Op naar 2013: Obstacles are things a person sees when he takes his eyes off his goal (E. Joseph Cossman)

Geen uitgebreide terugblik in woorden voor 2012, maar een samenvatting van hoogtepunten in beeld (http://www.youtube.com/watch?v=YtQX_aoFK40&feature=share).

Een overzicht van mijn wedstrijden in 2012:

• 7 jan X-loop (10.6) St Nyk 2de DOA

• 21 jan X-Duathlon Nijverdal (5-20-2.5) 2de DOA
• 28 jan X-Duathlon Heerenveen (7-18-3.5) 1ste DOA
• 19 febr X-Duathlon Norg (5-20-2.5) 1ste DOA
• 4 mrt X-Duathlon Almere (8-20-4)(enige dame LD buiten mededinging)
• 10 mrt Proloog MTB Ameland (6.4) 1ste DOA
• 31 mrt Duathlon Ter Idzard (11-40-5.5) 4de DOA
• 22 apr MTB marathon Kellerwald (120) 4de DOA
• 26 mei Triathlon Heerenveen (1.5-40-10) 3de DOA
• 23 juni MTB marathon Amerongen (JJC)(120km) 1ste DOA
• 30 juni Triathlon Stiens NNK (1.5-40-10) 4de DOA
• 14-21 juli TransAlp (618km, 21166hm) 33ste mixed teams (in beeld)
• 26 aug NK X-triathlon (1.5-30-10) 2de D20+ (4de DOA)
• 29 aug CK Triathlon Mildam (0.5-20-5) 1ste DOA
• 2 sept FK Triathlon Drachten (1.5-40-10) 2de DOA + Fries Kampioen
• 15 sept X-triathlon Ameland (1.5-35-12) 2de D20+ (8ste DOA)
• 1 dec X-loop Mildam (10) 3de DOA

Kleurrijk 2013

Als doel voor 2013 staat mijn promotie gepland: "Fitness, physical activity and cardiometabolic risk in adolescents". Een mooie uitdaging. Maar zonder een beetje fysieke activiteit daarnaast gaat me dat niet lukken:) Dus passend bij mijn hoofddoel heb ik een mooi wedstrijdprogramma opgesteld. Herstellend van een blessure hoop ik snel het programma op te kunnen pakken.

Komend seizoen mag ik starten op mijn nieuwe Cannondale (die hopelijk komende week wordt geleverd). Met dank aan On Tour Tweewielers hoop ik de voordelen van een 29-er te ervaren die velen beschrijven. Ik voel me enorm gesteund in mijn passie voor sport door sponsoring en perfecte service van On Tour Tweewielers. Komende jaren zijn dan ook mooi paars gekleurd.

 Planning 2013

• 5/1 Crossloop Sint Nyk (10km)
• 19/1 Cross Duathlon Nijverdal (5-20-2.5)
• 26/1 Cross Duathlon Heerenveen (7-18-3.5)
• 10/2 Cross Duathlon Norg (6-20-3)
• 24/2 Cross Duathlon Waalwijk (8-20-4)
• 9+10/3 MTB Ameland (proloog 6; tour 90)
• 17/3 Grand Raid Nisramont (4-6-25-5)
• 23/3 Duathlon ter Idzard (10-40-5)
• 21/4 Eifeler Cross duathlon (8-23-4)
• 25/5 Triathlon Heerenveen (1.5-40-10)
• 22/6 Cross Triathlon Oberharz (1-32-10)
• 13/7 WK Cross triathlon Den Haag (1.5-30-10)
• 10/8 Cross triathlon Xterra Tsjechie (1.2-36-10)
• 25/8 NK Cross Triathlon Vlaardingen (1.5-30-10)
• 7/9 Cross Triathlon Ameland (1.5-35-12)

Gedeelde 3de tijdens pittige Mildamcross

De laatste wedstrijd op mijn agenda dateert alweer uit september. Dat was de Tri-Ambla. Daarna een paar weekjes rust en halverwege oktober weer structuur aangebracht in de trainingen. Dat werd even 'verstoord' door een uitstapje naar Sydney en vervolgens een week lang last van jetlag, maar de afgelopen 2 weken ging het weer netjes. Met de voortdurende krapte in de agenda op de zaterdag vanwege 3 voetballende kinderen in de competitie, laat ik de wedstrijden op zaterdag meestal aan mijn neus voorbij gaan. Maar 1 december zat er wel ruimte in de agenda waardoor ik mooi de cross van Mildam mee kon lopen.

Naast de cross in St Nyk, vind ik dit wel een van de mooiste in het cross circuit van AVHeerenveen. Dus heerlijk dat ik de mogelijkheid had om te rennen. Na een vroege zwemtraining van 7:00-8:00 vlot naar huis voor ontbijt en wat kleine klussen en me rond 10:15 door Theo naar Mildam laten brengen (kon ik naderhand mooi rennend terug). Hoewel de weersvoorspellingen voor de zaterdag niet denderend waren, hadden we bij het startschot een strak blauwe lucht. Daarbij een record aantal deelnemers. Wat wil je nog meer.

Na het startschot was ik vlot weg. De hoeveelheid modder op het parcours viel mee en ik kwam direct lekker in mijn ritme. Voelde goed. Bij de dames direct op kop, maar zeker niet te voortvarend vertrokken. Helaas na 2km kreeg ik een enorm trekkende spanning in mijn L quadriceps. Het deed behoorlijk pijn en ik moest iets inlveren aan tempo. Ik werd ingehaald door Geke, Lenneke en Regine. Forceren zou alleen maar problemen kunnen veroorzaken, dus hield ik mijn eigen tempo. Ik zag het gat groter worden, maar mijn pijn bleef gelijk; werd niet erger. Ik probeerde een soepele tred te houden en dat lukte naar tevredenheid. Af en toe proberen mijn been los te schudden, maar dat had geen effect. Het was geen kramp, maar een spier verrekt.

Rond km 8 voelde het ietsje beter. Of de spieren maximaal warm waren, de endorfines goed werkten.......geen idee, maar ik kon weer wat aanzetten. Lenneke en Geke had ik niet meer in het vizier, maar Regine wel. Dus toch wat versnellen het laatste stuk. In een kilometer dichtte ik het gat met Regine, dat zo'n 20 seconden bedroeg. Leuk om even samen aan te zetten. Lenneke en Geke kwamen weer in beeld. Maar met nog een aantal honderd meters te gaan, zou ik die niet meer kunnen pakken. Regine bleef achter me hangen en samen liepen we in flink tempo richting de finish. Ik voelde nu beide benen. Maar dat was het branden van de verzuring. Samen finishen of elkaar nog even het vuur aan de schenen leggen. Dat laatste bewaren we voor een volgende loop. Voor nu was het leuk genoeg om samen met m'n oud-studente Sportgezondheid te finishen. Hartstikke leuk. 34 seconden achter Lenneke (1) en 21 seconden achter Geke (2). Dat was een mooie strijd geweest.

Even nagekletst en daarna een rustig duurloopje 6km naar het voetbalveld van Heerenveen om Jona de tweede helft te zien spelen. Dat lukte nog wel met m'n been.

De opvolgende zondagochtend een geweldige zwemtraining van Johan Neevel in Wezep. De videobeelden gaven weer duidelijke leerpunten weer. Na een lekker bak thee, met een flinke club bikers de bossen van Hattem e.o. in. Een lekker duurtochtje met (voor mij) als hoogtepunt de Leemkuul. Bij thuiskomst familie Neevel een frisse douche en lekkere broodjes. Dank, wederom voor de gastvrijheid Johan en Saskia. Het was weer erg geslaagd!

Nu een beetje hopen dat m'n quadriceps snel weer de oude is. We'll see. Op naar de Adventure over 2 weekjes!

Dank aan Sjanita voor de crossfoto en dank aan Saskia voor de videobeelden.

Zilver D23+ tijdens machtig Tri-Ambla

Dat klinkt super "zilver met de Tri-Ambla" (net als vorig jaar) en daar was m'n prestatie ook naar. Maar de 'oude garde' domineerde de cross triathlon op Ameland, waardoor er nog een heel aantal dames uit de categorie D40+ voor me eindigde en ik een 8ste plaats in de eindklassering had. Zeker tevreden mee gezien het sterke startveld.

