3de plek in Renkum: Bijzondere generale

Tri-Ambla 2014 was mijn laatste triathlon. Hoewel er daarna nog een paar cross-duathlons en wat crossloopjes volgden, ging het met de functie van mijn been eind vorig jaar zo snel achteruit waardoor ik voor 2015 al mijn geplande wedstrijden schrapte. Een reconstructie van de liesslagader volgde in juni. Dat dan gaat het heel snel weer kriebelen. Wat kan ik dit jaar nog wel?

Vooraf

Ik ging redelijk fit mijn operatie in en had mijn basisconditie goed onderhouden. Dus toen ik na 4 weken volledige rust, na de operatie weer heel voorzichtig mocht gaan zwemmen/fietsen/lopen ging dat direct wel lekker. Na de 4 weken rust volgde 4 weken revalidatie waarin ik opbouwde van om de dag een kwartiertje sporten op heel lage intensiteit, naar elke dag een a anderhalf uur sporten. En toen werd het tijd om weer structureel te trainen. Acht weken na de operatie mocht ik alles weer. 

In mijn enthousiasme schreef ik me in voor Renkum en ook voor de Tri-Ambla. Erg ambitieus. Betekent de eerste wedstrijd na 4 weken echt trainen en het NK na 6 weken trainen. Maar ik pakte de trainingen goed op en motivatie is de juiste drijfveer. Twee weken voor de crosstriathlon Renkum kreeg ik toch twijfels. Gaat mijn lichaam dit trekken? Naast de operatie vergde een zware persoonlijke situatie ook zijn tol. Met korte nachten en slecht herstel, deed mijn lichaam niet helemaal wat ik wilde. Toch waren er trainingen die erg goed gingen zoals fietsen in Schoorl en een mooie city swim in Harlingen (foto's). Marcel overtuigde mij op basis van de output van mijn trainingen en resterende periode dat ik best een aardige wedstrijd kon draaien. Dat had ik nodig om vast te houden aan mijn eigen vertrouwen in mijn eigen lijf. Dus de juiste focus.

Cross triathlon Renkum

Vorig jaar de eerste officiele editie van de cross triathlon in Renkum. Geinitieerd door Joost Christiaans. Super! Mooie wedstrijd met bijzondere elementen. Meest bijzonder: je wordt met een boot een kilometer de Leidsche Rijn op gebracht en mag met de stroom mee de eerste kilometer zwemmen. Fietsparcours is prachtig met mooie korte klimmetjes, uitdagend bochtwerk en leuke afdalingen met voldoende boomwortels. Kicken dus. En lopen met twee pittige klimmen per ronde, een stimulerend slot.

