verzuring in quadriceps, bleef het verzuringsgevoel naast het scheenbeen en trok de verzuring door in bil en hamstring. Na een kilometer of 6-7 werd het beter en kon ik het tempo (ofwel de hartslag) gaan verhogen. Verzuurde ik in de eerste kilometers al bij een hartslag tussen de 140-145, na 6-7 km kon ik tempootjes gaan draaien op 12-14km/hr. Echte pittige intervallen gingen aardig tot een afstand van 500m. Versnellingen (100m) vlak of heuvelop gingen helemaal prima aan het eind van de training. Ook wanneer ik 15km had gelopen.

Fietsen: de klachten met fietsen leken iets hardnekkiger dan de loopklachten. Maar dat kwam hoofdzakelijk om de belasting in de opwarmfase iets geleidelijker plaatsvond. Ook op de fiets merkte ik bij een HR van 135-140 al dat ik verzuurde. Begon meestal in quadriceps en was ook goed voelbaar in bil en hamstring. Hoe frustrerend. Meestal voelde het beter na een uur fietsen. Maar wat is beter? Ik kon dan stukjes aanzetten tot een hartslag van 150-155. Nog niet heel spannend.

Zwemmen: en ja……zelfs bij zwemmen merkte in aan het begin van de training wanneer ik fanatiek met m’n benen zwom (vooral schoolslag) dat er geen kracht in zat. Frustrerend.

Logische verbanden

In mijn hoofd bleef het maar malen. Logische verbanden leggen in klachten. Deze tijdens intensieve massages met m’n masseur bespreken. We zaten beiden in een zelfde gedachtegang. Evenals de fysiotherapeut bleven we uitgaan van overbelasting in bilspier die bloedvat afsloot. De bilspier bleef namelijk heel gevoelig. Ik was er voor mezelf wel uit dat het iets met mijn bloedvaten te maken moest hebben. Voor mij logisch omdat de klachten met lopen al na 500 m = 2.5 minuut begonnen. Voor degenen die de verschillende energiesystemen in het lichaam kennen is de link met het aerobe systeem snel gelegd. En daar is voldoende zuurstof voor nodig. Zo ook bedacht ik me dat sprintjes heuvelop heel goed gingen omdat dit een inspanning is waar geen zuurstof voor nodig is (anaeroob lactisch systeem). En intervallen die langer dan 500m duurden waren pijnlijk, waarschijnlijk ook weer omdat de spieren dan weer zuurstof nodig hebben (aeroob).

Ik besloot een afspraak te maken met Guido Vroemen, sportarts in Amersfoort en gespecialiseerd in klachten bij triatleten en wielrenners. Ik legde mijn klachtenpatroon voor; vertelde dat ik al 6-8 weken intensief werd behandeld door fysiotherapeut en masseur, maar dat nodige progressie uitbleef. Dat zou je mogen verwachten na zo’n periode. Onderzoek volgde en ik kreeg een verwijzing voor een MRI om uit te sluiten dat lendewervel 4 en/of 5 een zenuw beknelden. Althans, dat was mijn interpretatie van de verwijzing. Want dat het geen zenuwbeknelling was, was voor mij wel 90-95% zeker. Dezelfde week werd middels een MRI inderdaad uitgesloten dat mijn klachten voortkwamen uit een verdrukking van een zenuw. Het voelde niet als een zenuwbeknelling en dat was het dus ook niet. De hypothese van mijn fysio, masseur en mijzelf bleef daarmee overeind. Het kon nog steeds de overbelasting in het bil zijn. Het enige wat in dat verhaal niet meer klopte was het feit dat de intensieve behandeling van 8 weken nog niets had uitgehaald.