Het lijkt inmiddels traditie om met AVHeerenveen het Tri-Ambla weekend gezamenlijk te vieren op Ameland. Aan de start dit jaar voor het OAK: Paco, Samme, Henk M, Jonathan, Jan vdH, Tsjeard, Tineke en ik. Op de M namen deel: Lenneke, Marcel, Elsbeth, Henk O, Jan L en Halbe. Vrijdag even kort een momentje om op de Super moto's een stukje parcours te pakken. Voelde goed. De wind was pittig maar het zonnetje scheen. Zaterdag zou de wind zelfs wat gaan liggen, wat de omstandigheden heel aangenaam zou maken.

Voor de wedstrijd

Start zaterdag om 10:00. Mooi op tijd. Hou ik wel van want dan ga je niet lopen ijsberen en heb je geen gedoe met het eten. Gewoon op tijd een ontbijtje en dan die kant op. Schoenen in het PF2 bij de Molen en vervolgend hup naar de dijk om fietsschoenen, helm en ATB in PF1 op de dijk te stallen. Wind was wat gaan liggen en er werd druk gespeculeerd over de start. Het water stond tamelijk hoog, waardoor de zogenaamde "Le mans"  start gevaar op zou kunnen leveren omdat het afstapje van de dijk het water in niet duidelijk zichtbaar was. Gelukkig viel het mee. Op de dijk even bij kletsen (foto links), dan de nek invetten met vaseline (foto midden) en andere atleten nog even het zwemparcours uitleggen (foto rechts). Ready to party.

Met de start goed weg voor een eerste ronde van 1000m. Ik had weinig ruzie onderweg. Op een of andere wijze is het moeilijk om ruzie met mij te krijgen in het water. En daar voel ik me wel goed bij. Ik zat fijn in mijn slag en in mijn ademhaling. Enige minpuntje was dat mijn brilletje iets beslagen was waardoor mijn zicht werd belemmerd. Dan maar iets meer vertrouwen op de zwemmers om mij heen. Na 1000m uit het water en klaar voor een ronde van 500m. Altijd leuk hoor om door de grote menigte, die bij de Tri-Ambla start staat, toegejuicht te worden. Dan de tweede duik in het water. Kost altijd weer even moeite om de ademhaling te controleren. Maar de slag heb ik vlot weer te pakken. Na 35 minuten kom ik het water uit. Ja, dit keer was het rondje echt langer dan vorig jaar. Geeft niet. Is voor iedereen gelijk. En ik heb zeker geen hekel aan het zwemmen.

De wissel naar het biken ging vlot. Ik startte tegelijk met Judy. Was even van plan bij haar te blijven, maar voelde direct dat ik me dan op zou blazen. Eerste deel ging goed. Hop door de Miede, langs de Kerkedunen en zo over het paardenpad het bos in. Flinke klim en op naar het strand. Opmerkelijk om te zien (op foto's) hoeveel atleten daar af moesten stappen het mulle zand in en zo de afgang het strand op wandelen. 't Lukte me prima (mede dankzij de clinic van Johan Neevel) om door het mulle zand de strandafgang te nemen en naar de zeelijn te biken. Pakte daarmee 2 mannen en reed pittig door. Zachte bandjes deden het prima. Het water stond hoog en was tamelijk zacht. Flinke wind tegen maar niemand om aan te haken. Sterker nog ik haalde atleten in die bij mij aan wilden haken. Dat gaf me een goed gevoel. Na anderhalve kilometer strand, de opgang nemen en het bos weer in. Het was rustig rond de positie waar ik me bevond. Op weg door de duinen richting Ballum kwamen de eerste mannen me voorbij. Teken dat ik goed had gezwommen en ook prima aan 't biken was. Voor mij was het wachten op bekenden waarvan ik weet dat ze minder dan me zwemmen en beter dan mij biken. Geeft wederom een indicatie hoe ik bezig ben. Voor Ballum en bij Hollum had de organisatie het parcours op bepaalde stukken gewijzigd. Alle wijzigingen waren stuk voor stuk verbeteringen. Leuke singletracks door de duinen. Ik vond het wel heel prettig. In Hollum het strand op. Ik was aan't stuivertje wisselen met Brenda Schuurkamp en kreeg vervolgens ook Jip Veelenturf in het zicht. Dat motiveerde me extra. Het laatste stuk lekker op de trappers en op naar de loopwissel.

De wissel na het lopen verliep goed. Lenneke, die de M afstand deed, zat vlak voor me en dat hield me scherp. Ik kon haar niet bijhalen omdat ik bang was dan onvoldoende power over te hebben voor de 2de ronde van 6km. Het pittige klimmen hakte er de 2de ronde wel in. Vooral het strand af door het mulle zand. Poeh! Maar toen ik het strand af was, wist ik dat ik er bijna was. Lekker tempo houden richting de finish en vele lopers van de M-afstand oppikken. Dat voelt mentaal zo lekker. IN een tijd van 3:24:27 finishte ik als 2de dame 23+ en 8ste dame overall. De dames 40+ hadden het vandaag weer steengoed gedaan. Chapeau! Ha, geeft direct ook hoop voor de toekomst:)

Het was wederom een geweldig spectakel en grandioos en strak georganiseerd. Dank aan Stichting Sport Promotie Ameland al alle vrijwilligers. John Veenstra en Anja Brouwer bedankt voor de mooie foto's.

Fries- en clubkampioen

In 1 week de Nederlansde kampioenschappen cross Triathlon,  de Friese kampioenschappen triathlon en clubkampioenschappen triathlon AVHeerenveen. Dat was fysiek even pittig en mede daardoor is de verslaggeving even vertraagd. Maar toch nog even (voordat we de Tri-Ambla induiken) kort verslag van de wedstrijden. Op 26 augustus behaalde ik zilver bij de dames 20+ op het NK cross triathlon (4de OA). Op 29 augustus volgden onze clubkampioenschappen AVHeerenveen/HZ&PC in Mildam over 1/8 triathlon en op 2 september werden de Friese Kampioenschappen Triathlon in Drachten gehouden over de olympische afstand. Let's go!

Het verslag van het NK staat al enige tijd op de site. Drie dagen daarna volgden de clubkampioenschappen. Altijd gezellig en iedereen in bloedje fanatiek. Ook dit keer weer. Met ruim 30 deelnemers hadden we weer een leuke startserie. Om 19:15 mochten we 500m (one-way) zwemmen in de Tsjonger. Het weer kon niet beter. Fijn temperatuurtje en nagenoeg windstil. Ik was redelijk weg met zwemmen, maar belandde 150m voor het eind wat in de waterplanten (onaangenaam). Fijn gezwommen en vlak achter Anette het water uit. Een vlotte wissel en hup op de race. Ik kon direct fijn tempo pakken. De benen voelden goed en ik was klaar voor 4 rondjes van 5km. In de 2de ronde kwam Tineke in fijn tempo mij voorbij. Ik kon op gepaste afstand achter haal blijven, zelfs nog even stuivertje wisselen. Maar ik moest mijn meerdere erkennen in een super fietsende power girl. Ik wisselde van fietsen naar lopen een paar seconden achter Tineke. Na de wissel direct tempo zetten en bijhalen. Benen voelden nog goed. Tempo kon ik vasthouden en ik hoorde Tineke op gepaste afstand achter me lopen. Laatste 1.5km de scherpe kantjes van het lopen afgehaald om nog iets reserve te bewaren mocht het nodig zijn. En dat bleek nog even nodig. Vlak voor de finish moedigde Samme Tineke nog even aan, die vervolgens een versnelling maakte. Ik kon daarop gelukkig antwoorden en zo nog net met een voorsprong van enkele seconden winnen. Daar komt de volgende generatie aan:)

Zondag werd het opmaken voor de triathlon Drachten. Altijd leuk als intensieve training voor de Tri-Ambla en als Fries Kampioenschap. Een kleine delegatie AVHeerenveners stond aan de start. Om 13:00 werden we weggeschoten voor 4 rondes van 375m zwemmen (1500m). Zwemmen voelde heel goed. Ik bleef bij Marcel en Samme in de buurt en wist daarmee tevens dat ik prima tempo had. Vlak achter Marcel, maar voor Samme klom ik het water uit voor een vlotte wissel. Op de fiets tempo maken en weg was ik. Ik had niet de fietsbenen die ik woensdag wel had. Toen kon met met een gemiddelde van ruim 35km/hr de wedstrijd rijden. Nu hield het op met een gemiddelde van 33km/hr. Maar da's oor mij altijd nog prima. De tweede van de 4 ronde (a 10km) ging ietsje minder, maar ronde 3 en 4 kon ik mijn tempo weer goed handhaven. Tevreden van de fiets en klaar voor 4 rondes van 2.3km lopen.

