Vrijdag 4 september belt mam en vertelt me dat de oude steiger, waar de start van de Tri-Ambla plaat moet vinden de volgende dag, een meter onder water staat. Ojee! Beraad voor de organisatie. Ik stap diezelfde vrijdag om 13:30 op de boot richting Ameland. De zeer heftige wind die dag en de buien die vallen, geven een bijzonder gevoel van spanning in mijn lijf. Na aankomst op het eiland even thee drinken met pa en ma en vervolgens pak ik tesamen met pap de ATB om even een stukje parcours te rijden. Weer even het gevoel van de ATB ervaren, want die had 3 wken stil gestaan bij pap en mam in de garage. De afgelopen weken enkel op de racefiets gezeten omdat ik deze zomer voldoende op de ATB had getraind op Ameland. Ja, vooral het fietsen door de paardepaden in het mulle zand ging goed.Maar nu de wedstrijddag. Geen mul zand te vinden. De zwemstart was vanwege de hoge waterstand een uur uitgesteld en ingekort tot 1000m. Gelukkig was de wind in de nacht van vrijdag op zaterdag iets gaan liggen en gedraaid zodat de zee relatief weinig golfslag kende. We mochten met de wedstrijdserie starten vanuit de zee. De regen kletterde op het moment van de start als parels uit de hemel. Mijn empathie bij de vrijwilligers. Maar ook dappere mam was flink ingepakt bij de zwemstart komen kijken. Het zwemmen ging prima. Ik begon het bijna al jammer te vinden dat we niet toch 1500m mochten zwemmen;). Met een paar slokken teveel zout water wisselde ik niet super snel en besprong ik mijn ATB. Ja, met de super moto's. Tsjonge, dat werd wat. De afgelopen nacht was er zo enorm veel regen gevallen dat het flink glijden was over het parcours met deze gladde banden. Binnen 1km lag ik al flink in de blubber. Mwah, charmes. Ik wilde aanvankelijk zonder enige rem gaan rijden, maar had me dus ook binnen een kilometer al bedacht. Iets beheerster fietste ik door. Nog misselijk van het zeewater, dus moest de sportdrank even wachten.
Na ruim een kwartier
kwam ik op het strand. Voor me zag ik twee groepen fietsen. Waarin, mijn inziens, 2 vrouwen. Ik kon niet aanpikken. Mag ook niet. En reed me tegen de wind in al heel snel leeg. Andere atleten passeerden me, maar ik kon geen tempo meer oppakken. Ik vroeg me af of m'n benen OK waren. Dat waren ze wel. Toen ik het strand verliet en het bos inging kon ik weer tempo oppakken en passeerde ik ook een aantal atleten. Vanuit het bos in Nes via de duinen richting Ballum. De wind was pittig en ik vond het erg zwaar. Groepjes passeerden mij en af en toe haalde ik een eenzame atleet in. Het effect van alleen fietsen of in een groep maakte een groot verschil. Even voor Ballum reed Casper me voorbij. We hadden afgelopen zomer al een paar keer gefiets en hij gebaarde me om aan te pikken. So I did. Dat was even bijkomen. Wat... het scheelde een slok op een borrel. M'n benen die leeg voelden, sterkten volledig aan. Vervolgens een paar kilometer met enkele atleten gefietst en een inhaalrace gemaakt. In Hollum was het draaien en met de wind mee het strand over richting Buren. Maar voordat ik het strand opging, nog even flink op m'n plaat. Geen pijn aan het lijf, dus lekker doortrappen.Het fietsen op het strand ging super. Het strand was op de meeste plaatsen flink hard waardoor je goed tempo kon bewaren. Dus even knipperen met de ogen en we waren in Buren. Even van de fiets stappen en door het mulle zand de duin opklimmen om vervolgens via het paardenpad naar Nes te fietsen. Kwam ik dat pad 3 weken geleden nog met moeite door omdat het zo ontzettend mul was, nu hadden al mijn voorgangers ervoor gezorgd dat er een glad gestreken hard zandpad lag.
De wissel ging vlot en de eerste kilometers lopen voelden soepel. Ik had tijdens het fiesten niet zoveel kunnen drinken als vooraf gepland en was wel een beetje bang dat m'n benen leeg zouden raken. In de loopronde van 6 km 3 pittige klimmen. De eerste ronde ging dat aardig. Ik had voor mij Casper en Gerard in het visier en verwachte dat ik daar wel naar toe kon lopen. De tweede ronde voelde ook redelijk en door op het strand even uit de wind achter een collega atleet te lopen, werd de afstand op Gerard kleiner. Voor de opgang liepen we gezamelijk en moetsen er nog een kleine 3 km worden afgelegd. Maar de strandopgang nekte me even. Bijna bovenaan de duinen kreeg ik enorme kramp in m'n bovenbenen. Zowel links als rechts aan de binnenzijde. Ik moest bovenaan even stilstaan. Daar waar ik normaal bij zo'n klimmetje nog wel eens wil verzuren en dan bovenaan bijna moet kotsen, zo werd ik nu belemmerd in doorhollen door de kramp. Even losschudden, langzaam dribbelen. Ik wilde niet wandelen. Maar het voelde al snel goed. Ik verloor teintallen seconden, maar kon gelukkig in goed tempo weer doorgaan. De laatste klim bij Duinoord Zuid voorzichtig in korte pas genomen en dan het laatste stukje naar de finish. Mijn lijf voelde goed. Ik voelde me goed. Voldaan mocht ik finishen in een tijd van 3:11:54, ruim 18 minuten na de nieuwe Nederlands kampioene Maud Golsteyn. Het was weer super. Wederom een waar genot. Omstandigheden die de Tri-Ambla eer aan doen.
