Het NK Cross Triathlon werd dit jaar wederom in Kijkduin (Den Haag) gehouden. Een wedstrijd die je nooit kado krijgt en ook zeer zeker dit jaar niet! Maar ik vecht graag voor een wedstrijd. Helemaal als dat resulteert in een mooi podiumplekje. Brons! Helemaal blij. Voor de 6de maal mijn deelname aan de Beach Challenge.
Tesamen met Theo en de kids vertrokken we zaterdag rond het middaguur vanuit het winderige en natte Friesland richting het Westen van het land. De voorspelling was harde wind en opklaringen. Mooi toneel voor het NK cross triathlon. We kwamen mooi op tijd aan in een zonnig maar zeer winderig Kijkduin. Alle tijd om me volledig te prepareren voor de wedstrijd. Even bijkletsen met collega-triatleten en pap en mam begroeten die wederom support zouden geven. De startlijst was bij de dames niet heel indrukwekkend en binnen mijn leeftdijsgroep moest er zeker een podiumplek haalbaar zijn.
Om 17:10 zou de start zijn. De harde zuidwestenwind was zo fors dat normale (tij)stroom 180 graden draaide. Iets waar organisatie en reddingsbrigade pas goed zicht op kregen nadat de eerste startserie (waarin het NK voor junioren) te water was gegaan. Dit resulteerde in verplaatsing van de start in tijd en zwemrichting. Met de gehele startserie liepen we 1km terug over het strand ter hoogte van PF. Normaliter wordt er eerst een ronde van 1200m gezwommen in zuidelijke richting, ga je het water uit en maak je nog een lus van 300m. In plaats hiervan werd er een ronde van zo'n 600m uitgezet en werd er noordwaarts gezwommen. Deze ronde moest 2x gezwommen worden, waarbij je na de eerste ronde uit het water komt en zo'n 500m over het strand loopt en start aan ronde 2. Goed, dan eindelijk de lang verwachte start. Go. Impressie van de branding.
De branding heb ik vaker bedwongen. Met een korte, krachtige slag best te doen. Maar nu was het anders. De golven waren echt heel sterk en de stroming die er stond zorgde voor onverwachte koersveranderingen. Het was drie slagen zwemmen en twee slagen terug worden geworpen richting het strand. De stroming zorgde ervoor dat ik helemaal in noordelijke richting werd getrokken. Met moeite rondde ik de eerste boei. Dat was direct het meest heftige stuk. Daarna was het parallel aan de kustlijn in noordelijke richting zwemmen. Hoewel het met de stroom mee was, viel het nog niet mee. De golven die me 1-2m optilden zorgden ervoor dat ik richting het land werd gelanceerd terwijl ik echt de andere 2 boeien nog moest ronden. De eerste ronde kwam ik goed door. Uit het water 500m over het strand lopen en opnieuw de branding in. Gelukkig minder atleten omdat het deelnemersveld mooi uiteengetrokken was. Een ieder vechtte voor zichzelf. Weer op die eerste boei af. Het was worstelen wat ik om me heen zag. Dat had weinig met zwemmen te maken. En dan praat ik ook zeker over mezelf. Ik ging de woeste golven weer door. Had weer moeite om me niet af te laten drijven. Ik rondde de eerste boei en dacht toen echt 'zo, nu heb ik het meest heftige wel weer gehad'. Maar het stuk parallel aan de kustlijn verliep minder goed dat de vorige ronde. De kracht van de golven was zo sterk dat ik steeds weer meters richting de kust werd geworpen. Eindelijk de laatste boei gerond en me door de golven op het land laten smakken. Als 4de dame stapte ik aan land. Direct wetsuit uit zodat ik 'soepel' naar het PF kon lopen.