Eerste 2 rondes lopen voelden goed. Ik liep als 2de dame met ruime achterstand op dame 1 (Esther de Vries). Bij het ingaan van ronde 3 kreeg ik pijn in mijn linker quadriceps. Waarschijnlijk onvoldoende hersteld. Betekende dat ik de laatste 4 km ieder minder soepel en daarmee minder snel kon lopen. Aangezien het verschil met de dame voor en achter mij groot was, maakte het niet veel uit. Ik finishte als 2de dame en snelste Friezin. Blijft altijd leuk. Nu na anderhalve week beetje afbouwen en klaar voor de Tri-Ambla. Ontzettend veel zin in!

Zilver D20+ (4de overall) NK cross triathlon Vlaardingen

Na de TransAlp, 4 weken geleden, een weekje rust gehad en daarna me weer gestort op zwem, loop en koppeltrainingen. De zwem- en looptrainingen hadden ook voor de TransAlp niet zoveel aandacht gehad, maar dat had geen negatief effect gehad tijdens eerdere triathlons. Wel lekker om weer wat meer te zwemmen en ook om te lopen. Al merkte ik dat mijn knieen weer even moesten wennen.

We namen met 4 atleten van AVHeerenveen (Jan, Marco, Samme en ik) deel aan het NK. Paco en Jonathan namen deel aan een kortere afstand. De regenval van de voorgaande dag en ook de wedstrijddag zelf, zou zorgen voor flinke modder op het parcours. Dat viel achteraf wat tegen, doordat de zand (modder) paden ook deels voorzien waren van grind. De nobby nic voor was dan achteraf ook overbodig. Maar met de modderige editie van jaren geleden in het hoofd......

Tijdens de start om 13:00 was het droog. Het water was mooi vlak en had een aangename temperatuur van 19.5 graden. Ik ging op de 2de rij achter de snelle mannen liggen. Dat blijkt telkens weer een juiste positie voor mij. Ook nu weer. Na het startschot schieten de mannen weg; wacht ik een kleine seconde zodat de horizontaal strekkende benen mij niet in de neus steken; en go with the flow. Ik was goed weg. Kreeg een paar happen water, maar weinig klappen. Eerste slagen veel kijken om juiste positie te houden en hopen dat het veld snel uit elkaar trekt. We moesten 3 rondes van 500m zwemmen. Ik bleef mooi dicht langs de middenlijn die in het water lag. Er zat voldoende power in de armen en de ademhaling had ik goed onder controle. Na 24:21 kwam ik uit het water. Tevreden mee en een vlotte wissel.

Op m'n Santos, hop de modder in. Het parcours was wel nat, maar niet extreem modderig en daardoor ook niet extreem zwaar. Ik had weinig idee van mijn positie, maar stond gewoon goed op de trappers. 3 Rondes van 10km. De benen voelden wel goed. Bij het inrijden van de eerste ronde, nam ik mijn gel en voelde dat die niet helemaal lekker viel. Maar het beperkte me niet. In de tweede ronde zag ik Ingrid van Lubek voor me rijden. Dat was een mooi mikpunt. Ik heb veel respect voor Ingrid. Na 2 bevallingen en een bekkentrombose doet ze het weer fantastisch op de triathlons. Het leek alsof ik in de 2de ronde niet dichterbij kon komen, maar aan het eind van ronde 3 kon ik haar voorbij en wisselde als 3de Nederlandse dame (wist ik toen niet). Ik begon aan het lopen. 3 rondes van 3.5km. Benen voelden goed, maar maag niet zo. Dat betekende ietsje inhouden. Al snel passeerde Ingrid mij. En aan haar tempo zag ik dat ik dat niet zou kunnen volgen. Dat deed ik dus ook niet. Ronde 2 werd al wat zwaarder en ronde 3 voelde ik steken in mijn zij waardoor ik nog iets moest inleveren op mijn snelheid. Ik zag Jan, die ik de hele tijd in mijn vizier had, langzaam wat uitlopen. Aanzetten had voor mij geen zin meer. In 2:50:59 finishte ik als 4de Nederlandse; Zilver bij de dames 20+. Zeker tevreden. Jan haalde goud bij de heren 60+; Samme was 4de H45+; Marco 6de H40+. Paco had een mooie 3de plaats op de korte afstand. Kortom, mooie prestaties voor AVHeerenveen.

Woensdag a.s. de clubkampioenschappen in Mildam en zondag de Friese Kampioenschappen triathlon in Drachten. De laatste triathlon dit jaar..........Tri-Ambla op 15 september. Dus nog eventjes knallen:)

Fantastische foto's van John Veenstra en Jeroen Tibbe

TransAlp 2012: Team OnTour

Beelden in filmpje van 10 minuten op youtube
Stage 1: Oberammergau-Imst (97,80km/2215hm)(Result 42^ste in 5:55; Rank 42) Slechte start

De eerste stage klonk het startschot om 10:00. De nacht was een beetje onrustig geweest en tijdens het ontbijt kreeg ik niet heel veel weg. Maar ik was klaar voor de race, voelde me goed en had er zin in. Marco ook. We waren mooi op tijd aanwezig zodat we, zoals dat tijdens de eerste stage is toegestaan, zelf een startplek uit mochten zoeken, nadat we onze megatassen hadden afgegeven. We stonden redelijk voorin. Helaas voor de start wat druilerig weer. Maar koud was het niet. Daar klonk om 10:00 de “Highway to hell”. We mochten los. De eerste 30km moesten we licht klimmend omhoog over het asfalt. Het doel was om behouden te fietsen de eerste dag, zodat het de opvolgende 7 dagen ook nog leuk zou worden. We werden meegezogen in de massa door het dorp Oberammergau en al tamelijk vlot zat mijn HR boven de 160. Mijn inziens gingen we helemaal niet zo megahard maar haperden mijn benen wel. Ik kreeg een brandend gevoel in de benen. Even ander gevoel dan verzuring. Maar had het in april dit jaar al eens eerder ervaren tijdens een tijdrit. Ik vroeg Marco het iets rustiger te doen omdat m’n HR nu al skyhigh ging. Ook bij het iets rustiger fietsen daalde m’n HR niet en ik voelde me ongemakkelijk. Even bij Marco aan de arm hangen om de HR naar beneden te krijgen. Maar dat gebeurde niet. Het leek en voelde alsof mijn HR volledig z’n eigen gang ging en dat ik er geen controle meer over had. Dit voelde echt beroerd. Ik vroeg me direct af hoe ik de volgende uren door zou moeten komen. Kon ik überhaupt nog bergen beklimmen? De hele vreselijke lichamelijke sensatie duurde een uur. Toen gingen we het bos in. Het regende en de paden waren wat nat en modderig. Gek genoeg voelde ik me lichamelijk oké vanaf het moment dat we offroad gingen. Laten we het maar houden op een asfalt-allergie;).

Na 40km biken kwamen we bij de eerste klim. We hadden lekker tempo en het biken voelde goed. We moesten in 2.5km 300m omhoog. Het voelde goed, maar was pittig. Zo pittig dat de HR naar 172 ging. Hmm, dat vond ik iets teveel van het goede, aangezien dit pas de 1^ste racedag was. Daar waar de hellingshoek nog even steiler werd stapte ik af. Dit kostte echt teveel kracht en zou ik later moeten bezuren. Stukje lopen en daarna weer verder biken. Het venijn zat ‘m in de staart. De serieuze klim begon na 68km. In 7km moesten we 800m omhoog over scotter (gruissteen). De klim ging prima. En alle vertrouwen die ik in het 1^ste uur was verloren, had ik dubbel terug gekregen. De laatste 20km was alleen maar afdalen en dus bijkomen. Fijn voor de benen. Marco, die nog even fanatieker was dan ik, wilde in de laatste kilometers voor de finish nog even kijken of we wat mixed koppels op konden pikken en schakelde daarom nog even een tandje erbij. Door af en toe even aan z’n arm te hangen, kon ik volgen. We schaakten nog een mixed koppel vlak voor de finish #feelsgood. Binnen de 6 uur finishten we voor de eerste etappe. Lekker onder de bagger maar voldaan. Dat betekende in de rij voor de bikewash en daarna met een taxi naar ons hotel 11km verderop.

