Week voor de Tri-Ambla
Het herstel na de operatie/reconstructie van mijn liesslagader L been (10 weken voor de Tri-Ambla) verliep heel wisselvallig. Gingen de eerste 4 weken vlekkeloos (ik mocht toen nog niet sporten), de opvolgende weken verloor ik de hoop dat de operatie geslaagd was en dat ik ooit weer pijnvrij op m'n oude niveau zou kunnen sporten. Maar 7.5 week na de operatie verbeterde de functie van mijn been en leken de spieren weer meer bloed te krijgen waardoor ik toch wat intensiever kon fietsen en lopen. Toch verloor ik weer hoop en werd ik verdrietig toen de anderhalve week voor de Tri-Ambla de trainingen weer moeizamer gingen. Soms alweer verzuren bij een HR van 140. Op dinsdag 3 september deed ik een duurloop. De eerste 4km gingen erbarmelijk slecht. Net toen de tranen me midden op straat in de ogen schoten, merkte ik verlichting en werd het lopen beter. Ik begon tempo te maken en na 10km kwam ik uiteindelijk toch nog enigszins tevreden thuis. Wat was er gaande? Woensdag een rustige 40km op de ATB en donderdag rust.
Tussen tranen en dansen......zit een smile van oor tot oor
Nadat we vrijdag nog met een clubje van AVHeerenveen + aanhang een rondje hadden gebiked over het parcours, was zaterdag de dag van de waarheid. Ik had niet de wedstrijdspanning die ik normaal ervaar. Niet gek, want de insteek van de wedstrijd was totaal anders. Ik ging met pap een trio (duo) doen. Ik zwemmen (1500m), hij biken (36km ATB) en ik lopen (12km cross). Immers, de operatie was pas 10 weken terug en ik had maandenlang niet intensief getraind. Ik keek wel uit naar het zwemmen. Ondanks dat ik 5 weken volledige rust had gehad en pas weer sinds 2 weken intensief mocht trainen, was ik op het zwemmen niet veel tempo kwijt geraakt. Maar over het lopen was ik echt heel onzeker. Gezien de afgelopen weken verwachtte ik al vroeg te verzuren, waarmee het lopen een grote frustratie zou worden. Voor de start van de wedstrijd vlogen mijn emoties dan ook alle kanten op. Ik sprak zoveel bekenden. En iedereen vroeg natuurlijk even hoe het ging en wat mijn verwachtingen waren. Af en toe schoot ik even helemaal vol en biggelden de tranen over mijn wangen. Ik overwoog even om mijn zwembril al een half uur voor de start op te zetten zodat ik medesporters niet onnodig hoefde te confronteren met mijn strijd :) Het werd niet het gevecht met de elementen van de natuur dit keer, maar (zoals Elsbeth het zo mooi zei) "vechten met de elementen in jezelf". En die strijd moest gewonnen worden!
Om 11:00 het startschot. Nog nooit was de Waddenzee zo glad en brachten slechts de spartelende triatleten het water in verroering. Het zwemonderdeel was mijn eigen wedstrijd in de wedtrijd. Omdat ik voor dit onderdeel mijn benen beperkt nodig had, kon ik hier volop meestrijden, met als doel zoveel mogelijk clubgenootjes voor te blijven en een nette zwemtijd in het damesveld neer te zetten. Dat lukte zeer goed. In een tijd van 24:06 had ik de Waddenzee doorgeploegd en zette tempo richting het Parc Fermee op de dijk om pap mijn transponder te geven.
Fietsen
Vreemd om met alle adrenaline in het lichaam ineens 'stil te staan' en pap zijn onderdeel te laten doen. Maar ook een super gevoel. Gewoon een keer als team met pap een wedstrijd volbrengen. Mijn tranen van voor de start van de wedstrijd waren gedroogd en mijn onzekerheid leek door de Waddenzee van me afgespoeld. Ik voelde me goed en besloot in alle rust te supporteren bij de start van de korte afstand. Sfeer meepakken. Aansluitend fietste ik naar het Parc Fermee voor de fiets-loop wissel. Een gezellig kippenhok waar ik mooi het verloop van de wedstrijd kon volgen en mentaal kon voorbereiden op 12km crossloop. Pap redde het om de 36 zware kilometers binnen de 2 uur af te leggen. Heel knap, gezien hij weinig getraind had en de voorgaande 2 weken wegens een ontsteking aan het evenwichtsorgaan erg ziek was en veel op bed heeft gelegen #respect. Het strand bleek een ware slachting.
Ik mocht de wedstrijd afmaken door 2 pittige rondes van 6km te lopen. In mijn hoofd de rondetijden van vorig jaar (31:12 en 32:03 = 1:03:15). Gezien de operatie 10 weken terug, de restverschijnslen van de operatie en maandenlang zonder intiensieve training, zou ik echt superblij zijn wanneer ik de looptijd van 2012 zou kunnen evenaren. Misschien een beetje ijdele hoop? Ik haalde de transponder van papa's enkel en deed 'm om m'n eigen enkel. Ik pakte het startnummer en verliet het Parc Fermee. Spannend. Wat zouden mijn benen doen? Bij welke HR zou ik ze gaan voelen? En hoe lang kon ik door de pijn heen lopen? Ik hoorde het piepje op mijn horloge dat aangeeft dat de 1ste kilometer afgelegd was. Wonderlijk genoeg voelde ik maar beperkte verzuring en krachtsverlies links in mijn onderbeen. M'n HR zat al op 160 en ik verbaasde me erover dat het zo goed voelde. Ik ging via het mulle paardenpad het bos in. Hier begonnen de korte klimmetjes. Maar ik pakte ze zonder al teveel problemen en tikte nog voor de 2km een HR van 171 aan. Ik herkende mijn eigen benen weer. Dit was het moment en de juiste plek waar het moest gebeuren. Mijn liesslagader liet het Amelandse bloed rijkelijk stromen en voorzag mijn been van de juiste hoeveelheid zuurstof. Ongekend. Ik kwam in een flow. Ik kreeg met het verstrijken van de afstand meer en meer vertrouwen. De eerste ronde klokte ik in 28:42! Shit, dat was tweeeenhalve minuut sneller dan vorig jaar (toen had ik natuurlijk wel gebiked). Maar er zat nog voldoende power in en ik begon aan mijn tweede ronde. Ik kon het tempo goed houden en ook het gevoel in mijn benen bleef (relatief) goed. Toen ik 9km had afgelegd bedacht ik me dat ik binnen het uur kon lopen. Altijd doelen bijstellen als dat mogelijk is. Ik hield m'n tempo vast en begon aan de laatste kilometer. Pikte papa op in de laatste 200m. Die vroeg me of we Jan nog even moetsen 'pakken'. Nou nee. Ik vond het helemaal goed zo. De 12km legde ik af in 58:30. Gewoon even 5 minuten sneller dan vorig jaar. Papa en ik finishten als team in een eindtijd van 3:23:06. Ik was volledig in vervoering. Natuurlijk hebben we met de clan van AVHeerenveen (e.a.) 's avonds gezellig onze gezamelijke sportervaringen gevierd. Ieder z'n eigen belevenis:) Het was fijn om dit te hebben beleefd.
Bedankt Anja Brouwer voor de mooie foto's. Triatleten AVHeerenveen e.a. aanwezigen, het was wederom een super geslaagd weekend!
