Nijverdal was 10 jaar geleden het decor van mijn eerste (cross) triathlon de Goldrush. Ik kijk nog altijd uit naar de revival:) Daarom blijft Nijverdal, naast de prachtige bossen, een bijzondere omgeving. Niet voor niks mijn eerste duathlon op deze bodem na mijn operatie. En gelukkig met gevolg.
Vooraf
Op 21 januari 2013 stond de cross duathlon Nijverdal gepland. Ik moest de wedstrijd afzeggen omdat ik in die tijd erg last had van mijn linker been. Het was, na het afzeggen van de Adventure en de Oliebollenloop, de eerste duathlon die ik moest afzeggen. Dat deed toen erg veel pijn. Ik zat toen in de beginfase van mijn lichamelijke onderzoeken bij sportartsen en wist nog niet wat er aan de hand was. Ik was best wel 'blij' toen de wedstrijd vanwege hevige sneeuwval werd afgelast. En dacht dat ik zo een nieuwe kans kreeg voor deze mooie cross duathlon. De cross duathlon werd verplaatst naar november en ik schreef me dan ook direct in voor de nieuwe datum. Niet wetende wat me die opvolgende maanden te wachten stond (vele medische onderzoeken en uiteindelijk operatie aan liesslagader).
Na mijn operatie 27 juni, stelde ik niet direct doelen. Eerst herstellen en dan langzaam beginnen met trainen. Hoewel het herstel heel wisselend ging, kreeg ik al gauw weer de drang om wedstrijdjes te doen. Dat was eerst de Tri-Ambla in een duo met pap waarbij ik mezelf verbaasde op het lopen (10 weken na de operatie). Vervolgens de 4 mijl in Gorredijk, waarover ik in eerste instantie niet heel tevreden was, maar terugkijkend gewoon op dat moment niet meer van mijn lichaam had mogen vragen. Drie weken geleden pakte ik een 11km crossloop in Nijverdal. Die ging er goed en ik kwam zelfs op het tweede treetje op het ere schavot. En nu kon ik eindelijk voor de eerste keer dit seizoen mijn triathlonpas gebruiken voor de cross duathlon in Nijverdal.
De wedstrijd
Met een groepje triatleten van AVHeerenveen vertrokken we naar Nijverdal. Het weer leek aangenaam al liet de buienradar heftig weer zien halverwege de wedstrijd. Afwachten maar. Rustig inlopen, spanning inademen, parc fermee doorlopen en..... Opstellen voor de start. Beetje vooraan. Maar was dat niet te opportunistisch? In het veld niet veel dames die ik kende. Wat dat betreft is het cross triathlon veld me wat meer bekend dan de cross duathlon. Afwachten dus. Ik startte voor de eerste run van 5km (2* rondje 2.5km) in juiste tempo en binnen 300 meter betekent dat al een pittige singletrack over boomwortels omhoog. Voelde goed en ik liet wat heren passeren. Langs het Ravijn was het goed opletten waar je je voeten plaatste vanwege de boomwortels. Zo dicht op elkaar is dat wat lastiger en is een enkel snel verzwikt. Bij de dames ging ik aan kop en kwam bij de beruchte afdaling door het mulle zand waar je vervolgens een zelfde steile helling door het mulle zand weer omhoog mocht. Oeh, pittig. Wederom over boomwortels naar de tweede afdaling en richting PF voor ronde twee. Ik werd ingehaald door Annemiek. Ze had een mooi pas die er atletisch uitzag en ik deed geen poging tot aanhaken. Begin tweede ronde hield ik haar in het vizier en zag ook hoever de dame achter me lag. Wat er op de ATB zou gebeuren moest ik afwachten. Ik kende de fietskwaliteiten van de andere dames niet. Dus eigen wedstrijd houden.
Na 25 minuten wisselde ik mijn loopschoenen voor fietsschoenen en mocht voor het eerst mijn Specialized Fate in een wedstrijd op haar donder geven. Wat had ik hier naar uitgekeken. Afgelopen jaar kreeg ik van
On Tour Rijwielen een super ATB. Maar vanwege mijn vernauwing in de liesslagader had ik er het hele seizoen geen wedstrijd op kunnen rijden. Nu mocht ik. Heerlijk. Het biken ging fijn (2* ronde van 10km). Niet volle bak. Eerste ronde behouden gebiked. Bij ingaan van de tweede ronde kreeg ik gezelschap van een atleet die mij erg graag meetrok over het parcours. Mooi in het wiel gebleven. Soms zakte zijn tempo en ging ik toch voorbij. Dan passeerde hij mij weer zodat ik mooi werd meegezogen. Halverwege de tweede ronde begon het te onweren. Het deed de adrenaline alleen maar stijgen; gaf een extra kick. Anderzijds het besef dat ze nu ook de wedstrijd zomaar stil konden leggen. Met een gedegen tweede positie zou ik dat wel enorm balen vinden. Maar goed.....flink doorfietsen. Al werd het met al de regen erbij wel erg koud. Ik verloor de directheid in het sturen en daardoor de grip in de bocht en mocht even modder happen. Nog een tweede val bij een inhaalmanouvre. Niks heftigs en snel weer door. Met iets teveel achterstand op nummer 1 en meer dan voldoende voorsprong op nummer 3, kon ik aan een steady laatste ronde lopen. Nummer 1 inhalen was geen optie en om van nummer 3 te verliezen moest er ook iets raars gebeuren. Zo kon ik 2.5 minuut na Annemiek finishen als tweede dame; 4 minuten voor nummer 3. Altijd weer leuk.
Nabeschouwing Een podiumplek is altijd plezierig. Toch vond ik het meest voornaam hoe mijn been zou voelen en op welk tempo ik mijn wedstrijd kon doen. Liever een goede prestatie en naast het podium, dan een mindere prestatie en op het podium. Tijdens de wedstrijd kon ik voldoende tempo houden. Toch verzuurde mijn linker been eerder, voelde ik de pijntjes, maar kon ik behoorlijk maximaal gaan. Dat stemde me tevreden. Kijkend naar de eindtijd, de vergelijking met andere triatleten en de voorgaande cross duathlon Nijverdal kan ik concluderen dat ik weer dicht op mijn oude niveau zit. Toch voelt het nog niet zo vanwege de sensaties in mijn linker been. Rechts is nog sterker........ Maar ik mag niet zeuren. De operatie is pas 4 maanden geleden. Het gaat vast nog beter worden. Genoeg vertrouwen en heeeeeeeeeel veel zin :)
Bedankt John Veenstra en Bart Broens voor de foto's