 Stage 2: Imst-Ischgl  (77,90km/3274hm)(Result: 46^ste in 6:49; Rank: 44) Bloedneuzen

De wekker ging vroeg en we konden nog net een paar broodjes vanuit het hotel meenemen voor de taxirit naar de startlokatie. Niet dat dat uitmaakte, want ik kreeg amper brood naar binnen. Bovendien was ik de dag met een bloedneus gestart en dat gaf geen fijn gevoel. In de taxi maakte ik me een beetje zogen. Gister was het eerste uur niet naar wens verlopen. Ik had na de eerste etappe ’s avonds slecht kunnen eten en het ontbijt kreeg ik ook niet naar binnen en dan ook nog een bloedneus. Hmm. De benen? Spierpijn; wel gemasseerd. Zien wat het zou gaan worden.

 

Er stond een pittige etappe met relatief veel hoogtemeters op het programma. De meest forse klim zat in de start. Zo’n 11km klimmen waarin zo’n 1300hm moesten worden bedwongen. Daarna nog 2 klimmen en de laatste 20km bergop. Met frisse moed begonnen. Het voelde, ondanks dat ik slecht had gegeten, helemaal niet verkeerd. Het klimmen ging best aardig. Maar na bijna anderhalf uur fietsen kreeg ik weer een bloedneus. Marco scheurde een stukje poetsdoek af, wat ik heel charmant in m’n neus kon proppen zodat ik met 2 handen aan het stuur door kon fietsen. Het ging prima, al was het voor de ademhaling niet ideaal. De eerste 20 kilometers gingen even in een heel ander tempo dan de dag ervoor. Toen reden we 30km/hr over het asfalt vals plat omhoog. Nu moesten we flink klimmen over scotter met een tempo van zo’n 5km/hr. Wederom met regen. En ik begon me al af te vragen waar ik een mooie zomerse teint vandaan moest gaan halen. Na ruim 2 uur klimmen kwamen we boven aan de Venetalm op zo’n 2000m hoogte. De lucht was grauw, maar inmiddels was het droog (maar wel heel modderig). De windstopper ging aan voor de afdaling. Met dank aan Cathelijne waarvan ik de windstopper mocht lenen. Zo, go with the flow en lekker een paar kilometer naar beneden. Daarna weer klimmen, dalen, klimmen dalen. Het ging prima. Ik vond het erg zwaar, maar was toch tevreden met het verloop van de race. We finishten binnen de 7 uur. Prima. Ik was wel leeg. Gelukkig hadden we een appartement dichtbij en genoten we van een prima pastaparty. Kon weer normaal voedsel naar binnen krijgen. Heel fijn.

Stage 3: Ischgl-Nauders (67,83km/2720hm)(Result: 45^ste in 5:43; Rank: 44) Het voelt goed!

Eindelijk een volledige stage waarvan ik kon zeggen dat het goed voelde. Qua afstand en hoogtemeters en stukje minder dan de dag ervoor. We hadden echt een mooi parcours met super afdalingen. Afdalingen die technisch, maar toch net te doen zijn. Dat je in het goede spoor zit en bikers af ziet stappen waar ik nog door kon. Kicken. Ook de eerste dag zonder regen, en ja, met veel zon. Ik begon met de kilometer meer te genieten en kreeg vertrouwen in de rest van de week. Eindelijk!

 

Stage 4: Nauders-Scuol (52,66km/1888hm)(Result: 50^ste in 4:09; Rank: 44) Ff bijkomen

Met 52.66km en ‘slechts’ 1888hm was dit de kortste etappe in de reeks van 8. Theoretisch gezien zou dit ook de eenvoudigste moeten zijn. Maar Marco had mijn ‘easy instelling’ geprobeerd wat te temperen met de zin: “ik kan me nog herinneren van 2 jaar geleden….”. Goed dan maar zelf ervaren. Met het idee behouden te fietsen omdat op dag 6 de koninginne-etappe gepland stond en de dag daarvoor en daarna ook geen easy tochten zouden worden, gingen we van start. Beloning bij de finish zou het gezelschap en support van Theo en Anna zijn. We reden een prima tocht onder zonnige omstandigheden. In ruim 4 uren waren we weer bij de finish. Dat was wel erg aangenaam. Tijdens de rit wat haperingen aan de bike ervaren en daarom m’n santos afgegeven bij Shimano voor vervanging van wat onderdelen. Nieuwe casette, nieuw middenblad, nieuw ketting, nieuwe kabels, nieuwe lagers……. Ohh, ik was al bang dat Theo niet vrolijk met mij zou zijn. Maar om de rekening van slechts 95 euro konden we eigen best lachen. Lijf in orde en fiets in orde. Klaar voor de start van de tweede helft van de TransAlp.

 

Stage 5: Scuol-Livigno (69,56km/2531hm)(Result: 40ste in 5:40; Rank: 43) Mooiste etappe

Bij het zien van de afstand en hoogteprofielen van stage 5, verwachtte ik dat dit vergelijkbaar zou zijn met stage 3. Tot dit moment had ik het meest genoten van stage 3. Niet alleen omdat het toen fysiek eindelijk goed voelde (en daarmee mentaal ook), maar ook omdat stage 3 een heel mooi parcours had door fantastische natuur. Dus kijken wat Stage 5 zou brengen. Een ding wist ik zeker. Beetje sparen voor Stage 6 zou essentieel zijn. Stage 5 vond ik, achteraf gezien, de allermooiste route. Dat kwam door de omgeving. Een groot deel ging we langs een riviertje stroomopwaarts. Het biken voelde goed. We kwamen vaak in contact met duo’s die we de voorgaande stages ook hadden getroffen. Een duo blijft me het meest bij en dat waren vader en dochter uit Zuid-Afrika. Zo geweldig om dat als vader en dochter te fietsen. Stoer ook. Je zag vader genieten en zijn uiterste best doen om dochter-lief mee te krijgen. Af en toe duwen, maar trappen deed ze ook heel goed. We hadden een mooie rit. Niet extreem zwaar, maar wel even zo’n verdomd vervelend stuk waar het pad dan héél smal is en de afgrond héél steil. Als daar bomen staan is het niet zo heel erg. Maar als ik naar het pad kijk en in mijn periferie alleen maar diepte ervaar krijg ik echt vervelende kriebels in de buik. Waah, ja ik ken ook wel angst. Maar dan denk ik……niemand duikelt hier naar beneden, dus ik ook niet. Zit dan spastisch op mijn bike. Hellend naar de bergzijde, knietjes naar binnen. Dan stoot je natuurlijk met je voet tegen de berghelling en wordt het niet relaxter. But I am still a life. Gewoon iets relaxter fietsen en niet op laten jagen door kerels achter me;). Met een 40^ste plek van de 69 teams was dit onze beste prestatie sinds de start van de TransAlp. Klaar voor de Koninginne etappe

Stage 6: Livigno-Ponte di Legno (106,29km/3451hm)(Result: 43ste in 9:06; Rank: 43) Appeltje-eitje;)

Ik was best een beetje bang voor de ervaring van deze dag. Anderzijds wist ik ook beter in te schatten wat me te wachten stond. Na inmiddels % dagen biken met heel wat hoogtemeters, wist ik dat deze tocht fysiek heel prima te doen was. We waren stage 2 prima doorgekomen en de opvolgende dagen ook. En deze tocht was stage 2 + 30km extra. De limiet lag op 10 uur. Dus dat zat goed in het koppie. Ik verwachtte dat we die tijd ook nodig zouden hebben. Het lichaam voelde ok aan het begin van de dag. Ja, ik voelde spierpijn in de benen. Maar dat voelde ik al dagen. En ik wist daarbij dat ik na een paar kilometer fietsen daar niets meer van voelde. Kwestie van ‘gewoon weer even in je ritme komen’. En dat gebeurde. We hadden na 5km dalen een korte steile klim die grotendeels lopend moest worden afgelegd. Dat geeft niet heel veel vertrouwen hoor. Dan zie je je Garmin de meters tellen en de klok tikt zo lekker door. Maar die meters gaan niet snel en de tijd wel. Lopend doe je zo’n 3-4 km in een uur. Maar goed, eenmaal het eerste topje bereikt konden we weer biken. Soms nog een stukje lopen. En als ik marco mocht geloven dan hadden we die eerste kilometers al veel sneller gedaan dan 2 jaar geleden toen Marco de TransAlp met Paco reed. Toen moesten ze langer lopen. Dit gaf de burger dus hoop. Daarbij wist ik ook dat we na 68km biken een lange klim van 20km zouden krijgen. Hmmm. Tot die tijd gewoon genieten;) Beetje klimmen, beetje dalen, stukje vlak.

