Henk was de initiatiefnemer (of misschien moet ik zeggen: de schuldige) van het rijden van de Kellerwald Bike marathon. "Een mooie afsluiter van het ATB seizoen" noemde Henk het. Maar dat werd het ook zeker.
Henk had nog 5 triatleten (Paco,
Marco, Marcel, Audrey en ik) zo ver gekregen om met 'm mee te gaan naar Duitsland. Verdeeld over 2 auto's en volgens schema zouden we zaterdagochtend om 6:30 vertrekken. natuurlijk werd dat 7:00. Maar na de nodige stops, waren we toch om 11:30 ter plekke bij ons Bio-Hotel in Gilserberg. Dat had Henk goed geregeld. Audrey en ik mochten (zeer elegant) in de master bedroom slapen. Prima plek. Na het verorberen van een heerlijk vers gebakken appeltaart van Audrey gingen we rond 13:30 naar de startplaats om een georganiseerde verkenningsronde te maken. Het rondje van 40km in rustig tempo. Ach ja, we startten best rustig. Maar hoe kun je rustig klimmen? Nee, dan liep de hartslag toch wel naar de 160; en dan heb ik het niet meer over rustig infietsen hoor. Maar goed. We genoten een fijne ronde en het parcours was goed te doen. Een ronde van 40 km kende bijna 1000 hoogtemeters. Lekker! Maar dan heb ik het over de afdalingen he?
Ach ja. En als je dan 2.5 uur hebt gebiked dan heb je wederom taart verdiend he? En daar zorgen ze goed voor in Duitsland. Allen genoten we een dubbele portie en toen was het tijd om op te frissen, een warme portie koolhydraten (in de vorm van pasta) naar binnen te werken en de startbescheiden af te halen. So far so goed. Als toetje genoten we die avond allen van een fijne beenmassage van Marco. Kon niet meer mis gaan die zondag dus!
Zondagochtend 17 april. Vanaf 5:30 gespuis in ons Ferienhaus. Nagenoeg iedereen had een interval slaap gehad en een ieder kwam tot leven langzaamaan. Lekker, gezellig en ontspannen ontbijten om het laatste bodempje voor deze dag te leggen. De spanning begon te stijgen; tijd om naar het startgebied te gaan. Om 9 uur mochten we los. En dat dan ook letterlijk. Ik denk: rustig rondje infietsen door het dorp, niet wetende dat het direct positie kiezen was. Dus er werd pittig gereden. Elkaar goed in de gaten houden. Eindelijk op het parcours. Nu gaat het écht beginnen. Ronde 1 ging super. Met een gemiddelde van 16.5km/hr reden we de eerste 40km (met bijna 1000 hoogtemeters). Het viel me mee dat er bij de afdalingen gewoon flink door geragd kon worden. Geen oponthoud. Marco was vooruit gecrosst. Klasse apart. Wij reden daarachter met z'n vijfes.
Bij het ingaan van de tweede ronde merkte ik tijdens het klimmen al wel dat de benen niet meer zo fit waren als ronde 1, maar toch ervoer ik dat de benen sterk genoeg waren. Ik kon zonder te forceren bikers inhalen, dus het zat goed. Af en toe vielen er wat gaten in ons groepje doordat de vermoeiheid wat toe begon te slaan. in de laatste 10km besloot ik om met Henk en Marcel los te gaan van Paco en Audrey. Paco en Audrey twijfelden beiden over het wel/niet ingaan van een 3de ronde. Zo kwamen we na 80km weer aan in het startgebied. Klaar voor de laatste ronde van 40km. Maar het bleek dat we net de tijdslimiet van 5 uur gepasseerd waren. Heel coulant werd direct gezegd dat we toch door mochten. Gelukkig!!!!! Ik liet me dit geen 2x zeggen en wilde direct weer gas geven. het zou zwaar worden die laatste ronde, maar ik wilde heel graag. Ik wist dat ik voldoende macht had om de tocht uit te fietsen.
Zo starten we met z'n drietjes aan de laatste ronde. En ja, echt, dan lijken die klimmen ineens zo veel langer en steiler. Poeh. Het was afzien. Vooral marcel had het zwaar tijdens het klimmen. Henk reed constant voor en klom nog redelijk fit de steilste hellingen omhoog. De afdalingen gingen steeds fijner. Mooie ruige afdalingen waarbij je de armen in zo'n laatste ronde echt gaat voelen. Nog minder remmen en laten gaan (af en toe) als een kamikaze. Ohhh, echt genieten. dat zijn zulke heerlijke momenten. Dat gevoel kan je niet omschrijven. Machtig. Maar ja, om zo'n afdaling in te gaan moet je over het algemeen wel steeds weer klimmen. het klimmen ging steeds meer pijn doen. toch lukte het me om alle klimmen fietsen te volbrengen. Een ware mentale uitdaging. Leeg was ik. Hartslag wilde haast niet meer omhoog, wat ik ook naar binnen propte of slokte. En dan de laatste klim. Nog één, en dan is het nog een paar kilometertjes uitrijden. Als we die laatste klim hebben gehad, dan zijn we eigenlijk gefinisht. En zo was het. Nog even op de tanden bijten. het deed echt pijn. But we did it. Ik finishte als tweede dame op de 120km in 7:45. De dames daarachter mochten vanwege de tijdslimiet de laatste ronde (helaas) niet meer ingaan. Ik was voldaan, kapot, maar erg tevreden.
Een super weekend met super vrienden. Zo gezellig! Volgend jaar weer.
