Grootser dan alle voorgaande jaren was dit jaar de jubileumeditie van de Tri-Ambla. Met 37 deelnemers tijdens de try-out in 2002 is het immer strak georganiseerde evenement uitgegroeid tot op één het grootste triathlonevenement van Nederland, met dit jaar 850 deelnemers. Met 14 triatleten van AVHeerenveen (John en Wilma konden helaas niet deelnemen) hadden we dan ook een mooi aandeel in deze startlijst.
Omdat het aantal deelnemende triatleten van AVHeerenveen aan de Tri-Ambla met het jaar stijgt, hadden we dit jaar gezellig de kampeerboerderij De Uuthof in Buren afgehuurd. Zo konden familieleden gezellig mee om te genieten van een heerlijk sportief weekend.
Vrijdagmiddag parcours verkennen met de AVHeerenveen atleten die vroeg op de middag het bootje al namen. Een schitterende zonnige middag op een hemels parcours door duinen, bos, veel strand en zand. Het parcours lag er geweldig bij. Bandenkeuze Super Moto werd niet aangepast. Onderwijl was een team van vrijwilligers van Tri-Ambla de laatste puntjes op de i aan 't zettend voor de opbouw van het Parc Fermee.
Na een vlotte inschrijving doorfietsen naar de jubileumbijeenkomst "10 jaar Tri-Ambla". In de strandtent (het kan niet gepaster) werd door een grote variatie in sprekers het verleden, heden en de toekomst van de Tri-Ambla gepresenteerd. Waar een klein eiland groot in kan zijn.
Wedstrijddag
Ontwaken en gezamelijk met ons inspirerende, sportieve gezelschap ontbijten. Tassen klaarmaken om richting het Parc Fermee in Nes te vertrekken. Tref ik tot mijn grote schrik mijn wetsuit niet in mijn tas. Alarmbellen rinkelen in mijn hoofd. Ojee. Hoe suf is het dat ik dit kon vergeten? Zoals mogelijk meerdere triatleten zullen herkennen, droom ik wel eens over dit soort voorvallen. In het Parc Fermee komen waar je fiets niet staat; of dat je je loopschoenen bent vergeten en op je fietsschoenen moet gaan lopen; maar ook willen hardlopen maar je benen 'doen het niet'. Nu was het geen droom, maar werkelijkheid. Nog nooit gebeurd in de 8 jaar dat ik nu aan triathlons deelneem. Maar geen paniek, want ik zie snel de mogelijkheden tot het regelen van de wetsuit van Diana. Adrenalinepeil toch iets gestegen. Vaker in haar wetsuit gezwommen en dat gaat dus helemaal goedkomen.
Bij het arriveren in Parc Fermee 2, waar de loopschoenen kunnen worden geplaats, vallen er wat schamelijke druppels regen uit de lucht. Niets om je druk over te maken. Doorfietsen naar Parc Fermee 1 op de dijk. Het weer ziet er aantrekkelijk uit, maar de wind neemt merkbaar in kracht toe. Heb het heftiger meegemaakt, so no worry. De gedachte aan de watertemperatuur van amper 14 graden maakt me wel wat rillerig. Dus lekker op tijd dat wetsuit aan. De tijd tikt door en met vele praatjes met collegatriatleten, vliegt de tijd voorbij en is het tijd om langzaam richting de Waddenzee te lopen. Tenen erin. Ja, koud. Maar dit voorjaar en zomer (in hoeverre je mag spreken over zomer) veel in het buitenwater gezwommen en dan went het steeds meer. Tot de knieen in het water vind ik meer dan voldoende. Even m'n armen zwaaien en dan is het wel OK om aan te sluiten in de rij voor de start.
Om 12:45 worden we weggeschoten met een oorverdovend startschot. Aan de bak. Met mij starten, Marco, Marcel, Samme en Jan in de Open Amelander Kampioenschappen (OAK). De kou zorgt voor een kort schrikmoment, maar door de adrenaline ben ik er amper bewust van. Het eerste stuk zuidwaarts gaat prima. Wederom, prima positie en weinig last van medezwemmers. Bij het ronden van de eerste paal zwemmen we oostwaarts en moet ik aan de bak in de golven. Ik zwem ontspannen. het gaat echt lekker en voordat ik het weet heb ik de twee gele boeien gerond en kan ik terug richting de haven om de eerste 1000m af te tikken. Uit het water een joelende menigte. De aanmoedigen geven een extra dimensie; zwepen me op en ik ren het water weer in voor een tweede ronde. Een lus van 500m. Het is even schakelen in de ademhaling. Maar de armen voelen sterk en ik kan met een ontspannen slag doorzwemmen. Tegelijk met Jan en Henk kom ik het water uit en is het rennen richting Parc Fermee. Ik pak een minuutje op de zwemtijd van vorig jaar. Handjes even in de lucht als dank voor alle persoonlijke aanmoedigen. Super. Al rennend de bovenkant van m'n pak naar beneden trekken zoals gewoonlijk. In het PF rol ik het pak vanaf de taille naar beneden, ga ik op mijn pak staan om mijn benen eruit te trekken, maar voel ik op hetzelfde moment dat ik het pak niet uit krijg. Dus iets minder vlotte wissel, maar geen minuten verspeeld.