Zaterdag 29 augustus was het heerlijk weer. Op een opkomende kaakontsteking na, voelde ik me fit. Tesamen met Marcel, Casper en Wietse reed ik naar Renkum. Heerlijk om weer zoveel enthousiaste bekenden te zien uit de tri-scene. Gezellig bijpraten. Voelde de juiste atmosfeer en had zin om te crossen. OM 11:15 stapten we op de boot die ons 1km de Leidsche Rijn op voer. Daar in het water springen en, in lijn, wachten op het startsignaal. Ik zwom niet volle bak. dat had ik woensdag met de clubkampioenschappen al gedaan. Het zwemmen ging heel prima. De stroom mee was maar minimaal zodat ik met een zwemtijd van 14:16 opde kilometer toch nog 3 minuten langzamer was dan vorig jaar. Ik wisselde vlot, pakte mijn ATB en reed de aanrijroute van zo'n 2km naar het bos. 4 rondjes van 6.5km. Marcel was van de zwemstart naar het bos gerend zodat hij mooi mijn positie door kon geven. Op de fiets was het even van positie wisselen. Uiteindelijk fietste ik op positie 5. Kon op de fiets geen verschil maken. Hoewel ik aardig fietste, mistte ik nog de echte power. Of dat zit in de beperking van mijn linker been, te beperkte training of andere factoren weet ik niet. Maar op zich mocht ik met 1:13:40 op de 30km verder niet klagen (vind ik nu). Ik wisselde super vlot van fietsen naar lopen en begon met een achterstand van 3' op de dame voor mij. Het lopen voelde heel soepel. Ik wist dat ik ontspanning op mijn quadriceps moest houden. Dat lukte goed. IN het klimmen natuurlijk niet. Maar ik herstelde voldoende na het klimmen en kon steeds weer de juiste ontspannen pas vinden. Na de eerste ronde (5.5km) had ik bijna 2 minuten van mijn achterstand op mijn voorganger ingehaald. Dat gaf de juiste spirit. Marcel gaf me strak de achterstand op nummers 3 en 4 door en wees me erop dat ik ze bijna in de rug keek. Dus bij het ingaan van de tweede ronde wist ik dat ik, wanneer ik zo kon blijven lopen, zeker nog een plekje op kon schuiven. Al heel vlot in de tweede ronde zag ik beide dames in de rug. Toen de eerste klim van de ronde weer kwam gingen Simone en Natasha beiden over in wandelen. Dit was het moment om er voorbij te gaan. Het gaf me iets van vleugels. Voelde zo heerlijk toen ik boven aan de klim een derde positie in de wedstrijd over kon nemen. Ik werd even heel week in de benen. Zullen de emoties wel zijn geweest. Dacht echt: wat super dat dit me gegund is. Ik kon steady blijven lopen. Haalde nog een paar mannen in en hoefde in de laatste kilometers niet eens meer te pushen om een derde plek vast te houden. In 2:24:45 finishte ik. Twee minuten achter May Kerstens en 8 minuten achter voormalig NK Linda van Vliet. Erg tevreden. Gehoopt en niet verwacht........ Erg blij!!

Na thuiskomst direct aan de ibuprofen. Nadat mijn lichaamseigen endorfines waren uitgewerkt, stak de pijn van de kaakontsteking de kop weer op. Uiteindelijk volgde afgelopen week een wortelkanaalbehandeling en het trekken van een kies. Dus even wat extra rust genomen om mijn energie te gebruiken voor het herstel van de ontsteking. Nu op naar het NK Cross Triathlon op Ameland. Focus houden. Heb er in ieder geval onwijs veel zin in! Zal zeker een bijzondere uitdaging worden.

Weer symmetrisch: Tri-Ambla Here we come!!!

Het is nu twee weken geleden dat ik ben geopereerd aan mijn rechter liesslagader. Nadat  op 27 juni 2013 mijn linker liesslagader was gereconstrueerd, was 2 juni 2015 de rechter kant aan de beurt. Met in mijn achterhoofd de succesvolle operatie van twee jaar geleden, waarna ik een jaar heel succesvol heb kunnen sporten, ging ik relaxt de operatie in. Ben nu weer symmetrisch ;)

Op dinsdag 2 juni om 4:30 de wekker zodat we om 5:00 in de auto richting Veldhoven konden vertrekken. Ik moest om 7:00 nuchter aanwezig zijn voor de voorbereidingen op de operatie. Medische status nog even doornemen, bloeddruk en temperatuur meten, bloedprikken en infuusje plaatsen, aders op been aftekenen om bruikbaar materiaal voor de reconstructie te kunnen gebruiken en om 8:15 werd ik de OK opgereden. Nadat we de MRA beelden nog even hadden bekeken werd ik onder toeziend ook van zeker 9 artsen/assistenten/verpleegkundigen in slaap gespoten.



De operatie

Uit mijn bovenbeen werd een vat gehaald wat werd gebruikt als lichaamseigen materiaal om mijn liesslagader te verwijden. In totaal haalden ze 12 cm ader uit mijn bovenbeen en werd mijn buik opengesneden om de liesslagader te reconstrueren. Omdat de vernauwing niet tot diep in de lies doorliep (zoals wel het geval was bij de vorige operatie), hoefde ik maar 1 incisie in mijn buik. Met het betere 'knip en plakwerk' heeft Dr Bender het stuk ader uit mijn been, in de slagader van mijn liesslagader geplaatst zodat deze minder nauw is. Opvallend en zeldzaam was dat ook om de buitenkant van mijn liesslagader een grote hoeveelheid bindweefsel was gegroeid die als een soort koker om de slagader zat. Dit belemmert de mogelijkheid van de slagader nog extra om uit te zetten. Vakkkundig is het bindweefsel aan de buitenzijde dan ook verwijderd.