Ik had een vlotte wissel en lag zo'n 3 minuten achter op de nummers 1 en 2 en 2 minuten op dame 3. Ik stapte op m'n ATB en reed het verharde pad de boulevard omhoog om ook direct weer via steile trappen naar beneden te crossen. Verrassend stukje en super tof. Beneden aan de trap direct het mulle zand in en dus lopen met de fiets. Dan weer de duinen omhoog. Lekker voor de benen en wederom met een bochtje direct weer naar beneden het strand op. Great! Ik trof op het strand direct een groepje. Fijn. Want sinds dit jaar mogen de dames ook weer achter de heren rijden en vice versa. Dat scheelt op het strand een slok op een borrel. We reden kop over kop en het ging als een trein. Heerlijk. Op het strand reed ik Cora Vlot voorbij en nam de derde positie bij de dames in. Wauw! Onverwacht. Gaf me een extra boost. Rond het keerpunt op het strand kon ik goed bekijken wat mijn positie was t.o.v. de dames voor en achter me. Het zat allemaal tamelijk dicht op elkaar. Door knallen. We mochten de puinduinen in. Mijn favoriete stuk. Single tracks met mul zand, trappen die je lopend met de fiets moet nemen totdat je flink verzuurd (en dat per ronde 3x) maar ook trappen afdenderen. Bij een bochtje ging het fout. M'n voorganger stond plots stil in het mulle zand; ik moest remmen en kreeg m'n voet niet snel genoeg los. Ik klapte met m'n bil op een steen. Au! Gauw de fiets op. Ja tripakje nog heel, en doorgaan. Vanuit de puinduinen het strand weer op en voorbij het PF naar het keerpunt voor ronde 2. Start ronde 2 tegen de wind (windkracht 6) in richting het zuiden. Wederom snel in een groepje. Tesamen met Leo, Maarten en persoon onbekend trappen naar het keerpunt op het strand. Leo en vooral Maarten trapten erg sterk. Persoon onbekend gaf de kop steeds zeer snel over. Hij kon niet blijven hangen en met z'n drieen gingen we door. Dat wisselde dus nog vlotter door en dat kon ik wel merken. Maar de benen waren sterk en konden het prima doen. Vlak voor het keerpunt haakten nog 3 triatleten aan en gingen we in iets hoger tempo door. Keren, lopend door het mulle zand en boem, voor de wind knallen naar de puinduinen. Bijna 40 op de teller. Lekker. Puinduinen gingen prima. Leo en ik wisselden elkaar hier en daar wat af. Laatste stukje over het strand en klaar voor de laatste wissel. Snelste fietstijd bij de dames!
Vlotte wissel en jee, ik lag nog steeds nummers 3. Marijke Zeekant verliet zo'n 30 seconden voor me het PF als 2de dame. Ik weet dat ze veel beter kan lopen en maakte mij geen illusies voor een zilveren plek. Maar als ik dat brons kon behouden, dan was dat toch wel erg super. Ik bedwong vanuit het PF direct de eerste klim richting de boulevard. Ik had Marijke in het vizier. Ik luisterde naar de commentator wat de tijdsverschillen waren. Ademhaling controleren. Geen dame vlak achter me. Anders had ik dat via de luidsprekers ook wel gehoord. Wow. Dat gaat de goed kant op. Ik ken niet de loopkwaliteiten van alle ander dames en moest dus gewoon goed tempo houden.
Het ging prima en ik herstelde goed na alle klimmetjes. Tegen de wind in op het strand was zwaar. Dan aan het einde van de ronde nog een stuk mul zand gevolgd door een strandopgang. Loeizwaar. Ik kwam na 1 ronde van 5km de boulevard weer op. 'Derde positie' schreeuwde menig persoon mij toe. Ik wendde me tot Johan Neevel (die zich na zijn EK titel van vorige week als toeschouwer had geplaatst) en vroeg wat de dames achter me deden. Een stukje verder op het parcours stond ie weer en gaf me door dat ik veilig zat. Fijn. Dan hoefde ik niets te forceren. Ik kon de kilometers aftellen. Nog 3km. Ik wist dat er nog 1 heel pittige klim kwam. Nog 2km. En dan nog het strand tegen de wind. Op het strand. Nog 1.5km, dan kan ik met de handen in de lucht over de finish en haal ik mijn eerste brons overall op een NK (na in 2007 brons te hebben gehaald in mijn age-group). Het strand ging redelijk. Maar mijn benen deden overel pijn en versnellen zou er echt niet meer in zitten. Laatste stukje mulle zand. Ik voelde me verrot, maar ik wist ook dat ik niet tot in het extreme zou hoeven knokken om het brons binnen te halen. Voor de laatste keer vanaf het strand de duinen omhoog naar de boulevard. Daar stonden Theo, de kids, pap en mam en heel veel andere enthousiaste mensen. Terwijl Maud mooie foto's maakte liepen Mart en Jona met me mee over de finish. Super!!! Mooi gevoel. Helemaal kapot maar super blij. Brons bij de dames overall. Zilver bij de dames 24+.
Bij de prijsuitreiking een mooi Wilhelmus voor het NK podium.
1 Edo v.d. meer (2:14:04); Marianne Goijert (2:45:03)
2 Martijn Dekker (2:15:27); Marijke Zeekant (2:50:36)
3 Rorik Schouten (2:17:10); Silvia Brouwer (2:52:42)
