De cross in Mildam is, in de week voor de Ameland Adventure Run, altijd een mooie laatste trainingsprikkel. Dus zaterdag 6 december ben ik de bossen bij Mildam gaan lopen. Mijn beste tijd op dit parcours liep ik vorig jaar. Toen had ik weer goede snelheid opgebouwd in een half jaar na de operatie aan mijn liesslagader en liep ik 45:06 op deze cross (10km). De omstandigheden, kou, regen en modder, hebben altijd een flink effect op de einduitslagen. Dit jaar waren de omstandigheden qua ondergrond heel goed vergelijkbaar met 2013. Door verdrietige omstandigheden van de voorgaande dagen, wist ik niet of ik in staat was goed te presteren.
Maar de cross verliep ontzettend goed. Ik kon direct in het begin goed tempo maken en op kop lopen bij de dames. Na 4km voelde ik iets minder power in de benen en zag Betty in de bocht al achtervolgen. Ik hoopte mijn tempo vast te kunnen houden zodat ik de afstand die we hadden kon behouden. Maar het verliep zelfs nog beter. Ik kon na een kilometer of 6.5 weer iets meer aanzetten en afstand nemen van mijn achtervolger. De benen voelden erg goed en de focus was scherp. Kijkend op mijn klokje na 8km wist ik dat er een PR voor mij inzat op dit parcours. Dat motiveerde extra om druk op de benen te houden en scherp te blijven om zo een, voor mij, scherpe tijd neer te zetten. En dat lukte. Ik liep exact een minuut sneller dan in 2013 op deze 10km cross (44:06). Heel erg blij mee en klaar voor Ameland.
Ameland Adventure (21.1)
Het was alweer 3 jaar geleden dat ik mijn laatste halve marathon liep. Vorig jaar tijdens de Adventure had ik het NK cross duathlon, het jaar daarvoor (2012), zat ik met de klachten van mijn vernauwde liesslagader. Nu dus weer een mooie reden om terug te gaan naar mijn eiland om te rennen. Met inspirerend gezelschap van de MiLa toppers van AVHeerenveen en trainers die op verschillende afstanden deelnamen, vertoefden we in De Uuthof.
Na de kidsrun, de 5km en de 10km was het om 13:45 de tijd voor de halve marathon lopers om te starten. Het weer was na de Zuidwester storm van vrijdag enorm opgeklaard. Mooi zonnetje en windkracht 4 vanuit het Westen. Dat betekent wind mee op de heenreis over het strand en wind tegen langs de dijk tijdens de laatste kilometers. Nu hoefde ik me over de wind niet heel veel zorgen te maken, want ik had het geluk dat Marcel (mijn trainer/coach) mij wel wilde hazen. En dat scheelt altijd veel. Dus die omstandigheden waren in ieder geval gunstig.
Doel was om te lopen op 1:35 (4:30/km). Gezien het weer, de trainingen en tevens prestatie tijdens Mildamcross zeker realistisch. De start voelde goed. Evenals de eerste 3-4 kilometers (Rixt van Doniaweg, Ballumerweg, Westerpad en dan het strand op). Het eerste stukje strand van Westerpad tot opgang Nes lag er goed bij. In Nes moesten we via de opgang van het strand af, een stukje over het schelpenpad door de duinen en daarna het strand weer op tussen Nes en Buren. Het water stond hoog en het zand was vanaf dat punt een stuk zachter. Mijn benen begonnen wat te protesteren en voelden minder soepel dan in de eerste kilometers. Hmmm. Tempo 4:30 kon ik niet meer vasthouden en ik wist daarbij dat we slechts een kwart hadden gelopen en het zeker niet gemakkelijker zou worden. Anderzijds, we zouden dan over een paar kilometer wel tegenwind hebben, maar de ondergrond zou iig ook harder zijn (schelpenpad en asfalt). Toen we het strand afgingen bij Paal 17 niets forceren want dan volgt de Bure Blinkert nog. Maar die ging lekker. Ik kon mooi in het spoor van Marcel lopen en er mocht zelfs een klein tandje bij. Voor ons 2 dames in het vizier wat een mooi mikpunt was.
Even een gelletje op de 10km, een stukje schuine wind richting Klein Vaarwater en daarna voor de wind richting de Kooiplaats de dijk op. Versnellen voor de wind kon ik ook niet. Een stap te snel en de benen begonnen te branden. Dus steady richting de dijk en dan draaien richting Buren en vervolgens naar Nes. Tegen de wind liep het aangenamer dan voor de wind op een of andere manier. Marcel brak de wind mooi en de benen kwamen iets bij. Dit zou wel goedkomen. Natuurlijk lag ik al te ver achter op mijn schema van 1:35, maar er kon een klein tandje bovenop zodat de gemiddelde tempo niet al te veel af zou wijken van het beoogde tempo. Ik zag mijn kilometertempo teruglopen van 4:38 naar 37, naar 36 en uiteindelijk naar 35. Dat konden we mooi vasthouden. We liepen Buren in. Dus de laatste 2 km lagen voor ons. Daar had ik vertrouwen in zolang we dit tempo vast zouden houden. Natuurlijk nog geprobeerd iets te versnellen op aanwijzing van Marcel, maar het zat er echt niet in. Ja de laatste 200m. Daar lag de finish met een geweldige finishstraat waar ook pap enthousiast stond te supporteren. De laatste meters.....een fijn gevoel en toch een PR op dit parcours door te finishen in 1:36:27. Maar dat is relatief bij het gevoel dat overheerste in de afgelopen anderhalve week waardoor gedachten meer bij het gemis van Claudia en de kinderen om Edward waren.
Marcel bedankt voor het pacen en de opbouw naar de Adventure
Anja bedankt wederom voor de mooie foto