Wedstrijden afzeggen

Onzekerheid bleef. Wedstrijd na wedstrijd zegde ik af. En hoewel dat in het begin erg pijn deed, werd het steeds minder erg. Ik dacht alleen maar: “laat ik de oorzaak nu maar achterhalen. Als die oorzaak bekend is dan weet ik waar ik aan kan werken en hoe ik mijn sportseizoen in kan richten”. Ik kwam zover dat ik dacht dat wanneer ik het WK Den Haag, Xterra Tsjechie en Tri-Ambla dit jaar succesvol af mag leggen, dan teken ik daarvoor. Dat geeft me genoeg voldoening. Maar met de dag begon ik meer te relativeren. Toen ik begin februari een knobbeltje in mijn borst ontdekte was ik ineens volkomen nuchter. Hoewel ik er direct vanuit ging dat het niets kwaadaardigs was, schrok ik toch even toen de huisarts na onderzoek ook opgezette lymfeklieren in de oksel ontdekte. Een paar “lege” dagen volgden. Maar ik kreeg heel vlot de bevestiging dat het om een cyste ging zodat ik dat kwaaltje weer naast me neer kon leggen. Vreemd genoeg kwamen de emoties pas los nadat ik het goede nieuws had gehad. Hutje, mutje in tranen. En ik bedacht me dat mijn blessure me alleen beperkte in sporten en niet in leven. En buiten de sport heb ik zeker genoeg mensen en activiteiten waarvan ik ook kan genieten. Maar ontlading die ik normaal even heerlijk kan halen uit het sporten wanneer het hoofd vol zit en/of wanneer er energie uit moet, kon ik nu moeilijk reguleren. Ik kon mijn energie alleen nog echt kwijt in het zwemmen. Lopen en fietsen moesten worden gedoceerd.

Trainen in de basis

Ik maakte in februari ‘normale’ trainingsweken van 10-12 uur. Intensiteit naar beneden, maar ik kon de basis prima onderhouden zo. Vergelijkingen met basistrainingen van vorig jaar uit dezelfde periode lieten zien dat de basistrainingen gelijk waren. Dus zelfde output (HR) bij gelijke intensiteit (snelheid). Zolang ik de basis in stand kon houden, was het oké en kon ik vast op een bepaalde moment de intensiteit weer opvoeren. Maar dan moest natuurlijk wel de oorzaak weggehaald worden. Ik kreeg een nieuwe ATB van mijn sponsor On Tour Rijwielen Gorredijk. Hier had ik zo naar uitgekeken. De nieuwe bike fietste voortreffelijk. Zoveel comfort en betere rijeigenschappen in vergelijking tot mijn ‘oude’ bike. Maar ik kon m’n nieuwe Specialized Fate niet echt op haar donder geven. Want daar bleef het blokkeren. Toch genoot ik van heerlijke duurritten. Mentaal voelde dat richting de sponsor wel heel vervelend. Want hoe graag wilde ik niet mijn dankbaarheid tonen en laten zien dat deze bike mij nog beter liet presteren? ……komt wel.

Vaatonderzoek

Via Guido Vroemen kreeg ik een verwijzing voor sportarts Goof Schep in Veldhoven. Goof Schep doet specifiek vaatonderzoek bij renners, triatleten, schaatsers en roeiers. “Veldhoven” dacht ik. Moet ik daar helemaal naartoe klooien. Maar bij het lezen van het feit dat deze specifieke onderzoeken en tests wereldwijd op maar enkele plaatsen wordt uitgevoerd, bedacht ik me dat ik blij was dat ik niet naar Zwitserland hoefde voor metingen:). Ik ging me inlezen op het thema vaatproblemen bij renners. Zoals ik me de laatste weken op verschillende thema’s uitgebreid had ingelezen. Zoeken naar herkenning, zoeken naar oplossingen. De artikelen die ik vond waren hoofdzakelijk gericht op beknelde en/of vernauwde liesslagaders. Hoewel ik de beschreven klachten herkende, kon ik mijn klachten in het bil nog niet goed plaatsen in het plaatje.

