Hij staat bekend als een van de mooiste en zwaarste Xterra's in Europa: De Xterra France. Een cross triathlon in Xonrupt in de Vogezen. Ook dit jaar haalde 20-25% de finish niet. Lang keek ik uit naar de deelname aan deze wedstrijd. Een hoewel niet mijn piekmoment van dit jaar, stond er toch een grote uitroepteken bij. Dit zou een geweldige belevenis worden. Ook Paco en Cathelijne waren bij het zien van de Trailer van de wedstrijd helemaal enthousiast waardoor we ons allen inschreven en tesamen met verschillende andere Nederlandse triatleten richting Xonrupt vertrokken.
We vertrokken op vrijdag 4 juli; 2 dagen voor de wedstrijd. Na een reis van 7.5 uur (die voor Paco & Cathelijne wat langer werd vanwege pech met de auto) arriveerden we op de camping aan het Longmer. Idyllisch plekje op dito camping. Prachtig! Gauw tent opzetten want de wolken boven ons trokken zich steeds meer samen. We waren exact op tijd, want toen de tent stond begon het flink te regenen. Hmmmm. Ik wilde nog graag even parcours verkennen. Maar zonder Paco (die nog onderweg was) en met dit vieze weer trok het niet heel erg. Lang gewacht, maar uiteindelijk toch de bike gepakt voor een stukje verkenning. Even proeven! Dat gaf kriebels. Start van parcours was direct flink klimmen. Het was modderig met veel losse stenen. Een uurtje biken was wel genoeg en ik spoot de fiets af op het wedstrijdterrein en vlotte weer naar de camping.
Zaterdag: de dag voor de wedstrijd na een hele nacht regen werd het maar niet droog. Wel of niet nog een stukje verkennen. Overleg met andere Nederlanders. Hmmmm. Eerst de inschrijving maar en dan kijken of het droog wordt. Nou, droog werd het niet echt. Toch in de middag nog maar een stukje geklommen en stukjes technische afdaling gepakt met Paco voor het gevoel. Het was wel goed zo. Wedstrijdterrein nog even aanschouwd met indrukwekkend houten bowsel waar we de volgende dag overheen mochten crossen. In de avond stond er een gweldige pastaparty gepland. In 2 grote tenten stond een goed verzorgd buffet met heerlijke pasta's sauzen, salades en TOETJES:). Buikje rond.
De wedstrijddag
Fingers crossed voor een beetje fatsoenlijk weer. En ja. Op de wedstrijddag was het weer geweldig. natuurlijk een nat parcours. Maar dat maakt het gewoon net even wat spannender. Op tijd aanwezig op wedstrijdterrein met nog een krappe andere 1000 triatleten. ATB plaatsen in een strak georganiseerd PF. Wedstrijdgebied overzien voor loop en bikepaden. Een grote wirwar van linten en paden. Maar dat zou tijdens de wedstrijd vast duidelijk worden.Ik had er zin in. Lichaam voelde oke en ik was vooral heel benieuwd hoe het zou gaan met de massastart van de zwemmers, het klimmen en dalen op ATB en het volhouden tijdens het lopen. Maar wat ik het meest hoopte was dat mijn ATB in orde zou blijven. Geen lekke band en al helemaal geen technisch mankement. Bij On Tour in Gorredijk was de fiets nog goed nagekeken en de nodige onderdelen vervangen. Nog even een Rocket Ron erop gezet. Dat moest wel goed gaan. Camelback met vocht en voeding klaar en de wedstrijd mocht voor mij wel beginnen. Klaar voor 1500m zwemmen, 38km ATB-en en 10km trailrun.
Zwemmen
Om 14:00 het startschot waarmee zo'n 900 atleten weg werden geschoten.Wauw. Prachtig mooi water tussen de beboste toppen van de Vogezen. Adembenemend. Ik had een geheel andere positie gekozen dan normaal. Maar dat mag niet vreemd zijn in zo'n grote wedstrijdserie. Ergens in het publiek stonden Theo en de kids. Ik had ze 10 minuten eerder nog gekust en naar ze gezwaaid. Nu zag ik alleen nog het water, de boeien en heel veel oranje en groene (elite) zwemcaps. Ik was gefocust. Nog nooit eerder zo'n massale start meegemaakt. De grootste startserie voor mij was tijdens het WK (Xterra) op Maui met 500 andere atleten. Ik keek nog een keer de menigte in. Over een paar uur ben ik er weer. Mag ik finishen. Dat hoopte ik. En PANG! weg mochten we. Met het hoofd veel bovenwater zocht ik de juiste plek en maakte tempo in de eerste 100 meter. Geen gevecht. Niets. Ik had de juiste plek. Het startveld was breed en de boeien goed zichtbaar. Ik kwam direct goed in mijn slag, bleef goed kijken en beleefde de wedstrijd volledig bewust. Het zwemmen ging lekker. Heel goed zelfs. Na 700meter rondde ik de eerste boei, zwom 100meter door naar de volgende boei en mocht alweer terug richting land. Hoe lag ik in het veld? Voor me veel atleten. En wat lag er achter me. Ik zag groene zwemcaps van elitezwemmers. Ik haalde er een paar in. Ik wist dat ik goed lag. Als 12de dame (137ste overall) kwam ik uit het water in 24:05. Satisfied. Dat was een enorm goede start. Door een grote haag van mensen rennen naar het Parc Fermee. Pak uit, sokken en schoenen aan (wilde niet weer blaren), camelback op, helm op. Klaar voor het echte avontuur.