En daar was ie dan……. Nadat we de Passo di Verva waren afgedaald mochten we 20km klimmen. Een rekensommetje in mijn hoofd zei: “nu 4 uur klimmen”. Een ander stemmetje zei direct: “verstand op 0 en een steady tred zoeken”. Zorgen dat je zonder al teveel spanning op de benen de pedalen lekker ronddraait. So we did. Hoewel het gewoon goed voelde en lekker ging, bleef de hartslag laag. Was ook de bedoeling, maar die hartslag wilde ook niet meer omhoog. Ik had daarbij ook niet het idee dat we minder goed fietsten dan andere dagen. En dat was ook niet zo. Ik leefde op isotone sportdrank en gelletjes 9 uur lang. Repen gaven mij al een paar dagen het zuur. En de gel gaf voldoende energie. Wel was het erg warm tijdens de klim, dus we moesten het vocht goed in de gaten houden. Minimaal een halve liter per uur. Maar liefst meer. Soms leek het alsof alleen de tijd en kilometers langzaam voorbij trokken. Maar omdat het niet loeizwaar was vanwege een aangenaam steigingspercentage, viel er genoeg te genieten van de mooie omgeving, een praatje op z’n tijd met andere bikers; en het voelen van de warme zon. Vergezichten waren soms adembenemend. Het was ook zeker genieten. Na het bereiken van de top mochten we bijna 10km dalen. Prachtig. En tot slot nog een kleine 10km niet al te steil klimmen. Ik keek op m’n klokje en dacht: “dit gaat echt helemaal goedkomen”. Met het uitrijden van deze etappe wist ik dat het zwaarste deel van de TransAlp achter de rug was. Ruim 9 uur hadden we nodig gehad. Dat viel zo mee. Was daarbij ook echt niet helemaal leeg of kapot. Maar ging zeker nog niet juichen. Want we moesten de volgende dag in etappe 7 nagenoeg evenveel hoogtemeters afleggen als vandaag. Maar dan ‘gelukkig’ wel 30 kilometers minder. Goed eten dus en uitrusten voor de op-een-na-laatste-dag.

 Stage 7: Ponte di Legno-Madonna di Campiglio (72,25km/3234m)(Result: 29ste in 6:57; Rank 35) Nieuwe benen van Shimano

Marco had me al meerdere malen verteld dat hij in 2010 tijdens de TransAlp in de race groeide. Nou, ik kon me daar toen niets bij voorstellen. Ik kon me alleen voorstellen dat ik dag 1 lekker zou fietsen en daarna spierpijn zou hebben, zware benen zou krijgen en een steeds pijnlijker wordende rug en schuurplekken op het zitvlak etc. Niets was minder waar. De eerste 2 dagen waren tot nu toe voor mij het minste verlopen. Vanaf dat moment was het alleen maar beter gegaan. Natuurlijk voelde ik wel spierpijn en vermoeide benen. Maar zodra ik aan’t fietsen was verdween dat ook weer snel en kwam ik in de flow van de race. Tijdens stage 7 helemaal. Ik vond dat een bijzondere gewaarwording. Voor ons als team werd het uiteindelijk ook onze beste prestatie van de hele wedstrijd met als resultaat een 29^ste plek waarbij we het snelste Nederlandse mixed koppel waren. Geweldig.

We moesten deze dag 2 flinke bergen over. Gezien onze prestatie van de vorige dag waren we gepromoveerd naar startvak B. Mooi, dat scheelt weer een heel aantal biker. Starten met een klim van 20km. Daar ga je weer. Maar tijdens het klimmen, voelde ik het direct: dit gaat lekker. We passeerden bikers die we niet eerder waren tegengekomen. Kon natuurlijk aan het startvak liggen. Maar al vrij snel zagen we dat het gewoon echt lekker ging. Maar het was ‘slechts’ de eerste klim. We passeerden ook bikers waarvan we wisten dat zij in voorgaande etappes ruim voor ons finishten. Zijn wij zo goed of zijn zij……… Wij zijn goed vandaag!! Bovenop de berg de flow te pakken en lekker afdalen. Na totaal 45km biken de tweede klim van 15km. Ook die ging prima. Benen voelden zo sterk alsof ik zo bij Shimano nieuwe benen had gehaald zoals ik ook mijn ATB van nieuwe onderdelen verzag. Dat voelt zo fijn he. Binnen de 7 uur konden we de etappe afronden en ons opmaken voor de finish. Ofwel de laatste stage.

Stage 8: Madonna di Campiglio-Riva del Garda (75,10/1778hm)(Result: 32ste in 5:14; Rank 33) Hel!

Met 75km en ‘slechts’ 1778hm moest dit een makkie worden naar de finish. Ik was nergens bang voor. De start ging even iets anders dan gepland. Bij het tillen van de bikes uit de auto bleek de rem van Marco’s bike niet meer in orde. Wow, even volop stress. We hadden niet heel veel tijd meer voor de start en Marco vloog met Theo en Anna naar de tent van Shimano. Shimano kon niet helpen en alles ging uiterst easy. Op naar Specialized. We zaten een aantal minuten voor de start. Ik stond klaar in het vak. Afgesproken dat ik alvast zou starten als “Highway to hell” zou klinken. Maar dat voelde niet oke. Wanneer zie je elkaar dan. En is het bovendien toegestaan volgens de reglementen om met een aantal minuten tijdsverschil van je teamgenoot te vertrekken. Ik stond te wachten in vak B en inmiddels werd vak C al doorgeschoven naar vak B en klonk “Highway to hell”. Theo seinde me dat marco er aankwam en zo kon het toch nog dat we met de bikers uit vak C mee konden starten. We startten met een afdaling van 12km. Lekker easy denk je dan. Nou, niet dus. Iedereen zat bovenop elkaar en het was alleen maar bochtwerk. Schoot geen sodemieter op. Daarbij was het begonnen met regenen. Bah. Werd helemaal niet warm zo. Niet leuk. Na 12km dalen stond onze laatste echte beklimming te wachten. Een kleine 15km omhoog naar de Passo Bregn da l’Ors. Het was af en toe pittig klimmen en de miezer ging over in regen en werd zelfs onweer. Gaan we door zo daar in de bergen? Hmm, vast wel, want met terugfietsen kom je zeker niet verder. Het was koud en nat en zwaar. Had me wat anders voorgesteld bij deze laatste dag. Na totaal 25km biken kwamen we bovenaan de top. Meestal stonden daar groepjes met bikers bij te komen, te kletsen, te eten, te verkleden. Nu ging alles en iedereen door om maar niet stil te staan en koud te worden. Nou, iedereen is wel koud geworden hoor. Ik was een ijsklontje toen ik na ruim 20km dalen in het dal aankwam. Ik dacht echt: “ik word nooit meer warm”. Hoe zou ik mijn benen nog kunnen bewegen. Het afdalen was zo extreem. Niet door de afdaling zelf. Want die zou geweldig zijn als het warm en droog was. Ging over asfalt slingerend langs ogenschijnlijk geweldige natuur. Maar ik durfde m’n hoofd amper te draaien op mijn bike. Ik was soaked wet. Tijdens het zwemmen van een triathlon ben ik nog niet zo nat. En het was koud bovenop de berg naar beneden. Bevroren handen waardoor ik amper controle had over mijn stuur en de remmen. Bibberend ging ik naar beneden. Niet van angst. Ik rilde van de kou; tanden klapperden. Vind ik dit leuk? Waarom doe ik dit? Het voelde als een marteling. Die duurde gelukkig nog geen half uur. Het werd droog en ik voelde af en toe wat warmte van het asfalt komen. Ohhh, wat een fijne sensatie. Echt. Maar de benen wilden maar heel weinig. Die konden maar net een steady tred draaien. Eenmaal in de bewoonde wereld droogden we zomaar op en was ik vlot weer op temperatuur. Enkele bikers waren in isodekentjes gewikkeld. Gelukkig was dat voor ons niet nodig geweest. Opgewarmd en wel was er nog een laatste klimmetje voor de finish. De klim begon niet al te steil. Lekker door fietsen. Het was inmiddels warm. Tsja, en dan staat er op papier nog een zwart stukje. Dan weet je meestal dat je de fiets af moet. En dat was ook zou. We moesten een heel stuk klimmen over kleine keien, steil omhoog. Ahhh, hier had ik helemaal geen zin meer in. Het lichaam was wat stijg geworden van de kou en de meeste energie was er wel uit. Bovendien zorgde de mindset “laatste stukje naar de finish na alle etappes die we al hebben gehad” ervoor dat deze pittige klim nog net even wat zwaarder viel. Maar eenmaal boven (puf puf) kregen we zicht op Riva Del Garda. Klinkt een beetje als “de Hemel” of “het beloofde land”. Nou daar gingen we. Het beruchte Romeinse pad af. Nee, dat was bikend niet te doen. Daar waren we al voor gewaardschuwd. Toch denk ik, als ik daar een tijdje mocht trainen onder droge omstandigheden, dat ik er bikend ook wel wat van terecht had kunnen brengen. Enfin. De zon scheen nu ook volop en na het Romeinse pad mochten we tussen de olijvenplantages door naar Riva. We zagen het meer, we hoorden de luidsprekers en we ruikten de finish. Nog even aantrekken. En toen was er het moment waar we, ondanks het genieten van de mooie tochten, ook naar hadden uitgekeken: DE FINISH.