Eind februari belde ik met Goof Schep. Een telefonische intake. Na 5 minuten zei hij al: “als ik die klachten zo hoor dan is er 70% kans op vaatproblemen”. Hmm, dat klonk heel resoluut. Dat had ik nodig. Al besefte ik ook heel goed dat ik zocht naar een strohalm. Maar die strohalm had ik en ik begon meer te geloven in een beknelling van mijn liesslagader ipv een beknelling van bloedvat in bilspier. Ik vond herkenning in het artikel van Bender et al. (2004) waarin een studie wordt beschreven van renners met hoofdzakelijk beknelling liesslagader en behandeling hiervan. Ik las in de tabel de spieren waar de renners verzuring/klachten voelden. Daarbij stonden ook de bilspier en kuitspier. Dan past het nog in mijn plaatje. Ook maakte ik een sprongetje toen ik het artikel las in de Wielerrevue waarin Maarten Nijland (veldrijder) aangaf: “Ook in het dagelijks leven ondervond Nijland de problemen. ,,Als ik de trap op was gelopen, moest ik bovenaan even uitrusten. Dan weet je dat er meer aan de hand is. Dat was voor mij het moment dat ik besloot om me te laten onderzoeken. Daaruit bleek dat in beide bekkenslagaders een knik zat.’’ Ja, die trap herkende ik ook enorm. Natuurlijk bleven er wat puzzelstukjes liggen, maar ik raakte er meer van overtuigd dat ik door dit onderzoek antwoorden zou vinden en verder zou komen. Het verhaal van Bart Brentjens was deels herkenbaar. ,,Mijn eerste operatie was, volgens mij, in 1999, de tweede na de Spelen in 2000’’, probeert het 40-jarige mountainbike-icoon zich te herinneren. ,,Ik had er vooral last van met

de start. Ik kon aan het eind van de koers net zulke snelle rondes rijden als aan het begin. Ook ik ervaar de problemen meer bij de start. Na een half uur lopen wordt het steeds wat beter, maar maximaal gaan kan ik niet. Bij het fietsen duurt het zelfs een uur voordat het echt wat beter gaat. In een ander artikel las ik tevens dat kou/seizoen ook van invloed kon zijn. Daarom misschien niet vreemd dat mijn klachten vorig jaar aan het einde van de winter kwamen en in de lente weer verdwenen en tevens terugkwamen in november (maar dan hardnekkiger).

Relativeren

In het relativeren van gedachten was ik inmiddels zover dat ik alle wedstrijden dit jaar wel op zou willen geven. Laat mij in maart maar onderzoeken en dan opereren in april/mei. Dan 6 weken niets doen en dan kan ik in de zomer weer langzaam beginnen aan de basistrainingen. In juli intensiteit en volume van de trainingen opvoeren en dan in augustus verder uitbouwen. Met geluk kan ik in september dan de Tri-Ambla doen. En zo niet dan kan ik vast in november of december wel weer een cross duathlonnetje pakken. En ook als dat niet is weggelegd voor mij, dan wil ik ook wel wachten tot volgend jaar hoor. Als ik maar weer met hetzelfde gevoel kan sporten als voorheen. Af en toe even de volledige uitputting in het lichaam voelen omdat het totaal verzuurd is of helemaal leeg. En tevreden zijn over de tempo’s die ik loop en fiets. Want ja, met zwemmen ging nog super. Dat kon ik gelukkig nog. Met het maken van een afspraak bij Goof Schep heb ik mijn masseur en fysiotherapeut gezegd de behandelingen even stop te zetten. Even rust voor het lichaam. En uitkomsten van het onderzoek afwachten.

Het meedenken van m’n medisch teampje, maar ook het medeleven van triathlonmaatjes via gesprekjes, mails, berichtjes en telefoontjes met pap en mam hebben me veel steun gegeven. Opmerkelijk de verschillende berichtjes van collegatriatleten buiten AVHeerenveen met ervaringen, tips etc. Dan besef ik me wederom waarom ik deze sport zo fijn vind. Iedereen natuurlijk enorm bedankt daarvoor! Ik kan weer verder.