Fietsen
Na een aanloopstuk van 500 mochten we het eerste stukje over asfalt omhoog klimmen om vervolgens na 1.5-2km linksaf de beboste heuvels in te gaan. Wauw. Dan zit je ineens in een andere wereld. Heerlijk. Het was druk op het parcours. Erg druk. Er werd gepasseerd, afgestapt, soms geduwd, gevloekt en gelachen. Daar waar ik met de verkenning bepaalde stukken gewoon kon klimmen, moest ik nu een aantal keren afstappen omdat voorgangers af stapten en het pad te smal was om voorbij te gaan. Jammer, maar was nu eenmaal zo. De benen voelden ok. Ik hield mijn eigen tred. Doseren en niet in het rood gaan. Tenslotte zou ik toch zo'n 5 uren aan het sporten zijn. Ik genoot van het klimmen en zeer zeker van het dalen. Merkte wel dat ik dit soort terrein minder gewend was. Veel langzamere zwemmers gingen me voorbij op de ATB. Een klim naar de hoogste top was echt verrot. En toch gaf het zo'n heroisch gevoel daar te zwoegen onder inmiddels een brandende zon met zovele anderen. Het was afzien en genieten. In de zoveelste klim schoot mijn ketting eraf tijdens het schakelen en sloeg even de stress toe. Maar al vlot zat het ketting er weer om en kon ik door. De eerste 19km van ronde 1 zaten er bijna op. Ik ging door de kronkelige paadjes richting wedstrijdterrein en hoorde de stemmen door de luidsprekers al schallen. Op naar het houten gevaarte waar alle atleten onder toeziend oog van het publiek overheen mocht. Het zag er indrukwekkender uit dan het was. Zonder enige moeite ging ik over het gevaarte heen en mocht aan ronde 2 beginnen.
In ronde 2 was het veld mooi uiteengetrokken en was er meer ruimte tijdens de klimmen. Dat was prettig want nu hoefde ik minder vaak af te stappen. Het ging lekker al voelde ik de vermoeidheid wel wat komen. Met name in het bovenlijf. Dat was al het stuiteren van afdalingen en de statische spanning niet meer gewend. Door even een moment van mindere concentratie ging ik begin eerste ronde even flink over de kop. Zoals wel vaker val ik altijd 'mooi' en was er niets aan de hand. Op de bike en weer verder. Toen ik mijn 3de gelletje wilde nemen in de 2de fietsronde merkte ik dat die uit mijn camelback waren gevallen. Shit. Waarschijnlijk met de val gebeurd. Gelukkig had ik in mijn trisuit nog 2 (vieze) reserve gelletjes gestopt. Zo kon ik de energie op peil houden. De tweede ronde wederom tijdens een klim ketting bij het voorblad eraf. Maar ook vlot er weer om. Het fietste fijner de 2de ronde door de extra ruimte die op het parcours was gekomen. Omdat ik de 1ste ronde zonder problemen was doorgekomen en de 2de ronde al halverwege was, wist ik dat het goed ging komen. Ik was trots op mijn bike en blij voor mezelf. Nog even een hapering toen achter mijn ketting vast bleef zitten. 2de stressmomentje. Wiel eruit en snel weer gefixt. Verder. Op naar het Parc Fermee. Een hele vlotte wissel en klaar voor het laatste onderdeel: LOPEN!
Lopen
Het loopparcours had ik voor de helft verkend. Ik wist wat me te wachten stond. Grotendeels dan. De benen voelden nog energiek toen ik aan het lopen begon. Zelfde aanloopstuk als met fietsen, daarna stukje asfalt omhoog en hup de heuvels in. Klimmen ging goed. Wortelige en natte paden met stenen. Lekker. ik haalde langzaam wat atleten in. Toen de steilere stukken. Ik zag mensen wandelen. Moet dat? Ja, ik ontkwam er ook niet aan. Pittig. Harstlag ging omhoog en dan zorgen dat ik bij een iets minder steil stuk weer ritme in de pas kan krijgen. De loopronde was mooi. Eerste stuk klimmen tot halverwege loopronde. daarna stuk dalen over kale heuvel en dan het bos in voor een stuk bagger waarbij je een meter naar beneden mocht springen en je vervolgens aan boomstammen en wortels weer omhoog mocht trekken. Geweldig. Mooi parcours. Tweede stuk dalen over wortelige singletrack met veel losse en vaste stenen, weg oversteken en via wortelpaden naar Parc Fermee voor ronde 2. Jee, ik voelde me sterk. Het ging lekker. Gestaag mooi wat andere atleten kunnen inhalen. Laatste keer klimmen, struikelen, klauteren, afdalen, en aanzetten. Ik zag Theo en de kids staan. Grote smiles op het gezicht. De mijne was nog groter. Heerlijk finishen op geweldig finishterrein. Wat mooi! Wat een heroische wedstrijd. De woorden in dit verslag kunnen de ervaring nooit volledig dekken. In mijn agegroup als 4de mogen finishen en 29ste dame overall in 4:58. Erg content mee. Volgend jaar als 40-er kijken welke kansen er liggen (lagen nu achter mij :)). Want hier wil ik wel heel erg graag weer terugkomen.
Organisatie Xterra: BEDANKT!