Start ATB-en. Zin in. In Kijkduin ging mijn fietsen super. In de winter meer dan anders op de ATB gezeten, maar dat kan ik van de zomer dan weer niet zeggen. Maar vertrouwen had ik wel. Ik heb Jan en Henk vlak voor me. Ik beslis direct om niet bij hen aan te haken maar eigen tempo te houden. Toch houd ik ze vlak voor me in het vizier. Fijn. Ik ga de miede door, steek de weg over en rij langs de kerkeduinen. Steeds het goede spoor. Dit gaat goed. Via de Vleijen langs het Parc Fermee waar een kleine schaar supporters zich langs de dranghekken heeft verzameld. Via de Vleijen het bos in. Lekker over de paardepaden. Die zijn goed berijdbaar. Via het bos naar het strand. Daar zit een mulle afdaling. Tijdens de Tri-Ambla clinic in augustus is er o.l.v. Johan Neevel flink geoefend op dit soort afdalingen. Voor me stappen al boven aan de duin ateleten af. Ik ga 'm fietsend nemen. Ik kies een spoor aan de buitenkant om niet in botsing te komen met Jan en Henk. Doordat ik fietsend en zij lopend de afdeling nemen, passeer ik hen. Die winst is niet van lange duur. Jan gaat me voorbij op het strand en ik haak even aan. Anderhalve km strand wat goed berijdbaar is en dan terug het strand af. Zo ver mogelijk doorfietsen door het mulle zand. Wederom het goede stuk strand gekozen en ik rijd totaan de duinen. Daarna de ATB duwend naar boven brengen. Dit zijn de pittige momenten. Even in het rood en daarna weer herstellen. Ik mag het bos weer in. Fijne snipperpaden met korte klimmetjes en mooie bochten geven het gevoel alsof je in de achtbaan zit. Roetsj. Het gaat heerlijk. Bij het oversteken van het Westerpad ga ik de duinen in richting Ballum. Ik zie Jan en Henk nog voor me, maar schakel even verkeerd waardoor m'n ketting kort blijft hangen. Het gat is gemaakt met de heren voor me en het is prima zo. Ik fiets de duinen in m'n eentje door en passeer nog 2 atleten. Even voorbij Ballum zie ik lange bruine vlechten. Een voor mij onbekende dame wordt mijn rode doek. Maar het kost me moeite om naar haar toe te fietsen. Heel langzaam wordt de afstand kleiner. De rode doek zorgt ervoor dat ik niet inzak en goed de kracht op m'n pedalen hou. Eindelijk pak ik haar. En "Haar" is de Duitse Birgit. Nadat ik ook al Brenda Schuurkamp en Marijke Zeekant was gepasseerd, nam ik de 4de positie over bij de dames. Bijzonder. Met volle vaart de duinen door en het strand weer op. Ervaren hoe het zand is. Het strand gaat prima. Ik heb een gezellige ontmoeting met pap die de M afstand doet. We fietsen gezamenlijk een stukje op. Het publiek in Nes komt dichterbij en dichterbij. Een enthousiast applaus en veel support zorgen weer voor een stijging in mijn adrenalinepeil. Moment van flow. Nog een kleine 2km en dan het strand weer af. Ik rijd samen met Marijke Zeekant. De betere loper van ons twee, weet ik. Als ik verschil wil maken dan moet ik dat in de laatste kilometers van het fietsparcours doen. Ik kies het juiste spoor naar de duinen door het mulle zand. Bij de steile klim omhoog neem ik m'n ATB op de schouder en pak op dit stuk in no time 6-8 atleten. Ik zie Marcel voor me het paardenpad ingaan. Nieuwe rode doek denk ik. En daar waar hij even van de ATB moet afstappen, fiets ik hem voorbij. Birgit, die op het strand in mijn wiel was blijven hangen is mij weer voorbij gegaan. We fietsen een gelijk tempo. Laatste stukje richting PF.
En dan de opmaak voor het lopen. Twee rondes van 6km. Ik start als 5de dame aan dit onderdeel en zie Birgit zo'n halve minuut voor me vertrekken. Zij loopt in zo'n ongelooflijk hoog tempo dat ik haar al gauw uit het oog verlies en weet dat het aan mij is om de 5de plek vast te houden. Ontspannen lopen met een hoge pasfrequentie, hou ik mezelf voor. En dat deed ik. Mijn benen voelden ontspannen en sterk. Meer dan voldoende energie. Heel soepel ging ik de eerste ronde door. Via het Parc Fermee startend aan de tweede en tevens laatste ronde. Inmiddels is het Parc Fermee bij de finish volgestroomd met toeschouwers. Heerlijk. Er heerst energie en enthousiasme. Dat voel je direct. Ik krijg zoveel power en kan nagenoeg een gelijke tred behouden bij de start van m'n tweede ronde. De 3 pittige klimmen per ronde kan ik langzaamaan afvinken. In de bochten kijken hoe de concurrentie achter me ligt. Maar ik zie dat ik niet hoef te vrezen voor mijn positie. Klaar voor de finish. Klaar voor hét moment van de wedstrijd dat rillingen geeft over mijn lijf van top tot teen. "Mijn Tri-Ambla moment": onbeschrijflijk!! Thuiskomen voelt goed. Het was het weer meer dan waard! Wat een organisatie; wat een enthousiasme! Organisatie en vrijwilligers bedankt en tot volgend jaar. Hopenlijk met een nog grotere AVHeerenveen delegatie. Wij hebben genoten. Bijzonder dank aan Anja Brouwer voor de fantastische beelden.