Woensdag 13 maart 2013

Woensdag 13 maart 2013. Voor mij de dag des oordeels. Ik keek met dubbele gevoelens naar deze dag. Ik achtte de kans groot dat er een vaatprobleem zou worden gevonden. Tja, moet je daar blij mee zijn? Ik wel. Liever de zekerheid dat dit toch ernstige probleem de oorzaak is van mijn problemen, en daarmee de antwoorden op mijn vragen beantwoord, dan de onzekerheid waarin ik zat. Ik ging me namelijk van alles in mijn hoofd halen. Anderzijds is een vaatprobleem geen senicure. En toen ik tijdens de MTB-Ameland even met Rob Barel sprak en ik aangaf dat ik ‘hoopte’ dat het een vaatprobleem zou zijn, gaf zijn antwoord mij ook niet echt een geruststellend gevoel. “Aan vaatproblemen doen ze tegenwoordig ook niet vaak meer iets”. Jee, als dat zo is…….wat dan? Daar maar even niet aan denken, dacht ik nog. Waar ik wel aan dacht was wanneer het onderzoek niets uit zou wijzen. In welke richting moest ik dan gaan zoeken? Ik voelde toch echt mijn beperkingen in mijn linker been (hoofdzakelijk).

10:30 Eerst lichamelijk onderzoek door arts in opleiding. Daar werd opmerkelijk genoeg een ruisje gehoord in de rechter liesslagader. Door naar Dr Schep voor lichamelijk onderzoek en echo. Hoewel ik beperkingen ervoer in mijn linker been, werd naast de ruis in mijn rechter been ook een vaatvernauwing in het rechter been gevonden. Daarbij was links ook niet goed. Met die info op de fiets gezet voor een maximaal test. Ik kreeg sensoren op mijn bovenbenen voor o.a. bloedstroom en moest aangeven wanneer en waar ik de verzuring voelde. Daarna zo lang mogelijk doortrappen en zodra het niet meer ging moest ik mijn voeten op een kruk plaatsen en werd meerdere malen mijn bloeddruk in de enkels en tevens bij de bovenarm gemeten.

En dan volgt het eindgesprek. Zowel echo als test lieten zien dat de bloedtoevoer naar de benen (vooral links) beperkt is. De ader was bovendien niet meer intact (beschadigd/vernauwd). ,,Shit”. Dat is de meest ongunstige variant. Vervolgens werd me verteld dat er weinig met deze vaatproblematiek werd gedaan (mits profrenner en je je geld verdient met de sport). Het blijft een zeer zware en gecompliceerde operatie. Ja, aangepast sporten (stuur omhoog) of andere sport kiezen. Daar zit je dan. Op de ATB heb ik geen diepe zit! De ogen werden nat hoor. Ik voelde me machteloos. Wat als ik gewoon op hetzelfde niveau als nu door wil sporten? Ik voelde me verdoofd en verdrietig. Mijn “Way of life” aanpassen is oke zolang het tijdelijk is. Maar voor goed is iets anders. Een telefonische afspraak voor eind juni is gemaakt. Kijken of de klachten gelijk zijn, verbeterd of verslechterd. 3 Maanden om na te denken wat ik wil. Gevoelsmatig weet ik het wel op dit moment. Ik wil namelijk niet in onmogelijkheden denken, maar in mogelijkheden. Er is heel veel wat ik nog kan, maar ik wil ook zo graag blijven strijden om goede klasseringen binnen de cross triathlon; lekker maximaal kunnen gaa; het lichaam uitdagen tot het uiterste. Dat wil ik nu nog helemaal niet opgeven. En als ik zo over 3 maanden ook nog denk, dan zal ik heel erg mijn best moeten doen om de arts ook over te halen om een operatie uit te voren. Ik ben immers niet beperkt in mijn dagelijks functioneren. Maar ik ben wel beperkt in het volgen van mijn passie. Dat overheerst. Met de beperkingen zal ik nu eerst moeten dealen. Maar ik hoop dat dat tijdelijk mag zijn.

Meer info via: vaatproblemen bij wielrenners