 

8 dagen biken; 4 landen; 618.55km; 21166hm; 49:37:36

We hebben daarna nog een heerlijk dagje Riva del Garda genoten om bij te komen. Achteraf viel de wedstrijd me mee. Veel zware momenten, maar vooral doordat ik in de race groeide, vielen de laatste dagen mee (nouja, etappe 8??). Wat tegenviel was het eten. Niet dat het eten niet goed was, maar ik had moeite met ontbijt en kon ook ’s avonds niet heel veel weg krijgen. Denk toch door spanning. Met moeite iedere dag één! Keizerbroodje met jam. Daarbij dan maar 2 koppen thee met extreem veel suiker. Gelukkig nam ik na iedere etappe direct m’n hersteldrank en waar mogelijk aangevuld met de catering ter plaatse. Daarbij verzorgde ik mezelf tijdens de wedstrijd goed door voldoende isotone sportdrank te drinken en iedere 45-60 minuten een gelletje te nemen. Repen kwamen me naar 3 dagen al de keel uit. Het wachten bij het bike afspuiten en in de eerste dagen de transfer naar hotels in andere dorpen kostte veel tijd die ten koste ging van de ontspanning danwel het herstel. Was jammer. Maar is natuurlijk bijzaak. Geeft wel lering. Het evenement was grandioos. En het is heerlijk om met zoveel bikers deze mooie wedstrijd te ervaren. Iedereen beleeft het op zijn of haar eigen wijze. Maar iedereen heeft ongetwijfeld afgezien en genoten.   
 

Even tussendoor..... 4de Noord-Nederlandse kampioenschappen Triathlon

Kort, want de tijd in deze periode wil ik gebruiken voor andere essentiele zaken. Maar natuurlijk wel even verslag van triathlon Stiens. De triathlon Stiens had ik maanden geleden al in mijn agenda en ook op tijd ingeschreven voor deelname. Dat ik werkelijk deelnam besliste ik pas de dag voor de triathlon.

De vele en lange ATB trainingen hebben er behoorlijk ingehakt. En dat geldt niet alleen voor het fysieke deel. Ook de tijd in het weekend die thuis met het gezin wordt doorgebracht is door het vele trainen schaars. Een paar hele weekenden weg en tochten rijden van 5 uur + reistijd naar lokatie hebben ervoor gezorgd dat de behoefte aan rust en tijd met het gezin zijn toegenomen. Daarom besloot ik 2 weken voor de triathlon Stiens de wedstrijd maar te schrappen. Een triathlon kost niet alleen de wedstrijdtijd, maar ook reistijd en preparatietijd + socializen achteraf. Ofwel, je bent een dag onder de pannen. Door het aangename weer, het goede gevoel in de benen, en een flexibele TransAlp partner die trainingsschema's ook wel aan wil passen, besloot ik triathlon Stiens toch maar te doen (en daarom de opvolgende zondag de lange ATB training op de Veluwe maar te schrappen).

De laatste 8 weken nauwelijks gelopen of gezwommen. Nauwelijks betekent 1x p/wk een half uur zwemmen en 1x p/wk 30-45min duurloop. Verder alleen maar trappen. Veel op de ATB, maar ook zo nu en dan op de race. Allemaal duurwerk en natuurlijk op de ATB de natuurlijke intervallen. En hoe verloopt dan een triathlon? Kort maar krachtig: helemaal prima! Op zwemmen en lopen niets in hoeven leveren. Maar op de fiets ook geen opmerkelijke verbeteringen hoor. Ofwel, alle onderdelen verliepen naar wens. Bij de triathlon Stiens stonden maar liefst 25! dames aan de start van de kwart. Helaas kon ik het podium net niet halen (4de plek). Maar omdat ik over de wedstrijd een goed gevoel had, maakte dat weinig uit. Naderhand lekker terug op de race naar Skoat. Extra 45 fietskilometers. Tja, die kunnen we wel gebruiken. Aftellen tot de TransAlp nu. Vertrek vrijdag 13 juli!

Foto's Humphrey Paap, Janke vd Schaaf

Brons tijdens jubileum editie Triathlon Heerenveen

Voor de jubileum editie van de Triathlon Heerenveen was het NK Masters binnengehaald. Fantastisch natuurlijk omdat dit extra deelnemers en dus meer gezelligheid en aankleding geeft. Voor mij (pas) de derde keer dat ik deelnam aan deze triathlon. En dit jaar mocht ik daarbij het mooie nieuwe podium van AVHeerenveen (gespoten door Marco) bestijgen.

Anderhalve week voor de triathlon van Heerenveen leek het er nog niet op dat het lekker zwemmen zou worden tijdens de triathlon. Met een watertemperatuur van 14 graden en steeds erg wisselvallig en koud weer, was ik het buitenwater nog niet in geweest. De maandag voor de triathlon toch maar eens het water proberen. Na een weekend waarin we ineens naar zomerse temperaturen gingen, was ook plots het water aangenaam geworden. En zo kon ik toch nog fijn in de week vooraf 3x het buitenwater induiken.

Raceday

Op zaterdag 26 mei was de racedag. Er waren veel startseries vanwege de aangeboden afstanden het het NK Masters. Al m'n AVHeerenveen mates startten in de series voor mij. Het gros bij het NK Masters. Ik mocht in de laatste sersie (als enige AVHeerenveenster) starten. Maar met het schitterende weer genoeg tijd om gezellig bij te kletsen met dezen en genen. En tevens erg leuk om iedereen te zien starten/wisselen. Om 14:10, onder een strak blauwe hemel, met een brandende zon en met een pittig windje mag ik los. Er starten 10 dames (onder de 40) op de Olympische Afstand. Wel een beetje jammer omdat er bij de 'oudere' dames ook zeer goed dames meestarten en daar valt nu niet mee te strijden.