Om 12:15 deed ik mijn ogen weer open op de uitslaapkamer. Beetje duizelig, dat wel. Niet veel later mocht ik naar mijn kamer om verder bij te komen. Een geslaagde operatie volgens de arts. Of het werkelijk geslaagd is kan ik pas over een maand of 4-6 zeggen, wanneer ik helemaal hersteld ben en weer opbouwend heb kunnen trainen.

Revalidatie

De dag na de operatie voelde ik me al prima en kon ik gemobiliseerd worden. Zelf even lekker douchen en mijn eerste stappen in de gangen van het ziekenhuis lopen. Iedere dag het wandelen uitbouwen en de heupen losdraaien om verklevingen in de buik te voorkomen. Het herstel was begonnen. De dag na de operatie mocht het infuus eruit en ook de catheter werd verwijderd. Twee dagen na de operatie werd de drain uit mijn buik gehaald omdat ik maar minimaal wondvocht verloor. Ondanks dat ik wel weer in beweging was, moest ik nog wel dagelijks een trombose injectie en startte ik met bloedverdunners en extra vitamine C. Net als twee jaar geleden mocht ik nu ook weer een dagje eerder naar huis. Dus na 4 nachten verliet ik Veldhoven alweer. Voelde me fit en kon met alle gemak een half uur achtereen wandelen. Toch de 6de dag even iets teveel gedaan waarschijnlijk waardoor een kort momentje van koorts had en me erg vermoeid voelde. Extra rust genomen.

Nu na twee weken voelt het erg goed. De buikwond is prachtig geheeld; bij de incisie in mijn been zit nog een klein ontstekinkje. Ik wandel nu dagelijks een uur en ben weer volledig aan het werk, met soms een klein rustmomentje tussendoor. Lijf en hoofd voelen goed en de verdere revalidatie kan doorgaan.

Na 4 weken mag ik weer voorzichtig beginnen met om de dag een kwartiertje hardlopen in Z1. Acht weken na de operatie mag ik alles weer. Met de ervaring van 2 jaar geleden en een flinke dosis motivatie liggen de trainingsplannen alweer klaar. Vier weken volledige rust, 4 weken opbouwen van om de dag een kwartiertje sporten naar iedere dag 1-2 uur sporten (na 8 wken). Dan heb ik nog 7 weken om te trainen voor de Tri-Ambla, het NK cross triathlon op Ameland, dit jaar. Ergens moet je een eerste doel hebben. En hoewel 7 weken trainen voor zo'n zware wedstrijd best kort is, heb ik mijn pijlen toch op de wedstrijd gericht. Te mooi om te missen. Ïn al mijn enthousiasme heb ik me dus gewoon ingeschreven voor de Tri-Ambla. Ervan uitgaande dat het herstel doorgaat zoals nu en een zelfde lijn kent als twee jaar geleden. Ik ga me volledig focussen op dat doel. Zien hoe vlot het lijf weer helemaal fit en in vorm wil komen.

Nu tel ik nog twee weekjes af voordat ik weer een kwartiertje mag hardlopen. Rustig opbouwen. Zoveel zin!! Dus ik zeg: "Tri-Ambla, here we come!!"

Via deze weg wil ik iedereen bedanken voor het medeleven voor tijdens en na de operatie !

Operatie.........."juni duurt nog lang" :(

De recente bezoeker van mijn weblog is het natuurlijk niet ontgaan dat het erg lang stil is geweest op mijn weblog. Een periode van achteruit gaande prestaties en het vermoeden van, wederom, vaatproblematiek met bijbehorende onderzoek en uiteindelijke diagnose hebben ertoe geleid dat ik iig geen wedstrijden heb gedaan en er qua sportbeleving ook even geen avontuurlijk nieuws was.