De organisatie heeft het weer goed gepland door de dames en heren een verschillende kleur badmuts te geven. Zo kan je in het water goed zien op welke positie je ligt. Ik heb een goede startpositie. Rechter zijde (binnenkant) achter de snelle mannen waaronder Jacob Veenstra. Dit zorgt ervoor dat ik zonder klappen een vlotte start maak vlak achter Lizette. Ik kom direct goed in de slag en heb een beheerste ademhaling. Ik zie de eerste 3 dames vlak bij elkaar zwemmen en ik zit daar direct achter. Na een halve ronde groeit de afstand tussen de eerste dames wat. Na een hele ronde (750m) lig ik nog steeds als 4de dame maar begin in te lopen op dame 3. Bij de 1ste bocht in de 2de ronde pak ik haar door de boei beter te ronden. Op het rechte stuk blijven we bij elkaar. Bij het ronden van de volgende boei, doe ik hetzelfde en kan zo wat meer verschil maken en zwem op flink tempo door naar de trap om het water uit te klimmen. Na 25:26 kom ik als 3de dame (achter Lizette en Brenda) uit het water. Ik heb een goede wissel en zit vlot op m'n Trek. Al in de eerste anderhalve kilometer ga ik Brenda voorbij. Van Brenda weet ik dat zij de betere zwemster is, maar dat ik het met fietsen en lopen kan winnen. Van Lizette, die daar nog voor ligt weet ik dat ik op geen enkele discipline kan winnen. Maar fietsen in een 2de positie voelt goed zolang het duurt. Ik fiets een redelijke 1ste ronde. Beetje behouden na de klachten in mijn onderstel van de afgelopen weken. De 2de ronde kom ik goed op gang, maar ben inmiddels wel gepasseerd door Jansien. Onbekende dame voor me. Maar op de fiets zie ik dat ze een echt 'fietsfiguur' heeft en dat betekent dat er tijdens het lopen nog van alles kan gebeuren.

Tijdens de laatste 2 rondes moet ik aan tempo ietsje inboeten op ronde 2, maar ik kan soepel blijven draaien en pak wederom een vlotte wissel als derde dame. Er wordt geschreeuwd dat de dame voor me op 2 minuten ligt. Dat is te doen over 10km dacht ik, want ik had een 'fietsfiguur' voor me. Binnen 2km kan ik de tweede positie bij de dames innemen. Geen idee hoe de strijd achter mij is. Die tweede positie duurt echter kort omdat een sterker lopende Nienke me voorbij gaat. In 2011 zat ze 5 minuten voor me, dus ik maak me geen illusies. Ik loop in 3de positie en de benen voelen soepel. Het parcours is overzichtelijk door z'n 4 rondes van 2.5km en ik weet bij het ingaan van de laatste ronde dat volle bak lopen niet nodig is om de 3de plek te behouden. Acht minuten achter Lizette (1ste dame) en binnen een minuut van Nienke (2de dame) finish ik in 2:20:04 als derde dame. Helemaal blij natuurlijk. Mag ik in ieder geval dat mooie nieuwe podium bestijgen nadat Jan v.d. Heide mij al is voorgegaan (NK H60+). De prestatie krijgt dan toch altijd een extra randje.

's Avonds een gezellige BBQ met (oud)leden en (oud)vrijwilligers van de Triathlon Heerenveen. Op naar de volgende 25 jaar.

Working nine till five

Dank aan Marco voor de titel die hij noemde in de laatste kilometer die we reden tijdens de Kellerwald bike marathon. Een hel, een kick en oneindig veel gezelligheid (foto's volgen).

Vorig jaar werd ie ingezet door Henk Meijers: Een weekend weg naar Duitsland om de Kellerwald bike marathon te rijden om het ATB seizoen af te sluiten (met dat afsluiten ben ik het natuurlijk niet eens;)). Een ATB wedstrijd waarin je kunt kiezen tussen 40, 80 of 120km. Vorig jaar gingen we met z'n zessen en hadden we een aangenaam verblijf in het Grun Biohotel. Recept voor dit jaar werd niet veranderd al vertrokken we nu met 12 man/vrouw.

Zaterdagochtend verzamelden we om 6:30 bij de McDonald in Heerenveen en poolden we naar Duitsland. Op het programma voor zaterdag stond een rondje 40km inrijden op het parcours en taart eten. So we did. Het parcours lag er natter bij i.v.t. vorig jaar, wat de afdalingen echt minder eenvoudig maakte. En met 2 stevige buien onderweg, werden die afdalingen echt niet beter. Maar voorbereid waren we in ieder geval wel voor de wedstrijd van zondag.

De wedstrijddag: hoewel ik me maanden geleden had ingeschreven voor de 120km (3 ronden van 40km met elke ronde ruim 1000HM) was ik zaterdag in de auto gestapt met het idee om de 80km te gaan rijden. Mijn hamstring blessure speelde zo nu en dan op, en na de baantraining van afgelopen week dinsdag voelde het niet goed. Geen risico's. Dinsdag bij de fysio m'n been nog laten behandelen en zowel donderdag als zaterdag na het trainingsrondje door Marco laten masseren. De trainingsronde was goed gegaan. Ik had geen last gehad en stelde in mijn hoofd de plannen voor zondag een beetje bij. Ik zou voor de 80km gaan, maar een ietsje behouden rijden, want als ik na ronde 2 (80km) mijn hamstring niet zou voelen, dan had ik geen excuus om niet de 120km te rijden.

Op zondagochtend om 9:00 klonk het startschot. Ik hoopte met Paco en Henk mee te kunnen rijden, die de 80km gingen biken, maar was wel vast besloten mijn eigen rit in te vullen. Niets forceren met het oog op de TransAlp in juli. De eerste 20km bleven we met z'n drietjes. Af toe viel er een gaatje tijdens het klimmen, maar in de afdalingen kon ik dat meestal weer goed maken. Paco moest wegens hamstring klachten helaas lossen en ik maakte de eerste ronde vol met Henk. Het ging heel prima. Mijn benen voelden goed, hoewel de 4 pittige klimmen die iedere ronde weer genomen moesten worden, de spieren wel lieten branden. Bij de start van ronde 2 (na 2:14 biken) wist ik het al: ik ga voor de 120km. Er moest iets raars gebeuren als ik dat niet zou doen. Door de korte regen/hagelbuien werd de tweede ronde wel zwaarder. Het maakte de steile afdalingen glad en modderig waardoor het lichaam flink moest corrigeren in de afdalingen om de bike in het juiste spoor te houden. Met daarbij het uitputten van de energie, zou de 3de ronde op karakter moeten.

Bij Henk in het wiel sloot ik de laatste kilometers van ronde 2 af. Dank aan Henk voor de support en het gezelschap. De laatste ronde zou ik het alleen moeten doen. Hoewel ik wist dat dit een hele zware kluif zou worden, was ik ervan overtuigd dat het me wel zou lukken. Enige waar ik bang voor was, was materiaalpech. Bij het passeren van de finishzone waar Henk richting de braadworsten ging en ik een hap adem nam om nogmaals 40km met daarin 1000hm te trotseren, zag ik naast enkele enthousiaste clubgenoten ook Marco staan die ook de 120km zou rijden. Ik was verbaasd. Er moest wel iets gebeurd zijn, anders was ie niet uitgestapt. Een optelsom van redenen hadden 'm doen beslissen om het bij 80km te laten. Maar nu ik de 3de ronde inging, konden we nog heel mooi samen een stukje extra TransAlp voorbereiding pakken. God, was was ik blij.

Na 80 km (4:46) begon ik samen met Marco aan ronde 3. Dat werd echt een op karakter. De benen waren al behoorlijk leeg. De geleidelijke klimmen waren prima te doen op souplesse met een HR van 140. Maar ik wist dat tijdens de steile klimmen kracht uit de benen moest komen om de trappers te laten draaien........en dat zou pijn gaan doen. De eerste klim is de langste en daarmee een van de zwaartse. Begint niet al te steil, maar wordt steeds steiler met tot slot even 2 minuten je benen pijnigen op het kleinste verzet. Het parcours werd met de ronde natter en daarmee was de eerste afdaling ook een van de meest linke geworden. Stenen en takken, maar vooral veel modder. Losgereden modder waar vele sporen doorheen liepen en waar je alle kanten op gleed. Heftig. Na deze klim en afdaling te hebben overleefd konden Marco en ik in steady tempo door. Zolang ik m'n HR rond de 140 hield was het goed te doen. Maar ik merkte ook in de afdalingen dat ik veel energie moest geven omdat het hele lichaam mee moest werken om de bike in het goede spoor te houden. Momenten van kramp in de quadriceps stonden op de loer.