Klachten
In november 2014 voelde ik voor het eerst tijdens een wedstrijd (RBR Nijverdal) dat mijnrechter bil ietsje eerder verzuurde dan mijn linker been/bil. Opmerkelijk omdat na de vaatvernauwing in mijn linker been en de operatie die volgde (juni 2013) mijn linker been altijd de zwakkere broeder was. Ik heb er geen aandacht aan gegeven. In december liep ik de Mildamcross. En die liep ik sneller dan ik ooit had gedaan. Dat voelde geweldig. De week erop was de Adventure op Ameland, waar ik al merkte dat mijn rechter been niet helemaal mee wilde en ik me niet sterk voelde. Ik vond het niet vreemd door 2 weken heftig verdriet wegend overlijden in familie. Ik gooide het op stress/overmoeidheid of misschien zelfs overtraining. Maar in de loop van december, doorvloeiend naar januari werden de klachten in mijn rechter been wel heel erg persistent en vervloog de hoop dat dit kwam door stress/overmoeidheid of  overtraining. De klachten waren teveel vergelijkbaar met de klachten die ik in 2012 had gehad en waaruit bleek dat ik een vernauwing in mijn linker liesslagader had.

Onderzoek en testen
Ik heb naar Dr Goof Schep van het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven gebeld om een afspraak te maken voor onderzoek en tests. Op 18 februari kon ik terecht en was het bij de echo al direct duidelijk zichtbaar dat mijn rechterbeen enorm achteruit was gegaan tov het onderzoek 2 jaar geleden. Daarna volgde de fietstest en gesprek. Het was overduidelijk dat de vernauwing in mijn rechter liesslagader veel heftiger was geworden. Het geoprereerde deel in mijn linker liessladader zag er goed uit. Omdat ik mijn sporten al aan had gepast in de afgelopen 2 jaar (weinig tot niet meer op mijn tijdritfiets; minimaal gebruik van racefiets (alleen in voorjaar), en accent in trainingen meer op lopen dan op fietsen waardoor ik in de winter maar 2x p/wk fiets en in het voorjaar + zomer max 3x; korte crank op de ATB) had conservatieve therapie geen zin. Ik heb gewoon heel domme pech dat mijn anotomie ervoor zorgt dat mijn liesslagaders snel beschadigen door het sporten. Zo werd ik direct doorverwezen naar de radioloog voor een MRA. De MRA liet heel duidelijk een vernauwing in mijn rechter been zien en tevens een knik in het vat. Vervelend om te horen dat er links (mijn reeds geopereerde been) ook (weer) een knik zit. Dit was op de fiets al wel merkbaar, maar met lopen heb ik daar geen hinder van.

Vooruitzichten
De vooronderzoeken zijn nu allemaal geweest. Dan volgt er nu een periode van wachten. Erg vervelend :( Binnen nu en 3 weken heb ik nog een afspraak met de vaatchirurg (Dr Mart Bender) die mij gaat opereren. Tijdens die afspraak gaan we de MRA bekijken en wordt er een operatieplan opgesteld. Huidig is de wachtlijst 3 maanden. Dat betekent dat ik zeker niet voor juni geopereerd ga worden. Daar baal ik wel van omdat ik stiekem hoopte in mei te worden geopereerd zodat ik iig het NK cross duathlon in Valkenburg mee zou kunnen pakken. Dat lijkt nu een beetje ijdele hoop. Maar ik ben in ieder geval heel erg blij dat ze mij willen en kunnen helpen. En ik kan nog steeds heerlijk sporten. Minder intensief. En Marcel en Eddy passen de baantraining op de juiste manier voor me aan. Op die manier hou ik mijn plezier en vraagt herstel niet al teveel tijd. Want zeker herstel gaat heel veel trager door de mindere bloedtoevoer. Op naar het mooie weer. Lekker buiten sporten en weten dat het in 2016 weer in orde zal zijn:)