We reden gestaag door van de ene klim naar de volgende afdaling op naar het serieuze werk. De kilometers konden worden afgeteld en de beelden van de finish gevisualiseerd. Maar eerst die laatste klim nog. Een lange steile klim. Daar waar je al helemaal leeg bent en kapot zit. Wow. Fijn om me op te trekken aan Marco die nog zo lekker eenvoudig die pedalen rond liet draaien. Kijken of ie fietsend nog te doen was. Tuurlijk. Gewoon gaan en weten dat de volgende 4km geleidelijk afdalen is en leiden naar de finish. Even door de pijn heen en ik was boven. So glad I did it. En dat voelde al een beetje al finish. De laatste 4km in het wiel bij Marco meegetrokken naar het finishgebied dat al troosteloos was uitgestorven maar werd opgevrolijkt door m'n lieve AVHeerenveen maatjes. Dat was helemaal super. In 7:54 (even voor vijven) kwamen Marco en ik over de finish. En daar mochten we, trots op zijn. De helft van de ingeschreven deelnemers op de 120km was al uitgestapt bij 80km. En wij hebben gewoon die laatste allerzwaarste ronde nog even gepakt. Ik was volledig af. Echt leeg. Maar zeer voldaan. En daarmee 50 euro verdiend voor On Tour voor Reuma van Samme door binnen 70 minuten na hem te finishen;)

Dank aan Henk O, Paco, Elsbeth, Jonathan, Margriet, Tineke, Tsjeard, Jantiene en Samme voor het super geslaagde weekend; Henk M bedankt voor de strakke organisatie en steun tijdens de eerste 80km; Marco bedankt voor de massage en mentale steun in de laatste 40km. De TransAlp gaat helemaal goedkomen.

Titel proloog Ameland met succes verdedigd

Zaterdag 10 maart
Winnaar van de proloog.
Verslag volgt spoedig

.

Statement: Enige dame bij NK crossduathlon (heren)

Tijdens het inschrijven voor de cross duathlon in Almere dacht ik nog: "Goh verdorie, doen ze wederom het NK voor de dames op de midden afstand i.p.v. de lange afstand zoals bij de heren". Ik ben niet van het korte werk en bovendien ben ik in training voor de TransAlp en wil daarom wel wat meer volume draaien. Dus schreef ik me in voor de lange afstand. Van de organisatie kreeg ik bericht dat er dispensatie zou worden geregeld zodat ik tussen de heren op het NK cross duathlon kon starten. Vanzelfsprekend zonder mededinging. Pas na deze reactie bedacht ik me hoe belachelijk de situatie is.

Dat het als fanatieke vrouwelijke wedstrijdsporter al erg teleurstellend is dat een NK voor dames op een kortere afstand wordt gereden dan de heren is één, maar dat je als dame ook nog dispensatie moet krijgen om op de lange afstand te mogen deelnemen is een ander uiterste. Ik ben de organisatie van het NK cross duathlon (Almeers Triathlon Circuit) dan ook dankbaar dat dit voor me aangevraagd is. Toch wil ik iedere lezer van dit blog nog wel vragen om de petitie te tekenen voor het NK cross duathlon zodat dames volgend jaar op gelijke afstand als de heren kunnen sporten. Alvast dank! (teken hier). Ik heb dus een fijne wedstrijd kunnen beleven in Almere en zal even de wedstrijd verslaan.

Met een ietswat magere, maar niet minder gezellige, delegatie van AVHeerenveen vertrokken we mooi vroeg richting de polder. Elsbeth pikte eerst mij en vervolgens Marco van huis op. Na 3 kwartier rijden arriveerden we in Almere bij het Kotterbos. Tesamen met Marco even een stuk van het ATB rondje verkennen en vervolgens Elsbeth aanmoedigen die wel startte bij het NK dames. Elsbeth had een super race en behaalde brons bij de D45+. Congrats nogmaals!! De start op de lange afstand was 2 uren na de start op de midden afstand. Voor de lange afstand mochten we 8km (4 rondes) lopen, vervolgens 20km biken (2 rondes) en tot slot weer 4km lopen (2 rondes). Aan de start 103 heren en één dame. It was me. Gezellig hoor! Om 13:30 mochten we los tijdens een vaag doorbrekend zonnetje en een aangename temperatuur rond de 10 graden. Perfect weer. Het lopen ging fijn. Bekend terrein voor me, want in de 2.5 jaar dat ik in Almere woonde was dit mijn trainingsgebiedje. Met een ietsje verval over 4 rondes liep ik de 8km in 34:16.

Na een vlotte wissel begon ik aan de 2 rondes biken. Een waar 'mannenonderdeel'. Maar ik kon me daar prima staande houden. Het parcours was niet super uitdagend, maar de organisatie had haar best gedaan om er nog een paar verrassingen in te gooien. Hoogtepunt een leuke heuvel die van 2 kanten moest worden beklommen met een mooie korte draai en felle afdaling. Beide fietsrondes gingen prima constant. Lijf en leden voelden goed en a 20km (in 1:03:21) had ik dan ook wel weer erg veel zin in de laatste run.

Bij het starten met lopen voelden de benen soepel en kwam ik direct goed in mijn pas. De enthousiaste aanmoedigingen (voor de enige dame) maakten het nog leuker. Dank daarvoor! De eerste 2km liep ik in 9:13 en kon de laatste ronde nog wat versnellen waardoor ik er met niet al teveel moeite 8:58 uithaalde. En als ik nog een rondje had gemoeten, dan had ik dat echt niet erg gevonden;) Ik finishte 'in het midden'; 57ste in een veld van 104 deelnemers. Belangrijkste was dat ik voor m'n eigen gevoel een heerlijke wedstrijd had gedraaid en nog voldoende over had. Goed gevoel! Marco kende eveneens een super wedstrijd en eindigde als 7de bij de H40+. Leuke dag! Anna en Hendrik Jan bedankt voor de support!

Foto's John Veenstra. Bedankt!!

Frysland boppe: winst tijdens Cross Duathlon Norg

Aanvankelijk zouden we met een redelijke delegatie van AVHeerenveen richting Norg. Dat John Nagelhout niet aan de start zou verschijnen na een meervoudige sleutelbeenbreuk vorig jaar tijdens deze wedstrijd was al vroeg duidelijk. Uiteindelijk vertrokken we zondagochtend met z'n vieren: Marco, Henk, Elsbeth en ik. Een donkere lucht en een linke sneeuwbui was het decor bij aankomst.

Gelukkig dat op het moment van het startschot de hemel weer blauw gekleurd was. Pasten we met onze clubstyle toch beter bij. Het zonnetje straalde en dus durfde ik met de blote benen het parcours op te gaan. De cross duathlon, 6km lopen, 20km ATB-en en 3km lopen, startte om 12:00. Als favoriet bij de vrouwen kon ik enkel verliezen. Dus ik moest volle bak starten. So I did. De eerste ronde lopen ging ik aan kop, maar in ronde 2 moest ik Hilly Panjer voor laten gaan. Gelukkig wist ze weinig verschil te maken en bleef ik constant zo'n 5 seconden achter haar. De 4 looprondes gingen prettig en het zonnetje maakte dat ik lekker kon genieten.

Met nog 7 seconden achterstand op Hilly tijdens het lopen, maar een hele vlotte wissel, wist ik als eerste op de bike te springen. En dat verschil mocht ik ieder ronde uitbreiden. Het ATB parcours in Norg vind ik echt super. Een compacte route waar ieder heuveltje goed wordt benut. De variatie van bochtwerk, singletracks en verschillende klimmetjes maken het geheel aantrekkelijk. De nodige modder zorgde voor wat extra verzwaring en uitdaging. Ik hou er wel van. Hoewel het fietsen goed verliep en ik mijn voorsprong per ronde vergrote, kreeg ik m'n hartslag onvoldoende omhoog. Geen idee wat de oorzaak was. Benen voelden wel oké en ademhaling ook. Aan de rustweek die ik had gehad kon het toch ook niet direct liggen (misschien ook wel)?

Met ruime voorsprong mocht ik aan het lopen beginnen. De scherpe kantjes waren er door de ruime marge wel van af. Ofwel: ik hoefde in ieder geval niet diep te gaan. Daarom behouden de laatste 3km gelopen. Een mooie finishtijd 1:51:23 goed voor een eerste plaats. Tevens mooie prestaties van Marco (1:40:41; 3de H40), Henk (1:54:38) en Elsbeth (2:13:47).

Dank aan Ben van Oeveren en John Veenstra voor de foto's.